Lemur zaprasza
[ Strona główna | Download | Forum | Linki | Info | Kontakt ] Średniowiecze Nowe ośrodki polityczne Państwo Karola Wielkiego PAŃSTWO KAROLA WIELKIEGO Karol Wielki przez swoje podboje stworzył państwo bardzo potężne, bowiem sięgało ono od rzeki Ebro, poprzez dawną Galię, obejmowało tereny Słowian, zwierzchnictwo uznawały Czechy, płn. Italia. To wszystko dawało podstawę Karolowi Wielkiemu do ubiegania się o koronę cesarską. Mimo tego, że wschód nie uznawał korony cesarskiej Karola Wielkiego, to cesarz używał swojego tytułu i faktycznie od 800 r. faktycznie istniały dwa niezależne cesarstwa: cesarstwo wschodnie i cesarstwo zachodnie – cesarstwo rzymskie. Można powiedzieć, że nie było to samo cesarstwo co poprzednio. Podstawą cesarstwa była Galia, były plemiona germańskie. Cesarz władzę sprawował sam. Nie wybierał już majordomów, jako tych, którzy mieli mu pomagać w sprawowaniu władzy, mianował natomiast urzędników, którym zlecano zajmowanie się sprawami dworu i administracją państwa. Karol Wielki sam wybierał sobie ludzi na urzędy, i ważnym jego posunięciem było to, że zwiększył odpowiedzialność urzędników za sprawowane funkcje w państwie – odpowiedzialność osobistą. Pracę urzędników kontrolowali specjalni ludzie tzw. inspektorzy. Cechą charakterystyczną dworu Karola Wielkiego było to, że nie miał on stałej siedziby. Był to dwór wędrujący. Polegało to na tym, że dwór przybywał do jakiegoś domu zjadał wszelkie zapasy, jakie tam były, co sprawiało, że dwór był tani, nie trzeba było pieniędzy na utrzymanie dworu. Chociaż Karol Wielki używał tytułu cesarskiego to jako człowiek został barbarzyńcą. Ale jego zasługą było to, że próbował przyswoić sobie rzymska cywilizację, chciał nawiązać do wzorów cesarstwa. Dlatego na swój dwór sprowadzał najlepszych przedstawicieli kultury łacińsko-kościelnej. Jego zasługą było to, że pierwszy raz po upadku cesarstwa w V w. odrodziła się kultura łacińska. Ta kultura przeżywała rozkwit po trzech wiekach. Tego rozkwitu kultury łacińskiej Karol Wielki dokonał przy pomocy misjonarzy irlandzkich i anglosaskich. Byli to w tym czasie jedyni ludzie, którzy umieli posługiwać się łaciną, umieli czytać i znali Pismo Święte. Opierając się na nich Karol Wielki przeprowadził reformę tzw. szkolnictwa kościelnego. Od tej pory duchowni musieli posługiwać się klasyczną łaciną, czyli językiem, który był nieznany dla ludności. Karol Wielki zrobił dobrze, fakt, że dzięki temu, że zmusił duchownych do uczenia się języka łacińskiego, tego języka, którym posługiwali się starożytni Rzymianie można było zrozumieć dzieła największych teologów i filozofów z pierwszego okresu chrześcijaństwa - św. Augustyna, czy starożytnych – Platona, Arystotelesa. Drugim skutkiem reformy było to, że pomiędzy duchowieństwem a ludnością powstała przepaść, łacina była językiem martwym, którym posługiwano się jedynie w kościele. Podjęto także na terenie państwo Karola Wielkiego dzieło przepisywania ksiąg, zarówno kościelnych jak i świeckich. To zaowocowało także reformą pisma. Nieczytelna tzw. kursywa łacińska została zastąpiona tzw. minuskułą karolińską. Pewne odrodzenie dało się zauważyć także w klasztorach, właśnie poprzez większą dostępność dzieł starożytnych. Rozwinęła się także sztuka i architektura. W architekturze w państwie Karola Wielkiego nawiązywano do wzorów późno-rzymskich, ale z elementami rzymskimi próbowano łączyć także elementy bizantyjskie. Dlatego w kościołach, budowlach pałacowych Karola Wielkiego pojawiają się obok surowych murów, także bizantyjskie freski i mozaiki. Ta sztuka czasów Karola Wielkiego była fundamentem późniejszego stylu romańskiego w Europie. Niestety próba wskrzeszenia cesarstwa rzymskiego w czasach Karola Wielkiego okazała się próbą krótkotrwałą. Cesarstwo zaistniało dzięki osobowości samego Karola Wielkiego. Jego następca był człowiekiem bardzo nieudolnym, Ludwik nie potrafił sobie poradzić z piętrzącymi się problemami, zarówno wewnątrz jak i na zewnątrz państwa, nie udało mu się utrzymać zwierzchnictwa nad papiestwem, zrezygnował z wpływów, był człowiekiem przesadnie pobożnym, dlatego stał się „marionetką” w rękach duchownych. Popadł w konflikt ze swoimi synami, którzy domagali się podziału państwa. Podział państwa nastąpił już po śmierci Ludwika w 843 r. Państwo zostało podzielone pomiędzy trzech synów. Część zach. państwa - dzisiejszą Francję – otrzymał Karol zwany Łysym, część wsch. państwa - otrzymał Ludwik zwany Niemieckim, część Italii oraz pas ziemi między Alpami i Morzem Północnym otrzymał Lotariusz /Lotar/. Po śmierci Lotara pas ziemi między znajdujący się między Francją a Niemcami został podzielony pomiędzy te dwa państwa, i ostateczny podział to: państwo francuskie, państwo niemieckie i królestwo włoskie. |