Lemur zaprasza
Henry Kuttner Twonk W Mideastern Radio panowała taka fluktuacja kadr, że Mickey Lloyd sam już nie bardzo wiedział, kto u niego pracuje. Ludzie rzucali posady i odchodzili tam, gdzie lepiej płacono. Dlatego, kiedy z magazynu wyłonił się niepewnie mikry człowieczek z dużą głową, ubrany w przepisowy kombinezon, Lloyd jedynie rzucił okiem na spodnie typu ogrodniczki, w jakie firma zaopatrywała swoich pracowników i zagadnął dobrotliwie: - Gwizdali już pół godziny temu. Piorunem - do roboty - Robotty-ty? - człowiek miał wyraźny kłopot z wymówieniem słowa. Pijany? Lloyd, jako mistrz zmianowy, nie mógł do tego dopuścić. Zdusił papierosa, zbliżył się do faceta i pociągnął nosem. Nie, nie czuć było alkoholu. Zerknął na emblemat przy kombinezonie robotnika. - Dwieście cztery... mmm. Nowy? - Nowy. Ee? - Facet potarł guz sterczący na czole. W ogóle wyglądał dziwnie: twarz bez cienia zarostu, blada, wymizerowana, oczka maleńkie, a w nich wyraz nieustającego zdziwienia. - No, co z tobą, szefie? Pobudka! - zniecierpliwił się Lloyd. - Pracujesz tutaj - czy nie? - Szefie - powtórzył facet z namaszczeniem. - Pracujesz. Tak. Robię. Jakoś dziwnie klecił słowa, jakby miał rozszczepione podniebienie. Raz jeszcze zerknąwszy na emblemat, Lloyd chwycił gościa za ramię i przemaszerował z nim przez halę montażową. - To twoje stanowisko. Zabieraj się do roboty. Wiesz, co mas: robić? Zagadnięty w odpowiedzi dumnie wyprężył cherlawy tors. - Ja - ekspert - oświadczył. - Moje lepsze niż Ponthwanka. - Okej - powiedział Lloyd. - To rób dalej takie dobre. I poszedł sobie. Człowiek zwany Szefem przez chwilę się wahał, głaszcząc ślad kontuzji na głowie. Uwagę jego przyciągnął kombinezon, obejrzał go w nabożnym skupieniu i zdziwieniu. Skąd? - ano tak! Wisiał w pokoju, do którego najpierw trafił. Jego własna garderoba ulotniła się, naturalnie, w czasie podróży - jakiej podróży? Amnezja, pomyślał. Spadł z... tego czegoś, kiedy to coś zwolniło i zatrzymało się. Jak tu dziwnie, w tej ogromnej, pełnej maszyn stodole! Z niczym mu się to miejsce nie kojarzyło. Amnezja, nic innego. Był robotnikiem. Wytwarzał przedmioty. Nieznajomość otoczenia nie miała tu nic do rzeczy. Nadal był oszołomiony. Za chwilę mózg mu się rozjaśni. Już się przeciera. Praca. Szef zlustrował halę, usiłując ~ jakoś wspomóc osłabioną pamięć. Ludzie w kombinezonach wytwarzali przedmioty. Proste, oczywiste przedmioty. Jakież dziecinne, jakie elementarne! Może to przedszkole? Po chwili Szef udał się do magazynu i obejrzał sobie kilka gotowych modeli radia połączonego z fonografem. Więc o to chodziło. Dziwaczne i niezgrabne, ale nie jego rzeczą było oceniać. Nie. Jego zadaniem było robić twonki. Szef wrócił do warsztatu i znalazł wolny stół. Zaczął budować twonka Co jakiś czas wymykał się i podkradał niezbędne materiały. W jednym przypadku, nie mogąc znaleźć tungstenu, pośpiesznie zbudował mały aparacik sam go wytworzył. Jego stół mieścił się w samym kącie hali, do tego słabo oświetlonym chociaż dla oczu Szefa było tam całkiem jasno. Nikt nie zwracał uwagi na jego radioadapter, który był już prawie skończony. Szef pracował bardo szybko. Zignorował gwizdek południowy i do fajrantu ukończył dzieło. Może przydałaby się jeszcze jedna warstwa farby - produktowi brak było migotliwego połysku standardowych twonków ale tutaj żaden egzemplarz nie błyszczał. Szef westchnął, wczołgał się pod stół, bezskutecznie rozejrzał się za relakso-pakietem i zapadł w sen na gołej podłodze. Zbudził się po paru godzinach. W fabryce było pusto. Dziwne. Może zmienili godziny pracy? Może... w myślach Szefa panował dziwny zamęt Sen rozwiał opary amnezji, jeżeli ogóle miała ona miejsce, ale Szef nadal nie bardzo wiedział, co się z nim dzieje. Pomrukując pod nosem, wstawił twonka do magazynu i porównał z innymi... Z zewnątrz twonk niczym się nie różnił od najnowszego modelu radioadapteru. Naśladując towarzyszy pracy, Szef starannie ukrył w środku i zakamuflował wszystkie organa i reaktory. Wrócił do warsztatu. I wówczas z jego mózgu uniósł się ostatni welon mgły. Ramiona drgnęły mu konwulsyjnie. - A niech to szpindel ! - aż się zachłysnął. - Jasne! Wpadłem na rafę czasu ! Rozglądając się lękliwie, popędził do magazynu, tego samego, do którego trafił na samym początku. Zdjął kombinezon i odwiesił go na miejsce. Następnie poszedł do kąta, pomachał ręką w powietrzu, z zadowoleniem pokiwał głową i usadowił się na niczym, trzy stopy ponad ziemią. Po czym zniknął. - Czas - wywodził Kerry Westerfeld - jest krzywizną. Ostatecznie wraca tam, gdzie się zaczynał. Zjawisko , duplikacji. Założył stopy na sposobnie sterczący gzyms kominka i przeciągnął się w poczuciu luksusu. W kuchni Marta pobrzękiwała butelkami i szklankami. - Wczoraj o tej porze piłem martini - oznajmił Kerry. - Krzywizna czasu wymaga, abym w tej chwili dostał następne. Słyszysz, aniołku? - Nalewam - odezwał się z kuchni aniołek. - Czyli zrozumiałaś, o czym mówię. Ale to nie wszystko. Czas zakreśla nie koło, lecz spiralę. Jeżeli pierwszy skręt oznaczymy jako "a", to drugi należałoby oznaczyć "a plus , 1" - rozumiesz? Czyli że dzisiaj należy mi się podwójne martini. - Już ja wiem, czym to się skończy - powiedziała Marta wchodząc do przestronnego, obitego boazerią salonu. Marta była drobną brunetką o wyjątkowo ładnej buzi i stosownej do urody figurze. Kuchenny fartuszek w kratkę wyglądał na niej dość absurdalnie w pojączeniu że spodniami i jedwabną bluzką. - A nieskończenie procentowego dżinu jeszcze nie produkują. Proszę, twoje martini. Majstrowata przy mikserze i manipulowała szklankami. - Mieszaj powoli - pouczył ją Kerry. - Nigdy nie miksuj. O, tak dobrze. - Ująłł szklankę i przyjrzał jej si z uznaniem. Jego czarne, lekko szpakowate włosy zalśniły w świetle lampy kiedy sączył martini. - Dobre. Bardzo dobre. - Marta piła powoli, patrząc na męża. Miły facet, ten Kerry Westerfield. Sympatyczny brzydal, lat czterdzieści z hakiem, o szerokich ustach i od czasu do czasu - kiedy kontemplował sens życia - sardonicznym błysku w szarych oczach. Pobrali się dwanaście lat temu i jakoś tego nie żałowali. - Ostatni nikły blask zachodzącego słońca wpadł przez okno prosto na skrzynkę radioadapteru, stojącego pod ścianą koło drzwi. Kerry z satysfakcją popatrzył na aparat. - Niezła sztuka - zauważył. Tylko... - Co? Och, ledwo to wtaszczyli po schodach. Czemu nie wypróbujesz, jak działa, Kerry? - A ty nie próbowałaś? - Już ten stary był dla mnie zbyt skomplikowany - nadąsała się Marta. - Te mechanizmy! Nie znam się na nich. Wychowałam się na Edisonie. Nakręcasz korbką . i z tuby wydobywają się dziwne odgłosy. To jeszcze rozumiałam - ale teraz? Wciskasz guzik i dzieją się niestworzone rzeczy. Elektryczne oczka, selekcja tonu, płyty, które grają po obu stronach przy akompaniamencie nieludzkich zgrzytów i trzasków z wnętrza pudła - może ty to potrafisz zrozumieć. Ja nawet nie chcę. Kiedy odgrywam na takiej machinie płytę Crosby'ego, mam wrażenie, że Bing czerwieni się z zażenowania. - Kerry zjadł oliwkę. - Nastawię Debussy'ego. - Ruchem głowy wskazał na stół. - Masz tam nową płytę Crosby'ego. Ostatnią. Marta zakręciła się radośnie. - Mogę, jak myślisz? - Mhm. - Ale musisz mi pokazać, jak. - Całkiem prosto - Kerry uśmiechnął się promiennie do odbiornika. To chytre sztuki, wiesz? Jedyne, czego nie potrafią, to myśleć. - Szkoda, że nie zmywają naczyń zauważyła Marta. Odstawiła szklankę, wstała i znikła w kuchni. Kerry zapalił stojącą pod ręką lampę i podszedł do nowego radia, aby obejrzeć je z bliska. Najnowszy model firmy Mideastern, z wszystkimi udoskonaleniami. Kosztował sporo - ale co tam, Kerry mógł sobie na to pozwolić. Stary odbiornik był już do niczego. - Zauważył, że urządzenie nie jest włączone do kontaktu. Nie było też widać żadnych kabli - nawet uziemienia. Pewnie nowość. Z wmontowaną anteną i uziemieniem. Kerry przykucnął, odnalazł kontakt i podłączył aparat. Otworzył klapę i z wyrazem zadowolenia przyjrzał się pokrętłom. Nagły błysk niebieskawego światła walnął go niespodziewanie po oczach. Z głębi konsolety dobiegło nikłe, pełne namaszczenia tykanie. Ni stąd ni zowąd ustało. Kerry zamrugał oczami, pomajstrował przy gałkach i wtykach i przygryzł paznokieć. - Schemat psychologiczny sprawdzony i zarejestrowany - oznajmiło radio beznamiętnym głosem. - Co? - Kerry pokręcił gałką. Ciekawe, co to było? Jakaś amatorska stacja - nie, one nie wchodzą na antenę. Ciekawe... . Wzruszył ramionami i przeniósł się na fotel koło półki z albumami płytowymi. Omiótł wzrokiem tytuły i nazwiska kompozytorów. Gdzie się podział "Łabędź z Tuoneli"? Jest, koło Finlandii. Kerry zdjął album z półki i rozłożył go na kolanach. Wolną ręką wydostał z kieszeni papierosa, wsadził go do ust i zaczął na oślep szukać zapałek na stoliku. Pierwsza, którą zapalił, natychmiast zgasła. Cisnął ją do kominka i już miał sięgnąć po następną, kiedy uwagę jego przykuł nikły odgłos. Było to radio: maszerowało ku niemu przez pokój. Nie wiadomo skąd wysunął się biczykowaty czułek, ujął zapałkę, potarł ją o spód blatu - tak jak to czynił Kerry - i podał Kerry'emu ogień. Zwyciężyły odruchy mimowolne. Kerry wciągnął dym, po czym wypuścił go gwałtownie, z szarpiącym wnętrzności kaszlem.- Zgiął się w pół, chwilowo podduszony i oślepiony. Kiedy przejrzał na nowo, radio stało na swoim miejscu. Kerry zagryzł dolną wargę. - Marta ! - zawołał. - Zupa na stole - odpowiedział głos Marty. Kerry nie odezwał się na to. Wstał, podszedł do radia i przyjrzał mu się podejrzliwie. Kabel był wyciągnięty z gniazdka. Kerry ostrożnie włącz go z powrotem. Przykucnął, aby zbadać nogi konsolety. Wyglądały na pięknie wypolerowane drewno. Wysłana na przeszpiegi ręka niczego mu nie wyjaśniła. Drewno, twarde i absolutnie sztywne. Więc jakim cudem, u diabła... - Obiad! - zawołała Marta. Kerry rzucił papierosa do kominka i powoli wyszedł z pokoju. Żona która właśnie stawiała na stole sos przyjrzała mu się z uwagą. - Ile martini wypiłeś? - Tylko jedno - odparł półprzytomnie Kerry. - Musiałem się zdrzemnąć. Tak, na pewno. - No, zajadaj - zakomenderowała Marta. - Masz ostatnią szansę żeby się utuczyć jak wieprzek na moich pierogach - przynajmniej ostatnią tym tygodniu. Kerry machinalnie namacał w kieszeni portfel. Wyjął z niego kopertę i rzucił. ją do Marty. - Twój bilet, aniołku. Nie zgub. - Naprawdę? Mam cały przedział dla siebie? - Marta z radosnym pomrukiem wepchnęła kartonik z powrotem do koperty. - Dobry z ciebie kumpel. Na pewno poradzisz sobie beze mnie? - Co? Tak, tak... Tak, myślę, że Kerry posolił avocado. Otrząsnął się jakby wychodził z lekkiej drzemki. - Pewnie, że sobie poradzę. Ty leć do Denver i pomóż Carol urodzić dziecko Grunt, że wszystko zostaje w rodzinie. - Moja jedyna siostra.- Marta uśmiechnęła się szeroko. - Wiesz jacy oni są, ona i ten jej Bill. Kompletni wariaci. Potrzeba im teraz statecznej ręki. Odpowiedzi nie było. Kerry medytował nad nabitym na widelec kawałkiem avocado. Mruknął coś o Czcigodnym Bedzie. - Co ci się przypomniało? - Mam jutro wykład. Co semestr użeramy się z tym Bedą, diabli wiedzą po co. Ha, trudno. - Przygotowałeś się do wykładu? Kerry kiwnął głową. - Jasne. Wykładał na uniwersytecie od ośmiu lat; nic dziwnego, że znał program na pamięć. Nieco później, przy kawie i papierosach, Marta spojrzała na zegarek. Już prawie czas na pociąg. Skończę się pakować. Naczynia... - Ja pozmywam - Kerry podążył za żoną do sypialni, wykonując szereg jałowo pomocnych gestów. Po chwili zniósł walizki do samochodu. Marta dobiła do niego i ruszyli na stację. Pociąg przyszedł o czasie. W pół godziny po jego odjeździe Kerry wprowadził samochód do garażu, wszedł do domu i ziewnął jak krokodyl. Był zmachany. Naczynia, piwko i do łóżka z książką. Zerkając podejrzliwie na radio, poszedł do kuchni i zaczął zmywać. W hallu zadzwonił telefon. Kerry wytarł ręce o ścierkę i podniósł słuchawkę. Dzwonił Mike Fitzgerald, wykładowca psychologii na uniwersytecie. - Siemasz, Fitz. - Siemasz. Marta pojechała? - Tak, właśnie ją odstawiłem na stację. - A chcesz chwilę pogadać? - Mam niezłą szkocką. Może byś wpadł na godzinkę? - Z przyjemnością - odparł Kerry, znów ziewając. - Tylko że padam z nóg. Jutro mam ciężki dzień. A ty co - spektakl odwołany? - Żebyś wiedział. Właśnie skończyłem sprawdzać pracę i czuję potrzebę wyostrzenia umysłu. Co ci jest? - Nic takiego, zaczekaj chwilę. Kerry odłożył słuchawkę, obejrzał się i aż go zatkało. Co jest?! Przeszedł przez hall i zatrzymał się w drzwiach kuchni, wybałuszając oczy. Radio zmywało naczynia. Po chwili wrócił do telefonu. - No, co? - zapytał Fitzgerald. - Moje nowe radio - wyartykułował jak najstaranniej Kerry - zmywa naczynia. Fitz przez chwilę nie odpowiadał. Roześmiał się w końcu, ale bez przekonania. - Co ty powiesz? - Zadzwonię później - powiedział Kerry i odłożył słuchawkę. Chwilę stał bez ruchu, zagryzając usta. Potem wrócił do kuchni i obserwował aparat. Radio stało tyłem do niego. Kilkorgiem cherlawych członków manipulowało przy naczyniach, nurząjąc je fachowo w gorącej wodzie z płynem pieniącym, szorując zmywakiem, płucząc w czystej wodzie, a na koniec ustawiając porządnie na metalowej suszarce. Biczykowate łapki były jedynym dowodem aktywności urządzenia. Nogi zdawały się twarde i nieugięte. - Hej tam! - przemówił Kerry. Odpowiedzi nie było. Kerry przybliżył się chyłkiem. Czułki wyrastały z otworu poniżej jednej z gałek. Kabel bezużytecznie dyndał z tyłu. Czyli bez zasilania. Ale jak... Kerry cofnął się nieco i wyszperał papierosa. Radio momentalnie wykonało w tył zwrot, wyjęło zapałkę z pudełka na kuchence i podeszło do pana. Kerry zamrugał gwałtownie, patrząc na nogi. Nie mogły być drewniane. Zginały się jak... jak guma. Aparat wędrował dziwacznym, posuwistym ruchem - nieziemskim. Podało Kerry'emu, ogień i wróciło do zlewu, gdzie podjęło proces zmywania naczyń. Kerry zadzwonił do Fitzgeralda. - Nie zgrywałem się. Albo mam halucynacje, albo co. To. cholerne radio właśnie przypaliło mi papierosa. - Czekaj no - przerwał mu niepewnie Fitzgerald. - To kawał, tak? - Nie. A co więcej, nie sądzę, żeby to były halucynacje. To twoja działka. Nie mógłbyś wpaść na chwilę i postukać mnie młotkiem w kolano? - Dobra - odparł Fitz. - Daj mi dziesięć minut, Przygotuj coś do picia. Wyłączył się, a Kerry, odkładając słuchawkę na widełki, zobaczył, jak radio przemaszerowuje z kuchni do salonu. Sześcienna, pudełkowata sylwetka, budziła nieokreślony lęk; radio przypominało niesamowitego kraba. Kerry zadrżał. Poszedł za radiem i znalazł je na zwykłym miejscu, nieruchome i beznamiętne. Otworzył drzwiczki, dokładnie obejrzał skalę, ramię fonografu, wszystkie guziki i pokrętła. Z pozoru nic nie odbiegało od normy. Raz jeszcze dotknął nóg. Jednak nie były drewniane. Jakiś plastik, chyba bardzo twardy. A może - może jednak były z drewna? Żeby się upewnić, trzeba by zadrapać fornir. Kerry poczuł uzasadnioną niechęć do użycia noża przeciwko nowemu nabytkowi. Włączył radio. Stacje lokalne łapał bez kłopotu. Ton byt czysty - nienaturalnie czysty - pomyślał Kerry. Fonograf... Na. chybił trafił wyciągnął "Wejście Bojarów" Halvorsena, umieścił płytę na krążku i zamknął pokrywę. Kompletna cisza. Bliższe oględziny potwierdziły, że igła wędruje rytmicznie po rowku, lecz bez najmniejszych rezultatów akustycznych. Co jest? Kerry zdjął płytę i w tej samej chwili rozległ się dzwonek u drzwi. Przyszedł Fitzgerald, chudy jak tyka, jak zwykle cierpko skrzywiony, z twarzą poliniowaną zmarszczkami jak dobrze wyprawiona skóra, ze skłębioną czupryną szpakowatych włosów. Wyciągnął na powitanie wielką; kościstą dłoń. - Gdzie mój kieliszek? - Przepraszam cię, Fitz. Chodź do kuchni. Już mieszam. Whisky z wodą? .- Niech będzie. - Okej - Kerry poszedł przodem. Ale jeszcze nie pij. Chcę ci pokazać mój nowy nabytek. - Ten do zmywania naczyń? - zapytał Fitzgerald. - Co on jeszcze potrafi? Kerry podał mu szklankę. - Nie chce odtwarzać płyt. - Ach, to drobiazg, skoro wykonuje prace domowe. Rzućmy na niego okiem. Fitzgerald przeszedł do salonu, wybrał z półki "Popołudnie Fauna" i podszedł z płytą do radia. - Nie włączone. - To nie ma najmniejszego znaczenia - odparł Kerry, bliski paniki. - Baterie? - Fitzgerald wsunął płytę na sztyft i pokręcił gałkami. - Dziesięć cali, jest. Zobaczymy teraz, Popatrzył na Kerry'ego z triumfalnym uśmiechem. - No i co powiesz? ~ Istotnie, grało. - Spróbujmy tego Halvorsena. Masz - Kerry podał płytę Fitzgeraldowi który wcisnął klawisz i patrzył, jak ramię fonografu wędruje do góry. Tym razem jednak fonograf odmówił posłuszeństwa. Nie lubił "Wejścia Bojarów" - i kropka. - Ciekawe - bąknął Fitzgerald. To pewnie wina płyty. Spróbujmy jeszcze inną. Z "Dafnis i Chloe" nie było problemów. Za to "Bolero" tegoż kompozytora zostało odrzucone w milczącej pogardzie. Kerry usiadł i wskazał przyjacielowi stojący obok fotel. - To niczego nie dowodzi. Chodź teraz tutaj i patrz. Jeszcze nie pij. Czujesz się całkiem dobrze, co? - Jasne. A bo co? Kerry wyjął papierosa. Konsola przemaszerowała przez pokój zabierając po drodze pudełko z zapałkami uprzejmie podała panu ogień. Następnie odmaszerowała z powrotem na miejsce przy ścianie. Fitzgerald nie odezwał się ani słowem. Po chwili sam wyjął z kieszeni papierosa i czekał. Nic się nie zdarzyło. - No i? - zapytał Kerry. - Robot. To jedyna możliwa odpowiedź. Skąd ty go wytrzasnąłeś, na litość Petrarchy? - Nie widać, żebyś się specjalnie zdziwił. - A jednak się zdziwiłem. Z tym, że ja już widywałem roboty, odbywano nimi próby w Westinghouse. Ale ten... Fitzgerald postukał paznokciem zęby. - Kto go zrobił? - A skąd ja, u diabła, mam to wiedzieć? - spytał Kerry. - Przypuszczam że ktoś, kto robi radia. Fitzgerald przymrużył oczy. - Poczekaj no. Nie całkiem rozumiem. - Tu nie ma nic do rozumienia. Kupiłem ten zestaw parę dni temu. Stary zdałem. Dostarczyli mi go dzisiaj po południu, no i... - Kerry opowiedział wszystko po kolei. - A więc nie wiedziałeś, że to robot? - No właśnie. Kupiłem go jako radio. A ten.., ten cholernik... jest prawie jak żywy. - Bzdura - Fitzgerald pokręcił głową, wstał i z bliska obejrzał konsolę. - To nowy typ robota. A przynajmniej... - zawahał się. - Jak to inaczej tłumaczyć? Proponuję, żebyś jutro skontaktował się z firmą Mideastern i całą rzecz wyjaśnił. - Otwórzmy skrzynkę i popatrzymy co tam jest w środku - podsunął Kerry. Fitzgerald nie był od tego, ale zamiar okazał się niewykonalny. Pozornie drewniane ścianki nie były skręcone śrubami, nigdzie też nie było widać miejsca, w którym skrzynka dawałaby się otworzyć. Kerry spróbował podważać śrubokrętem, z początku delikatnie, potem z hamowaną furią. Nie tylko nie udało mu się odgiąć ścianki, ale nie zdołał nawet zadrasnąć ciemnej, gładkiej powierzchni urządzenia. - Niech to diabli! - zdenerwował się w końcu. - Może i masz rację. To robot. Nie wiedziałem, że potrafią coś takiego produkować. I czemu w postaci radia? - Mnie pytasz? - wzruszył ramionami Fitzgerald. - Sprawdź jutro. To pierwszy krok. Dla mnie to też zagadkowa sprawa. Jeżeli wymyślono nową wersję wyspecjalizowanego robota - to po co ją umieszczać w radioadapterze? I na jakiej zasadzie poruszają się te nogi? Zawiasów nie widać. - I ja się nad tym zastanawiałem. - Kiedy on idzie, te nogi zachowują się jak... z gumy. Ale nie są z gumy. Są twarde jak najtwardsze drewno. Albo z plastiku. - Ja się tego boję - wyznał Kerry. - Chcesz przenocować u mnie? - Nnie... Nie. Chyba nie. Ten... robot nic mi przecież nie zrobi. - Nie sądzę, żeby miał złe zamiary. Jak dotąd tylko ci pomaga, prawda? - Tak - przyznał Kerry i poszedł mieszać następne drinki. Reszta rozmowy nie przyniosła żadnych wniosków. Po kilku godzinach Fitzgerald pojechał do domu. Był dosyć zaniepokojony. Sprawa nie wydawała mu się tak błaha, jak to okazywał przez wzgląd na nerwy Kerry'ego. Wpływ czegoś tak absolutnie nieoczekiwanego na normalne życie był z lekka przerażający. A mimo to, jak już wcześniej stwierdził, robot nie wydawał się groźny. Kerry położył się do łóżka z nowym kryminałem. Radio podążyło za nim do sypialni i delikatnie wyjęło mu książkę z ręki. Kerry instynktownie szarpnął ją z powrotem. - Hejże! - obruszył się. - Co to ma znaczyć?! Radio odmaszerowało do salonu. Kerry za nim. W samą porę, aby obejrzeć akt odstawiania książki na półkę. Kerry postał chwilę, po czym wycofał się zamykając drzwi. Spał niespokojnie do świtu. W szlafroku i kapciach, chwiejnym krokiem, udał się do konsolety. Stała na swoim miejscu, jakby się nigdy stamtąd nie ruszała. Kerry zabrał się do śniadania. Wyglądał dość mizernie. Wolno mu było wypić tylko Jedną kawę. Drugą filiżankę wyrosłe jak spod ziemi radio karcącym ruchem wyjęło mu z ręki i opróżniło do zlewu. Tego już było za wiele. Kerry Westerfield chwycił kapelusz, płaszcz, i niemal biegiem opuścił dom. Miał paskudne uczucie, że radio może pobiec za nim, ale nie uczyniło tego, na szczęście dla równowagi psychicznej swego pana. Kerry był już na dobre zaniepokojony. Podczas porannych zajęć znalazł chwilę na telefon do Mideastern. Dział sprzedaży o niczym nie wiedział. Radio było standardowym zestawem nowego typu. Jeżeli zawodzi, firma naturalnie z chęcią... - Radio jest w porządku - przerwał Kerry. - Tylko kto je zrobił? Tego chciałbym się dowiedzieć. - Proszę chwilę poczekać. - Nastąpiła cisza. - Ten egzemplarz wyszedł z działu pana Lloyda. Pan Lloyd jest kierownikiem działu. - Chciałbym z nim mówić. Lloyd nie okazał się zbyt pomocny. Po długim namyśle przypomniał sobie, że ten konkretny zestaw umieszczono w magazynie bez numeru seryjnego. I z pewnym opóźnieniem. - Ale kto go składał? - Nie mam pojęcia. Przypuszczam, że to do sprawdzenia. Umówmy się, że sprawdzę i zadzwonię do pana - Proszę to koniecznie zrobić powiedział Kerry i wrócił na zajęcia. Wykład o Czcigodnym Bedzie nie był największym osiągnięciem jego kariery zawodowej. Na lunchu spotkał Fitzgeralda, który z wyraźną ulgą powitał pojawienie się Kerry'ego przy stole. - Dowiedziałeś się czegoś o swoim robociku? - zapytał profesor psychologii. W zasięgu głosu nie było nikogo. Kerry usiadł z westchnieniem i zapalił papierosa. - Nic a nic. To wielka satysfakcja, działać na własną rękę. - Zaciągnął się głęboko. - Dzwoniłem do firmy. - I? - Nic nie wiedzą. Tyle tylko, że nie miał numeru seryjnego. - To może być ważne - powiedział Fitzgerald. Kerry opowiedzial mu o książce i o kawie. Fitzgerald - zasępil się nad szklanką mleka. - Robiłem ci kiedyś testy psychologiczne. 21e znosisz nadmiaru bodźców. - Wątek kryminalny! - To by już była lekko przesada. Ale rozumiem, dlaczego twój robot zachowywał się tak, a nie inaczej chociaż nie wiem, skąd wie, jak ma się zachowywać. - Zawahał się. Skąd wie, nie mając inteligencji. - Inteligencji? - Kerry oblizał usta. - Wcale nie Jestem taki przekonany, że to zwyczajna maszyna. A jeszcze nie zwariowałem. - Nie, nie zwariowałeś. Ale mówisz, że robot był w drugim pokoju - skąd mógł wiedzieć, że czytasz? - Może ma rentgen w oczach, superszybkie zdolności postrzegania, dar asymilacji - Nie mam pojęcia. Może on sobie w ogóle nie życzy, żebym ja czytał? - To już coś - mruknął Fitzgerald. - Znasz się na teorii maszyn tego typu? - Robotów? - Podkreślam: na teorii. Twój mózg jest, jak wiesz, koloidem. Zwartym, skomplikowanym - lecz powolnym. Wyobraź sobie teraz, że tworzysz mechanizm z multimilionową jednostką radioatomową otoczoną materiałem izolacyjnym. Co to Jest, Kerry? Mózg! Mózg wyposażony w niewyobrażalną liczbę jednostek reagujących wzajemnie z prędkością światła. Głośnik radiowy osiąga płynny przepływ wtedy kiedy pracuje na czterdziestu milionach oddzielnych sygnałów na sekundę. Teoretycznie, mózg radioatomowy o jakim wspomniałem, byłby zdolny do percepcji, identyfikacji, porównywania reakcji i działania w ciągu jednej setnej, a nawet jednej tysięcznej sekundy. - Teorie. - I ja tak zawsze myślałem. Ale chciałbym wiedzieć, skąd się wzięło twoje radio. Przyszedł woźny. - Telefon do pana Westerfielda. Kerry przeprosił i wyszedł. Wrócił zagadkowo marszcząc czarne brwi. Fitzgerald popatrzył na niego pytająco - Dzwonił niejaki Lloyd z zakładów Mideastern. Rozmawiałem z nim o tym odbiorniku. - Z jakim skutkiem? Kerry pokręcił głową. - Zerowym. Nie wie, kto składał ten egzemplarz. - Ale składano go w ich zakładach - Tak. Jakieś dwa tygodnie temu Ale nigdzie nie ma nazwiska technika. Lloyd zdaje się uważa, że to bardzo a bardzo zabawne. Bo zawsze wiedzą, kto składa które radio w ich fabryce. - Czyli? - Czyli nic. Zapytałem go, jak się otwiera skrzynkę. Mówi, że nic prostszego: wystarczy odkręcić śruby w tylnej ściance. - Przecież tam nie ma żadnych śrub - powiedział Fitzgerald. - Wiem o tym. Popatrzyli po sobie. Pierwszy odezwał się Fitzgerald. - Dałbym pięćdziesiąt dolarów za wiadomość, czy tego robota rzeczywiście zmontowano zaledwie dwa tygodnie temu. - Dlaczego? - Bo mózg radioatomowy wymaga treningu. Nawet w tak prostych sprawach jak przypalanie papierosa. - Widział, jak ja zapalam papierosa. - I naśladował cię. A zmywanie? Hmmm. Pewnie indukcja. Jeżeli ta maszynka przeszła trening, to jest robotem. Jeżeli nie... - Fitzgerald urwał. Kerry gwałtownie zamrugał oczami, - To co? - To nie wiem, co to za licho. Ma tyleż wspólnego z robotem, co my eohippusem. Jedno wiem na pewno, Kerry: bardzo możliwe, że żaden z dzisiejszych naukowców nie ma dostatecznej wiedzy, żeby skonstruować taki... coś takiego. - Gonisz w piętkę.- przerwał mu Kerry. - Przecież ktoś to zrobił. - Mhm. Tylko - kiedy? I kto? Oto Jest pytanie, które mnie dręczy. - Za pięć minut mam wykład. Może byś zajrzał do mnie wieczorem? - Nie mogę. Wieczorem wykładam w Pałacu. Zadzwonię do ciebie potem. Kerry kiwnął głową i wyszedł, starając się nie myśleć więcej o sprawie radia. Całkiem nieźle mu się to udało. Jednak jedząc samotnie kolację w restauracji, poczuł ogólną niechęć do powrotu do domu. W domu czekał na niego karzeł. - Brandy - polecił kelnerowi. Niech będzie podwójna. W dwie godziny później Kerry wysiadł z taksówki przed drzwiami swego domu. Był pod wyraźnym wpływem alkoholu. Wszystko pływało mu przed oczami. Zataczając się doszedł do ganku, z niezwykłą ostrożnością wgramolił się na schody, a następnie otworzył drzwi. Pstryknął światło. Radio wyszło mu na spotkanie. Cienkie, lecz silne jak stal czułki otoczyły tkliwie jego ciało, przytrzymując je w bezruchu. Kerrym targnął gwałtowny lęk. Bardzo chciał krzyknąć, ale miał kompletnie sucho w gardle. Z radia wystrzelił promień żółtego światła. Oślepił Kerry'ego. Osunął się niżej, mierząc w klatkę piersiową. Kerry póczuł nagle dziwny smak pod językiem. Po minucie, mniej więcej, promień wyłączył się z cichym pstryknięciem, czułki znikły, a konsoleta powróciła do kąta. Kerry dowlókł się jakoś do fotela i opadł nań, łapczywie chłonąc powietrze. Był trzeźwy. Co wydawało się wszak niemożliwe. Czternaście kieliszków brandy pozostawia w systemie krwionośnym znaczną ilość alkoholu. Nie wystarczy machnąć czarodziejską różdżką, żeby w jednej chwili odzyskać trzeźwość. A jednak właśnie coś takiego się zdarzyło. Ten... robot chciał mu pomóc. Z tym, że Kerry chętniej pozostałby pijany. Podniósł się i chyłkiem przeszedł koło radia do regału z książkami. Jednym okiem śledząc odbiornik, wyciągnął ten sam kryminał, który chciał czytać ubiegłej nocy. Tak jak się tego spodziewał, radio wyjęło mu książkę z ręki i odstawiło na miejsce. Wspomniawszy słowa Fitzgeralda, Kerry zerknął na zegarek. Czas reakcji - cztery sekundy. Kerry wziął tom Chaucera i czekał, co będzie. Radio ani drgnęło. Kiedy jednak sięgnął po publikację historyczną, została mu ona troskliwie odebrana. Czas reakcji - sześć sekund. Kerry wziął następną historię, dwa razy grubszą. Czas reakcji - dziesięć sekund. - Mhmmm. Ale - kiedy? I kto? Rentgenowskie widzenie i superszybka reakcja. O wielki Jehoszafacie! Kerry wypróbował jeszcze parę książek, ciekaw. kryterium wyboru. "Alicja w Krainie Czarów" została mu bezpardonowo wyrwana. Wiersze Millay'a - nie. Sporządził dwukolumnową listę, na przyszłość. A więc robot był nie tylko służącym. Był cenzorem. Ale jakie miał wzorce? Kerry przypomniał sobie w końcu o wykładzie, który miał nazajutrz wygłosić. Zaczął kartkować notatki. W kilku miejscach trzeba było sięgnąć do tekstów źródłowych. Kerry z pewnym wahaniem sięgnął po tom - a robot natychmiast mu go odebrał. - Bez wygłupów - ostrzegł go Kerry. - To mi jest potrzebne. Uczynił jałową próbę wyrwania książki z zaciśniętych czułków. Odbiornik nie zwracał na niego uwagi. Spokojnie odstawił książkę na półkę. Kerry stał nieruchomo, przygryzając wargi. Tego już było za wiele. Ten przeklęty robot zachowywał się jak więzienny dozorca. Kerry rzucił się do regałów, złapał książkę i zanim radio zdołało się poruszyć - już był w hallu. To coś szło za nim. Słyszał ciche stąpanie jego... stóp. Popędził do sypialni i zamknął drzwi od środka. Czekał z bijącym sercem. Gałka powoli się przekręciła. Przez szparę w drzwiach wsunął się cienki jak drucik czułek robota. Zaczął manipulować kluczem. Kerry skoczył i zamknął dodatkową zasuwę. Ale i to nie pomogło. Precyzyjne narzędzia robota - jego wyspecjalizowane czułki odemknęły zasuwę, po czym radio otworzyło drzwi, wmaszerowało do pokoju i zbliżyło się do Kerry'ego. Kerry poczuł panikę. Dysząc, cisnął w radio książką, która została zręcznie pochwycona w locie. Widocznie o nic innego nie chodziło, gdyż radio natychmiast odwróciło się i wyszło, kołysząc się groteskowo na gumopodobnych nogach i unosząc z sobą zakazany tom. Kerry zaklął pod nosem. Zadzwonił telefon. Fitzgerald. - Jak tam? Radzisz sobie? - Masz w domu "Literaturę Społeczną", Cassena? - Nie sądzę. A bo co? - Nic, wezmę jutro z biblioteki uniwersyteckiej. Kerry opowiedział, co się zdarzyło. Fitzgerald gwizdnął z cicha. - Wtrąca się, tak? Hmmm. Ciekawe... - Ja się go boję. - Nie wydaje mi się, żeby chciał zrobić ci krzywdę. Mówisz, że cię wytrzeźwił? - Tak. Promieniem świetlnym. Niezbyt mądrze to brzmi, przyznaję. - Wszystko jest możliwe. Wibracyjny odpowiednik chlorku thiaminy. - W świetle? - Światło słoneczne zawiera witaminy. Mniejsza o to. Cenzuruje twoje lektury - pewnie czyta te książki no zasadzie superszybkiej asymilacji. Nie wiem, czym jest ta maszynka, ale to nie jest zwykły robot. - Mnie to mówisz! - obruszył się Kerry. - To istny Hitler! _ Fitzgerald nie roześmiał się. - Może byś zanocował u mnie? zaproponował przytomnie. - Nie - w głosie Kerry'ego brzmiał zaciekły upór. - Żadne głupie radio, takie owakie, nie wypędzi mnie z własnego domu. Prędzej oberwie siekierą. - Mam nadzieję, że wiesz, co robisz. Gdyby... gdyby coś się zdarzyło, dzwoń do mnie zaraz. - Dobra - Kerry odłożył słuchawkę. Poszedł do salonu i zmierzył radio lodowatym spojrzeniem. Co to, u diabła, jest za stwór? I jakie ma zamiary? Z pewnością nie był to tylko robot. Z równą pewnością nie był żywy; w tym sensie, w jakim żywy jest mózg koloidalny. Zaciskając usta w linijkę, Kerry podszedł bliżej i zaczął kręcić gałkami. Z aparatu dobył się pulsujący, synkopowany rytm zespołu swingowego. Kerry przełączył na krótkie ,- nic nadzwyczajnego. A wniosek z tego? Żaden. Odpowiedzi nie było. Po chwili Kerry poszedł do łóżka. Nazajutrz przyniósł na lunch "Literaturę Społeczną" Cassena, żeby ją pokazać Fitzgeraldowi. - Co takiego? - Spójrz - Kerry przerzucił parę kartek i wskazał na pewien akapit. Rozumiesz coś z tego? Fitzgerald przeczytał akapit. - Tak, Chodzi zdaje się o to, że warunkiem powstawania literatury jest indywidualizm. Zgadza się? Kerry spojrzał na niego. - Nie wiem. - Jak to? - Z moją głową dzieje się coś dziwnego. Fitzgerald zmierzwił siwiejącą czuprynę, mrużąc oczy i bacznie obserwując kolegę. - Zacznij jeszcze raz. Niezupełnie... - Dziś rano - zaczął Kerry z przesadną, podszytą irytacją cierpliwością - poszedłem do biblioteki, żeby sprawdzić ten właśnie kawałek. Przeczytałem go. I nic nie zrozumiałem. Słowa. Wiesz jak to jest kiedy człowiek wysiada z nadmiaru lektury? Trafiasz na zdanie z dużą ilością okresów podrzędnych - i w nic ci się ono nie składa. Właśnie tak to było. - Przeczytaj to teraz - podpowiedział cicho Fitzgerald i pchnął książkę przez stół do Kerry'ego. Kerry usłuchał. - Nic z tego - uśmiechnął się krzywo. - Przeczytaj na głos. Będę śledził tekst razem z tobą. I to nie pomogło. Kerry wydawał się kompletnie niezdolny do pojęcia sensu akapitu. - Blokada semantyczna - to możliwe - podrapał się w ucho Fitzgerald. - Nigdy jeszcze ci się to nie zdarzyło? . - Nie... tak. Nie wiem. - Masz zajęcia po południu? Nie? To dobrze. Jedźmy do ciebie. Kerry odepchnął talerz. - Dobra. Nie jestem głodny. Jak tylko będziesz gotów... Pół godziny później patrzyli obaj na radio. Wyglądało całkiem nieszkodliwie. Fitzgerald zmarnował trochę czasu na próby otwarcia tylnej ścianki, w końcu jednak dał spokój. Z kartką i ołówkiem zasiadł naprzeciw Kerry'ego i zaczął zadawać pytania. W pewnym momencie zatrzymał się. - A o tym mi nie wspomniałeś. - Musiałem zapomnieć. Fitzgerald postukał ołówkiem ~w zęby. - Hmmm. Pierwszym działaniem radia było... - Strzelenie mnie po oczach niebieskim światłem. - Nie o to chodzi. Co ono wtedy powiedziało? Kerry zamrugał powiekami. - Co powiedziało? - zawahał się. "Schemat psychologiczny sprawdzony i zakodowany" - coś w tym sensie. Wtedy zdawało mi się, że to kawałek quizu, albo co. Uważasz...? - Czy mówiło wyraźnie? Dobrą angielszczyzną? - Nie, teraz sobie przypominam Kerry skrzywił się. - Słowa były zniekształcone. Akcent na samogłoski. - Ach tak. No, jedźmy dalej. Spróbowali testu na kojarzenie słów. W końcu Fitzgerald ze zmarszczonym czołem opadł na oparcie. - Chciałbym porównać te wyniki z wynikami testów, które ci robiłem parę miesięcy temu. Wygląda mi to dziwnie, bardzo dziwnie. Wiele bym dał, żeby się dowiedzieć, czym naprawdę jest pamięć. O mnemonice - pamięci sztucznej - wiemy już sporo. Ale możliwe, że cała rzecz jest w czymś całkiem innym. - Co? - Ta... maszyna, albo ma sztuczną pamięć, doskonale wyszkoloną, albo też przystosowana jest do innego środowiska i innej kultury. Na ciebie wywarło wpływ... bardzo znaczny. Kerry zwilżył językiem spierzchnięte usta. - W jakim sensie? - Spowodowało blokady w mózgu. Jeszcze ich nie skorelowałem. Kiedy to zrobię, być może uzyskamy jakąś odpowiedź. Nie, to z pewnością nie jest robot. To coś znacznie więcej. Kerry wyjął papierosa ; konsoleta przemaszerowała przez pokój i podała mu ogień. Obaj mężczyźni obserwowali ją z dławiącym, obezwładniającym uczuciem przerażenia. - Powinieneś zanocować dziś u mnie -. zaproponował Fitzgerald. - Nie - odparł zdecydowanie Kerry. Zatrząsł się cały. Następnego dnia w porze lunchu Fitzgerald rozglądał się po całej stołówce, ale Kerry'ego nie było. Zadzwonił do niego do domu. Telefon odebrała Marta. - Witaj! Kiedy wróciłaś? - Cześć, Fitz. Godzinę temu. Siostra się pospieszyła i urodziła beze mnie, więc wróciłam. Marta przerwała. Fitzgeralda zaniepokoił ton jej głosu. - Gdzie jest Kerry? - Jest w domu. Nie mógłbyś wpaść, Fitz? Martwię się. - Co mu jest? - Ja... ja nie wiem. Przyjedź jak najszybciej. - Okey - Fitzgerald odłożył słuchawkę, przygryzając dolną wargę. Był zaniepokojony. Kiedy nieco później naciskał dzwonek u drzwi Westerfietdów, uświadomił sobie, że słabo panuje nad nerwami. Widok Marty jednak postawił go na nogi. Poszedł za nią do salonu. Jego wzrok natychmiast podążył ku konsolecie, która stała w kącie jakby nigdy nic, a następnie ku Kerry'emu, usadowionemu nieruchomo przy oknie. Na twarzy Kerry'ego malowała się pustka i oszołomienie. Miał zwężone źrenice i nie od razu poznał Fitzgeralda. - Cześć Fitz - przywitał go. - Jak się czujesz? Marta nie wytrzymała. - Co z nim jest, Fitz? Zachorował? Może ja wezwę lekarza? Fitzgerald usiadł. - Nie zauważyłaś nic dziwnego w związku z tym radiem? - Nie. A bo co? " - No to słuchaj. Opowiedział jej wszystko od początku, patrząc jak na twarzy Marty niedowierzanie walczy z niechcianą wiarą. - Nie mogę... - odezwała się wreszcie. - Kiedy Kerry wyjmie papierosa, to coś poda mu ogień. Chcesz zobaczyć? - Nie... Tak. Chyba tak. - Oczy Marty były teraz ogromne. Fitzgerald dał Kerry'emu papierosa. Stało się to, czego oczekiwali. Marta nic nie powiedziała. Kiedy radio wróciło na miejsce, zadrżała od stóp do głów i podeszła do Kerry'ego. Spojrzał na nią niewidzącymi oczami. - Tu trzeba lekarza, Fitz. - Tak - Fitzgerald nie miał odwagi powiedzieć jej, że doktor nic tu nie wskóra. - Co to właściwie jest? - Coś więcej niż robot. Sukcesywnie przerabia Kerry'ego. Opowiedziałem ci, co się działo. Sprawdziłem wzorce psychologiczne Kerry'ego i stwierdzam, że uległy zmianie. Zatracił całą niemal inicjatywę. - Nie ma na świecie człowieka zdolnego skonstruować taki aparat. Fitzgerald skrzywił się. - Ja też tak myślę. Mnie to wygląda na wytwór wysoko rozwiniętej kultury, i to całkiem innej niż nasza. Może marsjańskiej. Jest to przedmiot o działaniach tak wyspecjalizowanych, że pasuje wyłącznie do bardzo złożonej kultury. Ciekawe tylko, dlaczego wygląda dokładnie tak jak odbiornik firmy Mideastern? Marta dotknęła dłoni Kerry'ego. - Kamuflaż? - Ale w jakim celu? Byłaś jedną z moich najlepszych studentek, Marto. Spójrz na to logicznie. Wyobraź sobie cywilizację, w której tego typu mechanizm ma rację bytu. Spróbuj rozumować indukcyjnie. - Próbuję. Niezbyt dobrze mi to wychodzi, Fitz. Martwię się o Kerry'ego. - Nic mi nie jest - powiedział Kerry. Fitzgerald złożył czubki palców. - To nie radio, to nadzorca. Może w tej innej cywilizacji każdy ma coś takiego, a może tylko nieliczni - ci, którym to potrzebne, bo utrzymuje ich w ryzach? - Zabijając inicjatywę? Fitzgerald wykonał gest bezradności - Przecież ja nie wiem! Tak zadziałało w przypadku Kerry'ego. W innych przypadkach - nie wiem. Marta wstała. - Szkoda czasu na gadanie. Kerry potrzebuje lekarza. A potem zastanowimy się, co począć z... tym - wskazała na konsoletę. - Szkoda rozwalać - powiedzic Fitzgerald. - Ale... - popatrzył wymownie na Martę. Odbiornik poruszył się. Posuwiście kolebiąc się na boki, wylazł z kąta : podszedł do Fitzgeralda. Fitzgerald skoczył, a wówczas pochwyciły go gwałtownie biczykowate czułki.. Blady promień zaświecił prosto w jego oczy. Zgasł niemal natychmiast; czułki cofnęły się i radio powróciło na miejsce. Fitzgerald stał jak wmurowany. Marta zerwała się na równe nogi, zasłaniaj usta ręką. - Fitz! - głos jej drżał. . Odpowiedział, ale nie od razu. - Tak? O co chodzi? - Nic ci nie jest? Co ono ci zrobiło? Ftizgerald zmarszczył brwi. - Co? Ono? Nie rozumiem... - To radio. Co ono zrobiło? Popatrzył na konsoletę. - A co, popsuło się? Ze mnie żaden mechanik, Marto. - Fitz - podeszła i ścisnęła go za ramię. - Posłuchaj - mówiła szybko, gorączkowo. - Radio. Kerry. Rozmowa przed chwilą. Fitzgerald patrzył na nią otępiały, jakby niewiele rozumiał. - Jakiś głupi dzisiaj jestem. Nie bardzo wiem, o czym mówisz. - Radio - przecież wiesz! Mówiłeś, że odmieniło Kerry'ego - Marta urwała, patrząc na niego z przerażeniem. Fitzgerald był wyraźnie skonsternowany. Marta zachowywała się dziwacznie. Bardzo dziwacznie! Zawsze uważał ją za niebrzydką, roztropną panienkę. A teraz opowiadała brednie! On przynajmniej nie pojmował sensu jej słów - ani w ząb. I dlaczego tyle paplała o tym odbiorniku? Źle działa? Kerry cieszył się, że zrobił dobry interes - strojenie doskonałe, najnowsze urządzenia. Fitzgeraldowi przeszło przez myśl, że Marto zwariowała. Tak czy owak, już był spóźniony na zajęcia. Powiedział to głośno. Marta nie próbowała go zatrzymać. Była blada jak ściana. Kerry wyjął papierosa. Radio podeszło i podało mu zapaloną zapałkę. - Kerry! - Słucham cię, Marto? - głos Kerry'ego był martwy. Marta popatrzyła w panice na... radio. Marsjanie? Inny świat, inna cywilizacja? Co to jest? Czego chce? Co usiłuje zrobić? Marta poszła do garażu. Wróciła zaciskając w dłoni małą siekierkę. Kerry obserwował ją. Widział, jak Marta zbliża się do radia i unosi siekierę. Wtedy z radia wystrzelił promień światła i Marta znikła. W blasku popołudniowego słońca unosił się obłoczek pyłu. - Zniszczenie formy żywej grożącej atakiem - zakomunikowało radio nie rozdzielając słów. Mózg Kerry'ego wykonał salto. Poczuł mdłości, zawrót głowy i przeraźliwą pustkę. Marta... Kotłowało mu się w głowie. Instynkt i emocje walczyły z czymś, co je dławiło. Nagle tamy puściły, blokady pękły, runęły barykady. Kerry z nieartykułowanym wrzaskiem skoczył na równe nogi. - Marta! - krzyczał. Nie było jej. Rozejrzał się dookoła. - Gdzie... Co tu się stało? Nie pamiętał. Usiadł na nowo w fotelu, pocierając czoło. Wolną ręką wyciągnął papierosa w automatycznym geście, który wywołał natychmiastową reakcję. Radio podeszło z płonącą zapałką. Kerry wydał zduszony odgłos, jakby , miał zaraz zwymiotować, i wyskoczył z fotela. Teraz już sobie przypomniał. Chwycił siekierkę i rzucił się na radio, szczerząc zęby w krwiożerczym uśmiechu. Znów wystrzelił promień. Kerry zniknął. Siekiera spadła na dywan. Radio odmaszerowało na miejsce i stanęło bez ruchu. Z radioatomowego mózgu dobyło się nikłe tykanie. - Podmiot z gruntu nieodpowiedni - oświadczyło po chwili. - Konieczność eliminacji. - Pstryk! - Przygotowania do następnego podmiotu zakończone. Pstryk. - Bierzemy - powiedział chłopak. - Nie pożałują państwo - uśmiechnął się pośrednik. - Zacisze, z dala od ludzi, a i cena niezbyt wygórowana. - Powiedzmy - wtrąciła dziewczyna. - Ale czegoś takiego właśnie szukaliśmy. Pośrednik wzruszył ramionami. - Dom nie umeblowany byłby rzecz jasna, tańszy. Ale... - Za krótko jesteśmy małżeństwem żeby się dorobić własnych mebli. - uśmiechnął się chłopak. Objął żonę - Podoba ci się, kochanie? - Mhm. Kto tutaj mieszkał? Pośrednik poskrobał się po policzku. - Zaraz, zaraz... Niejacy Westernfieldowie, zdaje się. Dostałem ten dom na listę zaledwie tydzień temu. Ładna chałupka. Żeby nie to, że już mam własną, sam bym się na nią połaszczył. - Fajne radio - zauważył chłopak. - To chyba najnowszy model? - podszedł bliżej, żeby się przyjrzeć konsolecie. - Chodź - ponaglała dziewczyna, - Jeszcze raz obejrzymy kuchnię - Już idę, kochanie. Wyszli z pokoju. Aksamitny głos pośrednika dobiegał z hallu coraz słabiej. Przez okna wpadało ukosem ciepłe popołudniowe słońce. Przez chwilę było cicho. A potem - Pstryk ! przekład : Jolanta Kozak powrót |