Lemur zaprasza
Krótka charakterystyka 3 wybranych postaci z książki Moliera pt. Skąpiec. Harpagon. Sześćdziesięcioletni, bardzo bogaty wdowiec - główny bohater dramatu. Ubiera się wystawnie, lecz tanio - żałuje pieniędzy na nowe ubrania. Potworny skąpiec i sknera. Próbuje za wszelką cenę zaoszczędzić pieniądze kosztem wyposażenia domu, ubrań dla służby, wykwintnego jedzenia czy też owsa dla koni. Nie widziałem w życiu takiej złej bestii, jak ten przeklęty starzec! Doprawdy, myślę czasem, że on ma diabła w sobie - mówi o nim jego sługa - Strzałka. Ponadto nie zauważa tego, co mówią o nim ludzie - skąpiec, sknera, lichwiarz, dusigrosz i brudas. Czytając tę lekturę bardzo irytowała mnie ta postać. Jak można przedkładać pieniądze i złoto przed honor, cześć i cnotę? Domyślam się jednak, iż taki był właśnie zamiar autora - ukazać barokowego mieszczanina w krzywym zwierciadle. Strzałka. Jeden ze służących Harpagona. Chodzi w podartych, brudnych ubraniach, lecz nie robi tego z własnej woli. Ma poczucie estetyki, jest kulturalny. Te jednak aspekty nie mają wpływu na wolę jego pana, gdyż jest on biedny. Konsekwencją tego jest częste przeszukiwanie kieszeni Strzałki, wyganianie go z domu czy też obniżanie pensji pod pozorem wyimaginowanej kradzieży. Posłusznie wykonuje polecenia Harpagona, lecz w rzeczywistości pomaga Kleantowi w kradzieży najcenniejszej rzeczy skąpca - szkatułki ze złotem. Kleant Syn Harpagona. Od początku marzy o zemście. Jest bezsilny w stosunku do ojca, ale do czasu. Denerwują go wszystkie decyzje i poczynania skąpca. Gdy przez przypadek dowiaduje się, iż jego ojciec jest lichwiarzem, w dodatku tym, któremu zapewnił rychłą śmierć własnego ojca, gdy oboje dowiadują się czym się trudnią dochdodzi do mojego ulubionego dialogu w lekturze: Jak to, obwiesiu! to ty się puszczasz na takie niecne sposoby? - zażenowany ojciec pyta, a na to błyskotliwy syn: Jak to, ojcze! to ty się plugawisz tak haniebnym rzemiosłem?. Kleant nie jest jednak przykładem godnym do naśladowania, bo jak wiemy, zemsta nie jest nigdy rozwiązaniem konfliktu, czego oczywiście autor już nie uwzględnił, gdyż dramat kończy się szczęśliwie dla wszystkich. |