Lemur zaprasza
Tu zwróciła się do pana Zagłoby: - A waćpan siła dokazywałeś? - Nie piszczałem jako świerszcz, nie skakałem jako pchła ani jako cyga, bo takową uciechę insektom zostawuję, ale też za to nie szukano mnie między mchami jako grzyba, za nos mnie nikt nie ciągnął ani też w gębę mi nikt nie dmuchał... - Waćpana nie kocham! - odrzekła Basia wysuwając naprzód usta i sięgając mimo woli do swego różowego noska. A on patrzył na nią, uśmiechał się i mruczał nie przestając dworować: - Biłaś się walecznie - rzekł - umykałaś walecznie, przewróciłaś kozła walecznie, a teraz będziesz się od bólu w kościach kaszą okładała także walecznie; my zaś musimy cię pilnować, aby cię razem z twoją walecznością wróble nie zdziobały, gdyż one na kaszę wielce łakome. - Waćpan już w to godzisz, żeby mnie Michał na drugę ekspedycję nie zabrał. Wiem doskonale! - Owszem, owszem, będę go prosił, żeby cię zawsze na orzechy brał, boś misterna i gałęź się pod tobą nie złamie. Mój Boże, to mi wdzięczność! A któż Michała namawiał, byś z nami jechała? Ja! Srodze sobie to teraz wyrzucam, zwłaszcza że mi tak moją życzliwość płacisz. Czekaj! Będziesz teraz drewnianą szabelką badyle na chreptiowskim majdanie ścinać! Ot, dla ciebie ekspedycja! Inna by starego uściskała, a to licho kąśliwe naprzód mi strachu narobiło, a ninie jeszcze na mnie nastaje! Basia niewiele myśląc uściskała zaraz pana Zagłobę, któren uradował się z tego wielce i rzekł: - No, no! przyznać muszę, żeś się cokolwiek do dzisiejszej wiktorii przyczyniła, bo żołnierze, że to każden chciał się popisać, z okrutną furią się bili. - Jako żywo! -zawołał pan Muszalski. - Nie żal człeku i zginąć, gdy takie oczy na niego patrzą! - Vivat nasza pani ! - zakrzyknął pan Nienaszyniec. - Vivat! - powtórzyło sto głosów. - Daj jej Boże zdrowie! A pan Zagłoba pochylił się ku Basi i mruknął: - Po słabości ! |