Lemur zaprasza
Na bieżąco: Matematyka i przyroda: Humanistyka: Czytaj: Przydatne: Jesteś tutaj: Wirtualny Wszechświat > Historia > Dzieje państw Jesteś tutaj Dziejepaństw © Prószyński i S-ka Warszawa 2000 Spis treści WirtualnyAtlasHistoryczny StarożytnaGrecja Dzieje państw Przeszukaj Wirtualny Wszechświat: XXXVI 69. Państwo Longobardów (568-774) Longobardowie ze swej praojczyzny w Skandynawii podążyli nad dolną Łabę, stąd na Morawy, a następnie założyli nad Dunajem (Panonia) swe pierwsze państwo. Po rozbiciu przez Longobardów i Awarów państwa Gepidów, za panowania króla Alboina, Longobardowie z częścią Gepidów wdarli się do Italii i założyli tam swe drugie państwo (568). W 572 r. zdobyli Pawię. Longobardowie osiedlali się przede wszystkim na Nizinie Padańskiej, ale również w północnej Toskanii, Umbrii, Spoleto i Benewencie. Po zakończonym ok. 650 r. podboju istniały obok królestwa (ze stolicą w Pawii) niemal niezależne księstwa longobardzkie: Trydent, Friul, Spoleto, Toskania i Benewent. Bizantyńczycy utrzymali się w egzarchacie Rawenny, Istrii, księstwach Rzymu i Neapolu, na południowych krańcach półwyspu oraz na Sycylii. Doprowadziło to w konsekwencji do rozpadu Italii na dwie części: longobardzką (frankijską, później cesarską) i bizantyńską (później normańską, częściowo papieską). Władza książąt skończyła się wraz z przywróceniem władzy królewskiej w 584 r. Państwo Longobardów, wskutek odebrania podbitym Rzymianom praw politycznych i zniesienia rzymskiej administracji, stało się tworem czysto germańskim. Król Autari (584-90), ożeniony z Teudelindą, córką księcia bawarskiego, zapoczątkował okres dobrych stosunków politycznych Longobardów z Bawarią. Za rządów Autari jego władztwo popadło w zależność od państwa Franków, czego wyrazem był coroczny trybut. Jego następca, Agilulf (590-615), zawarł pokój z Frankami oraz rozejm z Bizancjum. Z kolei król Rotari (636-52) nakazał dokonać kodyfikacji longobardzkiego prawa zwyczajowego (Edictus Rothari, 643). Jego następcy przyjęli katolicyzm. Od 600 r. stopniowo na katolicyzm przechodzi cała ludność longobardzka. Szczyt potęgi Longobardów przypada na lata 661-71 i panowanie Grimualda I, a to dzięki połączeniu królestwa z księstwem Benewentu. Grimuald toczył zwycięskie walki z Frankami, Bizancjum, Awarami i Słowianami. Po jego śmierci doszło do walk o sukcesję tronu. Dzięki osłabieniu władzy królewskiej faktyczne kierownictwo państwa przejęła arystokracja. Próbę zjednoczenia pod longobardzkim panowaniem całej Italii podjął król Liutprand (712-44). Doprowadził on do podporządkowania władzy królewskiej książąt Spoleto i Benewentu oraz podjął ataki o Rzym i Rawennę. Ostatnie z tych miast w 751 r. zdobył Aistulf (749-56). Był to koniec egzarchatu Rawenny, a tym samym kres panowania bizantyńskiego w środkowej Italii. Dezyderiusz (756-74), książę Toskanii, był ostatnim królem longobardzkim. W latach 773-74 nastąpił podbój Królestwa Longobardów (zajęcie Pawii) przez Karola Wielkiego. Dezyderiusz musiał abdykować. Państwo longobardzkie zostało połączone z frankijskim. Niezależne pozostało jedynie longobardzkie księstwo Benewentu. [góra strony] | Na bieżąco | | | Matematyka i przyroda | | | | | | Humanistyka | | | | | | Czytaj | | | | Przydatne | | | © Prószyński i S-ka SA 2000-2002. All rights reserved. Wszystkie prawa zastrzeżone. |