htmlsklad

Lemur zaprasza

Ustawa

z dnia 23 kwietnia 1964 r.

Kodeks cywilny.

(Dz.U. nr 16, poz. 93 ze zm.)

(wyciąg)

(....)

KSIĘGA TRZECIA

ZOBOWIĄZANIA

Tytuł I.

PRZEPISY OGÓLNE

Art. 353. § 1. Zobowiązanie
polega na tym, że wierzyciel może żądać od dłużnika
świadczenia, a dłużnik powinien świadczenie spełnić.

§ 2. Świadczenie może polegać na
działaniu albo na zaniechaniu.

Art. 3531.
Strony zawierające umowę mogą ułożyć stosunek prawny
według swego uznania, byleby jego treść lub cel nie
sprzeciwiały się właściwości (naturze) stosunku, ustawie ani
zasadom współżycia społecznego.

Art. 354. § 1. Dłużnik
powinien wykonać zobowiązanie zgodnie z jego treścią i w
sposób odpowiadający jego celowi społeczno-gospodarczemu oraz
zasadom współżycia społecznego, a jeżeli istnieją w tym
zakresie ustalone zwyczaje - także w sposób odpowiadający tym
zwyczajom.

§ 2. W taki sam sposób powinien
współdziałać przy wykonaniu zobowiązania wierzyciel.

Art. 355. § 1. Dłużnik
obowiązany jest do staranności ogólnie wymaganej w stosunkach
danego rodzaju (należyta staranność).

§ 2. Należytą staranność
dłużnika w zakresie prowadzonej przez niego działalności
gospodarczej określa się przy uwzględnieniu zawodowego
charakteru tej działalności.

Art. 356. § 1. Wierzyciel
może żądać osobistego świadczenia dłużnika tylko wtedy,
gdy to wynika z treści czynności prawnej, z ustawy albo z
właściwości świadczenia.

§ 2. Jeżeli wierzytelność
pieniężna jest wymagalna, wierzyciel nie może odmówić
przyjęcia świadczenia od osoby trzeciej, chociażby działała
bez wiedzy dłużnika.

Art. 357. Jeżeli dłużnik
jest zobowiązany do świadczenia rzeczy oznaczonych tylko co do
gatunku, a jakość rzeczy nie jest oznaczona przez właściwe
przepisy lub przez czynność prawną ani nie wynika z
okoliczności, dłużnik powinien świadczyć rzeczy średniej
jakości.

Art. 3571.
Jeżeli z powodu nadzwyczajnej zmiany stosunków spełnienie
świadczenia byłoby połączone z nadmiernymi trudnościami albo
groziłoby jednej ze stron rażącą stratą, czego strony nie
przewidywały przy zawarciu umowy, sąd może po rozważeniu
interesów stron, zgodnie z zasadami współżycia społecznego,
oznaczyć sposób wykonania zobowiązania, wysokość
świadczenia lub nawet orzec o rozwiązaniu umowy. Rozwiązując
umowę sąd może w miarę potrzeby orzec o rozliczeniach stron,
kierując się zasadami określonymi w zdaniu poprzedzającym.

Art. 358. § 1. Z
zastrzeżeniem wyjątków w ustawie przewidzianych, zobowiązania
pieniężne na obszarze Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej mogą
być wyrażone tylko w pieniądzu polskim.

§ 2. (skreślony).

Art. 3581.
§ 1. Jeżeli przedmiotem zobowiązania od chwili jego
powstania jest suma pieniężna, spełnienie świadczenia
następuje przez zapłatę sumy nominalnej, chyba że przepisy
szczególne stanowią inaczej.

§ 2. Strony mogą zastrzec w umowie,
że wysokość świadczenia pieniężnego zostanie ustalona
według innego niż pieniądz miernika wartości.

§ 3. W razie istotnej zmiany siły
nabywczej pieniądza po powstaniu zobowiązania, sąd może po
rozważeniu interesów stron, zgodnie z zasadami współżycia
społecznego, zmienić wysokość lub sposób spełnienia
świadczenia pieniężnego, chociażby były ustalone w
orzeczeniu lub umowie.

§ 4. Z żądaniem zmiany wysokości
lub sposobu spełnienia świadczenia pieniężnego nie może
wystąpić strona prowadząca przedsiębiorstwo, jeżeli
świadczenie pozostaje w związku z prowadzeniem tego
przedsiębiorstwa.

§ 5. Przepisy § 2 i 3 nie
uchybiają przepisom regulującym wysokość cen i innych
świadczeń pieniężnych.

Art. 359. § 1. Odsetki od
sumy pieniężnej należą się tylko wtedy, gdy to wynika z
czynności prawnej albo z ustawy, z orzeczenia sądu lub z
decyzji innego właściwego organu.

§ 2. Jeżeli wysokość odsetek nie
jest w inny sposób określona, należą się odsetki ustawowe.

§ 3. Wysokość odsetek ustawowych
określa rozporządzenie Rady Ministrów. Rozporządzenie to
może zakazać zastrzegania, jak również pobierania odsetek
wyższych od tych, które określa jako maksymalne.

Art. 360. W braku odmiennego
zastrzeżenia co do terminu płatności odsetek są one płatne
co roku z dołu, a jeżeli termin płatności sumy pieniężnej
jest krótszy niż rok - jednocześnie z zapłatą tej sumy.

Art. 361. § 1. Zobowiązany
do odszkodowania ponosi odpowiedzialność tylko za normalne
następstwa działania lub zaniechania, z którego szkoda
wynikła.

§ 2. W powyższych granicach, w braku
odmiennego przepisu ustawy lub postanowienia umowy, naprawienie
szkody obejmuje straty, które poszkodowany poniósł, oraz
korzyści, które mógłby osiągnąć, gdyby mu szkody nie
wyrządzono.

Art. 362. Jeżeli poszkodowany
przyczynił się do powstania lub zwiększenia szkody, obowiązek
jej naprawienia ulega odpowiedniemu zmniejszeniu stosownie do
okoliczności, a zwłaszcza do stopnia winy obu stron.

Art. 363. § 1. Naprawienie
szkody powinno nastąpić, według wyboru poszkodowanego, bądź
przez przywrócenie stanu poprzedniego, bądź przez zapłatę
odpowiedniej sumy pieniężnej. Jednakże gdyby przywrócenie
stanu poprzedniego było niemożliwe albo gdyby pociągało za
sobą dla zobowiązanego nadmierne trudności lub koszty,
roszczenie poszkodowanego ogranicza się do świadczenia w
pieniądzu.

§ 2. Jeżeli naprawienie szkody ma
nastąpić w pieniądzu, wysokość odszkodowania powinna być
ustalona według cen z daty ustalenia odszkodowania, chyba że
szczególne okoliczności wymagają przyjęcia za podstawę cen
istniejących w innej chwili.

Art. 364. § 1. Ilekroć
ustawa przewiduje obowiązek zabezpieczenia, zabezpieczenie
powinno nastąpić przez złożenie pieniędzy do depozytu
sądowego.

§ 2. Jednakże z ważnych powodów
zabezpieczenie może nastąpić w inny sposób.

Art. 365. § 1. Jeżeli
dłużnik jest zobowiązany w ten sposób, że wykonanie
zobowiązania może nastąpić przez spełnienie jednego z kilku
świadczeń (zobowiązanie przemienne), wybór świadczenia
należy do dłużnika, chyba że z czynności prawnej, z ustawy
lub z okoliczności wynika, iż uprawnionym do wyboru jest
wierzyciel lub osoba trzecia.

§ 2. Wyboru dokonywa się przez
złożenie oświadczenia drugiej stronie. Jeżeli uprawnionym do
wyboru jest dłużnik, może on dokonać wyboru także przez
spełnienie świadczenia.

§ 3. Jeżeli strona uprawniona do
wyboru świadczenia wyboru tego nie dokona, druga strona może
jej wyznaczyć w tym celu odpowiedni termin. Po bezskutecznym
upływie wyznaczonego terminu uprawnienie do dokonania wyboru
przechodzi na stronę drugą.

(....)

Tytuł XXX.

UMOWA SKŁADU

Art. 853. § 1. Przez umowę
składu przedsiębiorstwo składowe zobowiązuje się do
przechowania za wynagrodzeniem przyjętych na skład towarów.

§ 2. Przedsiębiorstwo składowe
obowiązane jest wydać składającemu dowód składowy, który
powinien wymieniać rodzaj, ilość, oznaczenie oraz sposób
opakowania towarów, jako też inne postanowienia umowy.

Art. 854. § 1. Przedsiębiorstwo
składowe obowiązane jest do dokonywania odpowiednich czynności
konserwacyjnych. Przeciwne postanowienie umowy jest nieważne.

§ 2. Przedsiębiorstwo składowe
powinno zawiadamiać składającego niezwłocznie o ważnych
wydarzeniach dotyczących stanu przyjętych na skład towarów,
chyba że zawiadomienie nie jest możliwe.

§ 3. Jeżeli towary narażone są na
zepsucie, a nie można czekać na zarządzenie składającego,
przedsiębiorstwo składowe jest uprawnione, a gdy tego interes
składającego wymaga - zobowiązane sprzedać te towary z
zachowaniem należytej staranności.

Art. 855. Przedsiębiorstwo
składowe powinno zezwolić składającemu na oglądanie
przyjętych na skład towarów, dzielenie ich lub łączenie,
pakowanie, branie próbek, jako też na dokonywanie czynności
mających na celu zachowanie towarów w dobrym stanie.

Art. 856. § 1. Odszkodowanie
za utratę, ubytek lub uszkodzenie towarów w czasie od ich
przyjęcia na skład aż do wydania ich osobie uprawnionej nie
może przewyższać zwykłej wartości towarów, chyba że szkoda
wynikła z winy umyślnej lub rażącego niedbalstwa
przedsiębiorstwa składowego.

§ 2. Przedsiębiorstwo składowe nie
ponosi odpowiedzialności za ubytek nie przekraczający granic
ustalonych we właściwych przepisach, a w braku takich
przepisów - granic zwyczajowo przyjętych.

Art. 857. § 1. Dla
zabezpieczenia roszczeń o składowe oraz roszczeń o zwrot
wydatków i innych należności wynikłych z umowy składu
przysługuje przedsiębiorstwu składowemu ustawowe prawo zastawu
na towarach przyjętych na skład, dopóki znajdują się u niego
lub u osoby, która je dzierży w jego imieniu, albo dopóki
może nimi rozporządzać za pomocą dokumentów.

§ 2.(skreślony).

Art. 858. § 1. Wskutek
zapłaty należności przedsiębiorstwa składowego i odebrania
towarów bez zastrzeżeń wygasają roszczenia przeciwko
przedsiębiorstwu składowemu wynikające z umowy składu. Nie
dotyczy to jednak roszczeń z tytułu niewidocznych uszkodzeń
towarów, jeżeli odbiorca w ciągu tygodnia od chwili odebrania
towarów zawiadomił o nich przedsiębiorstwo składowe.

§ 2. Przepisu powyższego nie stosuje
się, gdy szkoda wynikła z winy umyślnej lub rażącego
niedbalstwa przedsiębiorstwa składowego.

Art. 859. Roszczenia z umowy
przedawniają się z upływem roku.