gnoza

Jedną z podstawowych idei Magii Chaosu jest
stan umysłu/braku umysłu zwany gnozą. Zrozumienie tego, co to
jest, jak się to osiąga i jaką to pełni rolę w dziele Chaosu
ma fundamentalne znaczenie dla jakiegokolwiek rytuału.
Umiejętność osiągania tego stanu jest absolutnie nadrzędną,
najważniejszą umiejętnością Chaoty.

Gnozę definiuje się jako przełamanie czy
też wyłączenie racjonalnej części umysłu i przez to
chwilowe sparaliżowanie psychicznego cenzora. Aby to
osiągnąć, można użyć różnych środków: jakakolwiek
skrajnie silna emocja, wyrzeczenie czy wyczerpanie może być
potencjalną metodą. Te, po które sięga się najczęściej, to
seks, narkotyki (chemognoza), fizyczne wyczerpanie,
hiperwentylacja i kręcenie się (tak, jakby to zrobili derwisze
lub Sufi). Jakakolwiek czynność, która wprowadza umysł w stan
nieracjonalności (pomyśl o stanie umysłu w chwili orgazmu) lub
wyłączenia się może być użyta jako środek prowadzący do
gnozy.

Stan gnozy neguje psychicznego cenzora,
mentalną strukturę, która sprawia, że nasz umysł pracuje na
sposób dualistyczny, albo/albo. Stan gnozy jest przeciwieństwem
tego, jest to stan ani/ani. Trzeba dosłownie osiągnąc stan
zjednoczenia się wszelkiech przeciwieństw, włączając w to
takie pojęcia jak możliwe/niemożliwe, manifestacja/potencjał,
ja/inni itp. Gdyby kabalistyczne Drzewo Życia zawierało
odniesienia do magii Chaosu, gnoza zapewne zostałaby umieszczona
w Kether, a psychiczny cenzor (najbardziej podstawowa, binarna,
dyskryminująca funkcja) w Chokmah.

Stan ten pozawala na momentalne, intuicyjne (w
przeciwieństwie do wynikłego wskutek dedukcji) zrozumienie
większej ilości zmiennych mających wpływ na zamanifestowanie
się określonej grupy zdarzeń. Percepcja musi być
natychmiastowa, ponieważ wszystkie te zmienne znajdują się w
nieustannym ruchu i ich wzajemne relacje zmieniają się z
sekundy na sekundę. Im większy przedział czasu między
percepcją a działaniem, tym mniej skuteczny będzie akt magii.

I na odwrót - stan ten otwiera także
podświadomość na zaimplementowanie środków do celu, rodzaj
ponownego samozaprogramowania. Z tej właściwości gnozy
korzysta się w technikach sigilizacji.

Wychodząc z gnozy, posiadamy nie tylko wiedzę
o zmiennych, jakie musimy zmienić, ale także o środkach i
metodach ich zmiany. Jednak zawsze będzie istniał pewien
przedział czasowy między uzyskaniem tej wiedzy a działaniem i
dlatego skutki rzadko będą dokładnie takie, jakich
pragnęliśmy. Tak jak w każdej sztuce, istnieje tu zawsze
element niepewności.

Gdy gnoza się skończy, można sprawdzić jej
intensywność usiłując sobie przypomnieć swoje doświadczenia
z czasu "bycia pod wpływem". Im mniej pamiętamy (im
mniej aktywny był nasz psychiczny cenzor) tym głębszy był ten
stan. Gnoza doskonała nie pozostawia w świadomym umyśle
żadnego śladu, nawet w postaci pamięci o luce w czasie.

Na pierwszy rzut oka wydaje się to mieć
niewiele wspólnego z pierwotnym znaczeniem tego słowa, lecz w
rzeczywistości oznacza to dokładnie to samo. Zjednoczenie z
boskością poprzez wiedzę, głoszone przez szkoły gnostyckie
to tylko inna interpretacja tego samego doświadczenia. Religie
mają tendencję do nazywania czegokolwiek, czego intelekt nie
może objąć, boskim, a doświadczenie poszerzonego,
irracjonalnego kontaktu z czymś, co jest naprawdę większe od
naszej jaźni, zostanie wpasowane w paradygmat dotyczący
Najwyższej Inteligencji. Chaota jednoczy się z większym polem
zmiennych, gnostyk z boską mądrością. Nie ma różnicy.