Lemur zaprasza
Następna strona Poprzednia strona Spis treści 4. Kompilacja jądra. 4.1 Czyszczenie i zależności. Kiedy skrypt konfiguracyjny się skończy każe ci napisać make dep i (przypuszczalnie) make clean. Tak więc zaczynamy od make dep. Jest to pewne zabezpieczenie się, które sprawdza różne zależności, jak na przykład: czy pliki nagłówkowe są na swoich miejscach. Nie zajmuje to wiele czasu, no chyba, że twój komputer jest naprawdę wolny. W starszych wersjach powinieneś jeszcze wydać polecenie make clean. To usuwa pozostałości po starej kompilacji jądra (pliki objektowe itp). Nie zapomnij tego kroku !!! 4.2 Kompilacja główna. Po czyszczeniu i sprawdzeniu zależności możesz wpisać make bzImage lub make bzdisk (to jest ta część, która zabiera tyle czasu). make bzImage skompiluje jądro i zostawi je w pliku /usr/src/linux/arch/i386/boot/bzImage wśród innych rzeczy. To jest nowe skompresowane jądro. make bzdisk robi to samo, z tą różnicą, że umieszcza plik bzImage na dyskietce w stacji A:, którą mam nadzieję włożysz na czas do stacji :). (ten czas to sam koniec kompilacji, ale na wszelki wypadek radzę włożyć od razu, bo potem można zapomnieć) make bzdisk to dobry sposób na testowanie nowego jądra; jeśli coś pójdzie nie tak, po prostu wyjmujesz dyskietkę ze stacji, resetujesz i po krzyku. Może to być także pomocne jeśli przypadkowo usuniesz jądro z dysku. (radzę uważać na to co się robi w katalogu głównym a szczególnie w katalogu /boot). Możesz jej także użyć do instalacji innych systemów, ponieważ wystarczy przegrać zawartość tej dyskietki na inną. Wszystkie, nawet te w połowie sensowne, jądra są skompresowane, z powodu literek "bz" na początku. Skompresowane jądro odkompresowuje się automatycznie w czasie wykonywania. W starszych jądrach nie ma opcji bzImage. Było to po prostu zImage. Opcja ta jest wciąż dostępna, jednak biorąc pod uwagę obecne rozmiary jądra nie poleca się tego sposobu kompresji. 4.3 Inne parametry dla "make" przy kompilowaniu jądra. make mrproper spowoduje dokładniejsze wyczyszczenie. Czasem jest to potrzebne; możesz to robić przy instalacji każdej łaty (patch). make mrproper skasuje także twój plik z bieżącą konfiguracją, więc możesz sobie zrobić kopię tego pliku (.config). make oldconfig spróbuje skonfigurować jądro na podstawie starego pliku konfiguracyjnego; przejdzie za ciebie przez proces konfiguracji (make config). Jeśli jeszcze nigdy przedtem nie kompilowałeś jądra lub nie masz starego pliku konfiguracyjnego wtedy przypuszczalnie nie powinieneś tego robić, bo będziesz chciał zmienić konfigurację domyślną. Przeczytaj sekcję o modułach na temat szczegółów dotyczących make modules. 4.4 Instalacja jądra. Jeśli masz już nowe jądra i wydaje ci się, że ono działa tak jak chciałeś, czas aby je zainstalować. Większość ludzi używa do tego celu LILO (Linux Loader). make bzlilo zainstaluje jądro, uruchomi lilo, aby odświeżyć informacje i przygotuje wszystko, aby zresetować i załadować nowe jądro. ALE TYLKO w przypadku, gdy LILO jest skonfigurowane następująco: jądro to /vmlinuz, lilo jest w /sbin, a twój plik konfiguracyjny od lilo to /etc/lilo.conf i zgadza się z tym co jest powyżej. W innym przypadku musisz użyć bezpośrednio polecenia lilo. Jest to pakiet całkiem prosty do zainstalowania i używania, ale ma tendencję do załamywania ludzi swoim plikiem konfiguracyjnym. Zajrzyj do pliku /etc/lilo/config - w starszych wersjach; lub /etc/lilo.conf - w nowszych wersjach, i sprawdź bieżące ustawienia. Plik ten wygląda tak: image = /vmlinuz label = Linux root = /dev/hda1 ... image = odnosi się do aktualnej wersji zainstalowanego jądra. Większość używa nazwy /vmlinuz. Ale równie dobrze może to być nazwa xxx, jądro, czy pliczek (nie jestem pewien co do polskich liter, ale zawsze można poeksperymentować :) ) label = używane jest przez LILO, aby dowiedzieć się jaki system lub jądro załadować, a root = jest katalogiem głównym danego systemu. Zrób kopię jądra, którego teraz używasz i skopiuj nowo zrobione jądro na miejsce starego (czyli napisz cp bzImage /vmlinuz jeśli używasz nazwy vmlinuz i jesteś w katalogu /usr/src/linux/arch/i386/boot. Potem uruchom LILO - w nowszych wersjach po prostu uruchamiasz lilo; w starszych może będziesz musiał uruchomić /etc/lilo/install albo nawet /etc/lilo/lilo -C /etc/lilo/config. Jeśli chcesz wiedzieć więcej na temat konfiguracji LILO, albo nie masz LILO, zdobądź najnowszą wersję i poczytaj dokumentację. Aby załadować jedną ze starszych wersji jądra, które mam nadzieję zachowałeś :) skopiuj linie od image = xxx w pliku konfiguracyjnym LILO na dół pliku, zmień xxx na nazwę twojego zachowanego pliku (wraz z pełną ścieżką). Zmień label = zzz na np. label = old-kernel i uruchom ponownie lilo. Możesz też wstawić linię delay = x, gdzie x jest ilością dziesiętnych części sekundy, do pliku konfiguracyjnego LILO, aby zatrzymać ładowanie na określoną ilość sekund i przerwać je np. klawiszem SHIFT, a potem wpisać nazwę którą nadałeś starszej wersji jądra (tę label = z pliku konfiguracyjnego LILO, a nie nazwę pliku jądra) w razie gdyby stało się coś nieprzyjemnego. Następna strona Poprzednia strona Spis treści |