Lemur zaprasza
Henry Kuttner Gdy się przebierze miarka Zdumiało ich, że udało się im wynająć to mieszkanie - przy wysokich czynszach i warunkach zawarowanych w umowie najmu - a Joe Calderon czuł się szczęśliwy, bo stąd na uniwersytet miał tylko dziesięć minut drogi metrem. Myra, jego żona, wichrząc sobie w zamyśleniu rude włosy, orzekła, że właściciele zapewne spodziewają się u lokatorów partenogenezy - jeśli to właśnie miała na myśli; w każdym razie Chodziło jej o podzielenie się na pół organizmu i powstanie od razu dwu dojrzałych osobników. Calderon uśmiechnął się od ucha do ucha. - Dwuczłonowego podziału, głuptasku - powiedział obserwując małego, półtorarocznego Aleksandra, raczkującego po dywanie i przygotowującego się -do zajęcia pozycji pionowej na swych grubiutkich krzywych nóżkach. Mieszkanie doprawdy przedstawiało się nieźle. Zaglądało tu od czasu do czasu słońce i było więcej pomieszczeń, niż mieli prawo oczekiwać za tę cenę. Najbliższa sąsiadka, egzaltowana blondyna, mówiąca chyba wyłącznie o swoich migrenach, poinformowała ich, że w mieszkaniu 4D trudno utrzymać lokatorów. Nie żeby straszyło, ale pojawiają się tam dziwni goście. Ostatni najemca, agent ubezpieczeniowy, tęgo zresztą pociągający z butelki, wyprowadził się pewnego dnia narzekając na jakieś małe ludziki - podobno dzwoniły do jego drzwi o najrozmaitszych porach i pytały o niejakiego Potta czy kogoś o podobnym nazwisku. Dopiero po jakimś czasie Joe utożsamił Potta z Cauldronem, czyli Calderonem. Siedzieli teraz zadowoleni na kanapie i patrzyli na Aleksandra. Był wspaniałym dzieckiem. Jak wszystkie malce, na karczku miał wałeczek tłuszczyku, a jego nóżki przypominały według Calderona grubo ciosane, klocowate kończyny kamiennego posągu - tak przynajmniej wyglądały. Przyciągała wzrok i wręcz fascynowała ich niewiarygodna baniasta różowość. Aleksander zaśmiał się głupawo, wstał i chwiejnym krokiem, niczym pijany, ruszył w stronę rodziców, papląc coś niezrozumiałego. - Głuptasek - powiedziała Myra z czułością i rzuciła dziecku ukochaną, miękką, aksamitną świnkę. - No, to jesteśmy przygotowani do zimy - oznajmił Calderon. Był to wysoki, szczupły mężczyzna o nerwowych ruchach, zdolny fizyk, kochający swoją pracę na uniwersytecie. Myra - raczej drobna, ruda, z zadartym noskiem i sardonicznymi piwnymi oczami - wydała pomruk niezadowolenia. - Gdybyśmy mogli znaleźć służącą. Inaczej się zesłużę. - Mówisz tonem straceńca. Co to znaczy, że się zesłużysz? - Jako służka. Zagniatając, gotując, szorując. Dzieci to wielki egzamin. Ale warto się mu poddać. - To betka w porównaniu z Aleksandrem. On przejdzie samego siebie. Rozległ się dzwonek u drzwi wejściowych. Calderon wstał z kanapy, przeszedł nieprzytomnie przez pokój i otworzył drzwi. Nie dostrzegł nikogo. I dopiero spojrzawszy nieco w dół ujrzał coś, co wprawiło go w lekkie oszołomienie. W hallu stało czterech mini-ludzików. Ściśle mówiąc mini od czoła w dół, bo czaszki mieli ogromne, wielkości i kształtu arbuzów albo też dlatego, że na głowach siedziały im wielgachne hełmy z połyskliwego metalu. Twarze ich - zasuszone, o ostrych rysach, maseczki - pokrywała gęsta sieć zmarszczek. Ubrania o krzykliwych nieprzyjemnych kolorach sprawiały wrażenie zrobionych z papieru. - Och! - powiedział obojętnie Calderon. Czwórka przybyszów wymieniła szybkie spojrzenia. Jeden z nich spytał: - Czy pan Joseph Calderon? - Tak. - Jesteśmy - oznajmił najbardziej pomarszczony z tej czwórki potomkami pańskiego syna. On jest superdzieckiem. Przybyliśmy tu, żeby go kształcić. - Tak - powiedział Calderon: - Ach tak, oczywiście. Ja... słuchajcie! - Czego? - Super... - Tu jest - krzyknął inny karzełek. - To Aleksander! Wreszcie dało się nam trafić na właściwy moment! - I prześlizgnął się do mieszkania koło nóg Calderona. Calderon zrobił kilka ruchów rękami, na próżno próbując ich zatrzymać, lecz mini-ludziki bez trudu mu się wymknęły. Kiedy się odwrócił, otaczały już Aleksandra. Myra, podciągnąwszy pod siebie nogi, przypatrywała się ze zdumieniem przybyszom. - Spójrzcie - odezwał się karzełek. - Widzicie jego potencjalną defizję? - Przynajmniej brzmiało to jak "defizja". - A jego czaszka, Bordent - wtrącił drugi. - To niezwykle ważna część. Te zwoje są niemal doskonałe. - Wspaniałe - przyznał Bordent nachylając się do przodu. Aleksander sięgnął ręką do siatki zmarszczek, złapał Bordenta za nos i ścisnął z całej siły. Bordent znosił to ze stoickim spokojem, dopóki malec nie zwolnił chwytu. - Niedorozwinięty - powiedział tolerancyjnie. - My go wyedukujemy. Myra zeskoczyła z kanapy, wzięła dziecka na ręce i cofnęła się do wnęki, stawiając czoło mini-ludzikom. - Joe, masz zamiar na to pozwalać? Co to za źle wychowane stworki? - Bóg raczy wiedzieć - odparł Calderon. Zwilżył zaschnięte wargi językiem i spytał: - Co to za kawały? Kto was tu przysłał? - Aleksander - wyjaśnił Bordent. - Z roku... no.., z grubsza dwa tysiące czterysta pięćdziesiątego. On jest praktycznie nieśmiertelny. Jedynie przemocą można zgładzić któregoś z supermanów, a w roku dwa tysiące czterysta pięćdziesiątym przemocy nie ma. Calderon westchnął. - Nie, mówię poważnie. Kawały kawałami, ale... - Wielokrotnie podejmowaliśmy próby. W roku tysiąc dziewięćset czterdziestym, czterdziestym czwartym, czterdziestym siódmym, wciąż w tym samym okresie. Przybywaliśmy albo za wcześnie, albo za późno. Ale teraz utrafiliśmy we właściwy sektor czasu. Naszym zadaniem jest wyedukowanie Aleksandra. Jako jego rodzice powinniście się czuć dumni. Wie pan, my was czcimy. Ojciec i matka nowej odmiany człowieka. - Tfu! - prychnął Calderon. - Dość tego! - Potrzebują dowodu, Dobish - skonstatował któryś z karzełków. - Pamiętaj, że dopiero co dowiedzieli się, że Aleksander to homo superior. - Homo tumany - sprostowała Myra. - Aleksander jest najzupełniej normalnym dzieckiem. - Najzupełniej supernormalnym - oznajmił Dobish. - My jesteśmy jego potomkami. - I dlatego jesteście superludźmi - odezwał się sceptycznym tonem Calderon mierząc wzrokiem mini-ludziki. - Nie wszyscy, niewielu jest wśród nas supermanów typu Wolny Iks. Normą biologiczną jest specjalizacja. Tylko kilku to supermani czystej wody. Jedni specjalizują się w logice, drudzy w werbenatyce, inni, jak my, są doradcami. Gdybyśmy byli supermanami typu Walny Iks, nie moglibyście stać tu sobie i mówić do nas. Czy też na nas patrzeć. Jesteśmy tylko elementami całości, natomiast tacy jak Aleksander stanowią wspaniałą całość. - Och, wypędź ich - powiedziała Myra zmęczona już tym widowiskiem. - Czuję się jak żona Thurbera. Calderon kiwnął głową. - Okay, spływajcie, panowie. Odjazd. Mówię poważnie. - Tank, potrzebują dowodu - przyznał Dobish. - Co zrobimy? Nieboślizg? - Zbyt kłopotliwe - zaoponował Bordent. - A może urządzimy lekcję pokazową? Uspokajasz? - Uspokajasz? - zdziwiła się Myra. Bordent wyjął ze swojego papierowego ubrania jakiś przedmiot i obracał go w dłoniach. Palce wyginały mu się na wszystkie strony. Calderon odczuł lekki wstrząs elektryczny. - Joe, nie mogę się ruszyć - oznajmiła pobladła Myra. - Ani ja. Nie denerwuj się. To jest... jest - przerwał, a potem umilkł. - Siadać - polecił Bordent, obracając wciąż ów przedmiot w dłoniach. Calderon i Myra ruszyli ku kanapie i usiedli. Języki im skołowaciały, cali zesztywnieli. Dobish podszedł do nich, wdrapał się na kanapę i wyrwał Aleksandra z ramion matki. Przerażenie malowało się w oczach Myry. - Nie zrobimy mu nic złego - zapewnił Dobish. - Chcemy mu tylko udzielić pierwszej lekcji. Czy wziąłeś przybory, Finn? - Są w worku. Finn wyciągnął z ubrania trzydziestocentymetrowy worek. Wysypało się z niego niewiarygodnie dużo rzeczy. Wkrótce cały dywan zasłany był przedmiotami o dziwnych kształtach i nieznanym przeznaczeniu. Calderon rozpoznał wśród nich teserakt. Czwarty karzełek, który, jak się okazało, nazywał się Quat, uśmiechnął się uspokajająco do strapionych rodziców. - Przyglądajcie się. Ale nauczyć się niczego nie możecie, nie macie :ego potencjału. Jesteście hamo sapiens. Za to Aleksander... Aleksander pokazywał swoje humory. Był diablo wesolutki. Z właściwą dzieciom diabelską przekorą odmawiał współpracy. Nieoczekiwanie odpełzał do tyłu, wybuchał głośnym wrzaskiem, z zachwytem oglądał własne stopy, wpychał sobie piąstki do ust i niezadowolony z efektu płakał gorzko, paplał o jakiś niewidzialnych rzeczach tajemniczo i monotonnie, wreszcie walnął Dobisha w oko. Ludziki odznaczały się niewyczerpanymi zasobami cierpliwości. Po dwóch godzinach lekcję zakończono. Calderonowi nie wydawało się, żeby Aleksander zbyt dużo się nauczył. Bordent pokręcił znowu tym swoim przyrządem. Skinął uprzejmie głową i nakazał towarzyszom odwrót. Czterech ludzików opuściło mieszkanie, a w chwilę później Calderon i Myra odzyskali zdolność ruchu. Myra zeskoczyła z kanapy i chwiejąc się nieco na zdrętwiałych nosach, chwyciła na ręce Aleksandra, po czym padła na kanapę. Calderon rzucił się ku drzwiom i otworzył je na oścież. Hall był pusty. - Joe! - zawołała Myra cienkim, przerażonym głosem. Calderon wrócił i pogłaskał ją po włosach. Spojrzał w dół na jasną kędzierzawą główkę Aleksandra. - Joe, musimy zrobić... coś zrobić. - Nie wiem - odparł. - Jeśli coś się stanie... - Już się stało. Zabrali ze sobą te przedmioty. Aleksander, och! - Nie próbowali zrobić mu krzywdy - rzekł niepewnie. - Nasz malec! On nie jest wcale superdzieckiem. - No dobrze. Wyciągnę swój rewolwer. Cóż więcej mogę zrobić? - Ale ja coś zrobię - obiecała Myra. - Wstrętnie skrzaty! Zrobię coś, zobaczysz! Niewiele jednak można było zrobić. Następnego dnia zgadnie unikali tego tematu. Ale o czwartej po południu, w porze pierwszej wizyty, siedzieli z Aleksandrem w kinie na najnowszym filmie w technikolorze. Czwórka ludzików chyba tu ich nie odnajdzie... Nagle Calderon poczuł, że Myra sztywnieje, i odwracając się ku niej miał jak najgorsze przeczucia. Myra zerwała się na równe nogi łapiąc z trudem powietrze i wpiła mu palce w ramię. - Nie ma Aleksandra! - Jak to nie ma? - Po, prostu zniknął. Trzymałam go... Chodźmy stąd. - Może go upuściłaś - powiedział głupawo Calderon i potarł zapałkę. Z tyłu rozległy się krzyki. Myra już się przepychała wzdłuż rzędu. Pod siedzeniem nie było żadnych dzieci. Calderon więc dogonił żonę w westybulu. - Zginął - mamrotała Myra. - Ot, tak po prostu. Może przeniósł się w przyszłość. Joe, co my zrobimy? Calderon znalazł taksówkę wprost cudem. - Jedziemy do domu. Najprawdopodobniej jest tam. Mam przynajmniej nadzieję, że jest. - Tak, oczywiście. Daj mi papierosa. - Będzie w mieszkaniu... I rzeczywiście był tam, siedział w kucki, z zainteresowaniem wpatrując się w przyrząd demonstrowany przez Quata - wściekle kolorowy ubijacz piany z czterowymiarowymi przystawkami, gadający cienkim, wysokim głosem. Nie po angielsku. Bordent prztyknął uspokajaczem i zaczął go obracać w dłoniach, jak tylko Calderon i Myra weszli do mieszkania. Joe złapał żonę za ramnię, pociągając ją do tyłu. - Czekajcie! - powiedział pospiesznie. - Nie trzeba. Nie będziemy niczego próbować. - Joe! - Myra usiłowała się mu wyrwać. - Czy zamierzasz im pozwolić... - Cicho - rozkazał. - Bordent, odłóż ten przyrząd. Chcemy z wami porozmawiać. - Zgoda, o ile przyrzekniecie nie przeszkadzać. - Przyrzekamy. - Calderon podprowadził na siłę Myrę do kanapy i przytrzymał ją tam. - Posłuchaj, kochanie. Aleksandrowi nic się nie stanie. Oni mu krzywdy nie zrobią. - Zrobić mu krzywdę! Też coś takiego! - wykrzyknął Finn. Obdarłby nas żywcem ze skóry w przyszłości, gdybyśmy go skrzywdzili w przeszłości. - Zamilknij - polecił Bordent. To on był przywódcą w tej czwórce. - Rad jestem, że okazałeś się chętny do współpracy, Josephie Calderon. Sprzeciwia się mojej naturze użycie siły wobec półboga. Tak czy inaczej, jest pan przecież ojcem Aleksandra. Aleksander wyciągnął pulchną rączkę i próbował dotknąć wirującego ubijacza piany. Sprawiał wrażenie zafascynowanego. Quat rzekł: - Dżeczaczek iskrzy. Czy mam dać szczepionkę? - Nie tak szybko - odparł Bordent. - Będzie rozumny po tygodniu i wtedy możemy przyspieszyć cały proces. A teraz, panie Calderon, proszę się odprężyć. Może czegoś jeszcze sobie pan życzy? - Drinka. - Chodzi im o alkohol - wyjaśnił Finn. - Rubajat wspomina o tym, pamiętasz? - Rubajat? - Śpiewający rubinowy klejnot z Dwunastej Biblioteki. - Ach, tak - rzekł Bordent. - Ten. Myślałem, że to tablica Jehowy, ta z gromami. Czy zechciałbyś zrobić trochę alkoholu, Finn? Calderon przełknął ślinę. - Nie kłopoczcie się, mam trochę w tym kredensie. Czy mogę... - Nie jesteście w i ę ź n i a m i. - Głos Bordenta świadczył o tym, że czuje się wstrząśnięty. - Musieliśmy tylko zmusić was do wysłuchania kilku wyjaśnień, a potem... wszystko będzie inaczej. Myra potrząsnęła głową, kiedy Calderon wręczył jej szklaneczkę, ale ten spojrzał na nią znacząco. - Nie poczujesz tego. No, nie namyślaj się. Nie spuszczała oka z Aleksandra. Dziecko naśladowało teraz piskliwe dźwięki wydawane przez ubijacz piany. Były przenikliwe i nieprzyjemne. - Promienie działają - oznajmił Quat. - Widz jednak wykazuje pewien słaby opór korowy. - Skontuj napięcie - polecił mu Bordent. - Modżewabba? - powiedział Aleksander. - Co to? - spytała Myra nienaturalnym głosem. - Superjęzyk? Bordent uśmiechnął się do niej. - Nie, po prostu dziecięce gaworzenie. Aleksander zaczął płakać. - Superdziecko czy nie, ale kiedy płacze tak jak teraz, ma swoje powody. Czy i te sprawy wchodzą w zakres waszej opieki? - Naturalnie - odparł ze spokojem Quat. Wraz z Finnem wynieśli Aleksandra z pokoju. Bordent uśmiechnął się ponownie. - Zaczynacie nam wierzyć - skonstatował. - To nam pomoże. Calderon pił czując palenie whisky w ustach i lodowaty skurcz w żołądku. - Gdybyście byli ludźmi... - zaczął niezdecydowanie. - Gdybyśmy byli, nie znaleźlibyśmy się tutaj. Stary porządek ulega zmianie. Kiedyś musi się to zacząć. Aleksander to pierwszy homo superior. - Ale dlaczego akurat my? - spytała Myra. - Genetyka. Oboje mieliście do czynienia z radioaktywnością i pewnego typu krótkofalowym promieniowaniem, które oddziaływały na plazmę zarodków. Doszło do mutacji i od tej pory będą następować dalsze. Wy byliście pierwsi. Umrzecie, ale Aleksander będzie żył nadal. Może tysiąc lat. Calderon zagadnął: - A to wasze przybycie z przyszłości... mówiliście, że was posłał Aleksander? - Dorosły Aleksander. Dojrzały Superman. To oczywiście zupełnie odmienna kultura, poza waszym rozumieniem. Aleksander to jeden z Wolnych Iksów. Powiedział do mnie, naturalnie za pośrednictwem maszyny do tłumaczenia: "Bordent, do trzynastego roku życia nie rozpoznano we mnie supermana. Do tego czasu rozwijałem się jak zwykły homo sapek. Sam nie znałem własnego potencjału. A to było złe". Doprawdy to jest zła rzecz, wierzcie mi. - Bordent odszedł w tym momencie od tematu i dodał: - Organizm nie może ujawnić w pełni swych możliwości, o ile nie zapewni mu się najlepszych warunków rozwoju od samego urodzenia. Albo przynajmniej od dzieciństwa. Aleksander powiedział mi: "Urodziłem się mniej więcej przed pięciuset laty. Weź kilku doradców i udaj się w przeszłość. Odnaleź mnie jako niemowlę. Zapewnij mi specjalistyczne szkolenie od samego początku. Myślę, że to mi zapewni rozwój". - Uważasz, że przeszłość da się kształtować? - spytał Calderon. - Ma wpływ na przyszłość. Nie można zmienić przeszłości bez zmienienia również przyszłości. Ale wydarzenia mają tendencję do dryfowania z powrotem. Istnieje norma czasowa, jakiś generalny poziom. W pierwotnym sektorze czasu nie moglibyśmy złożyć wizyty Aleksandrowi. Teraz jednak to uległo zmianie, a więc i przyszłość się zmieni, jakkolwiek w niewielkim stopniu. Nie wchodzą w grę żadne przełomy ani osie czasowe. Skutek będzie jedynie taki, że dorosły Aleksander zrealizuje pełniej swój potencjał. Aleksandra, który promieniał zadowoleniem, przyniesiono znowu do pokoju. Quat wrócił ponownie do lekcji z ubijaczem piany. - Niewiele możecie zrobić - rzekł Bordent. - Myślę, że zdajecie już sobie teraz z tego sprawę. Myra zapytała: - Czy Aleksander będzie wyglądał tak jak wy? - Twarz miała spiętą. - O nie. On jest doskonały pod względem cielesnym. Nigdy naturalnie go nie widziałem, ale... Calderon rzekł: - Dziedzic wszechczasów. Myra, czy zaczynasz się domyślać, o co chodzi? - Tak. O supermana. Tylko że to nasze dziecko. - I zostanie nim - wtrącił niecierpliwie Bordent. - Nie chcemy wcale pozbawiać go dobroczynnego wpływu domu i rodziców. Każde dziecko tego potrzebuje. W samej rzeczy, cierpliwość w stosunku do młodych to cecha ewolucyjna mająca zapewnić pojawienie się supernana, podobnie jak takim przygotowaniem jest zanikanie wyrostka robaczkowego. W pewnych okresach dziejów ludzkość staje się podatna na powstanie nowej odmiany człowieka. Nie udawało się to dotąd. Były antropologiczne poronienia, że tak powiem. I niech mnie drzwi ścisną, jeśli to nie jest ważne! Maluchy są okropnie irytujące. Długi czas pozostają zupełnie bezradne i wystawiają na próbę cierpliwość rodziców. im zwierzę niższego rzędu, tym prędzej jego małe dorasta. A u ludzi potrzeba wielu lat, zanim dzieci osiągną niezależność. Tak więc odpowiednio do stanu rzeczy wzrasta cierpliwość rodziców. Superdziecko nie dorośnie przed ukończeniem mniej więcej dwudziestu lat. - To Aleksander wciąż będzie dzieckiem? - zapytała Myra. - Fizycznie osiągnie rozmiary ośmioletniego homo sapka. A umysłowo... no, określmy to jako irracjonalność. Nie można w jego wypadku stosować intelektualnej czy emocjonalnej normy. Nie będzie rozsądny, podobnie jak nie są rozsądne inne dzieci. Trzeba czasu, żeby rozwinęła się selektywność. Za to jego możliwości będą o wiele, wiele większe, powiedzmy, od waszych w dzieciństwie. - Dziękuję - powiedział Calderon. - Będzie miał rozleglejsze horyzonty. Jego umysł jest zdolny do ogarnięcia i przyswojenia znacznie więcej niż wasz. Świat dla niego to prawdziwa skarbnica. W niczym nie będzie go można ograniczyć. Potrzeba jednak trochę czasu na to, by ukształtował się jego umysł, jego osobowość. - Chciałabym jeszcze trochę whisky - odezwała się Myra. Calderon podał jej trunek. Aleksander wpakował palec w oko Quawi i próbował mu je wydłubać. Quat poddawał się temu zabiegowi biernie. - Aleksandrze! - krzyknęła Myra. - Proszę siedzieć spokojnie - polecił Bordent. - Pod tym względem cierpliwość Quata jest naturalnie o wiele bardziej rozwinięta niż wasza. - Byłoby jednak fatalnie, gdyby wyłupił Quatowi oko - rzekł Calderon. - Quat się nie liczy w zestawieniu z Aleksandrem. On też to wie. Szczęśliwie dla dwuocznego widzenia Quata Aleksander nagle znudził się tą nową zabawką i z zapałem zaczął znowu przyglądać się ubijaczowi piany. Dobish i Finn pochylali się nad malcem i wpatrywali w niego. Calderon czuł, że chodzi tu o coś więcej. - Indukowana telepatia - wyjaśnił Bordent. - Wymaga długiego czasu, więc już ją rozpoczynamy. Mówię wam, co za ulga, że trafiliśmy wreszcie w odpowiedni sektor czasowy. Dzwoniłem do tych drzwi co najmniej sto razy, ale nigdy do tej pory... - Ruszaj się - powiedział wyraźnie Aleksander. - Naprawdę. Ruszaj się. Bordent kiwnął głową. - Na dziś dosyć. Przyjdziemy tu znów jutro. Będziecie gotowi? - Przypuszczam, że będziemy gotowi, jak zawsze - odparła Myra opróżniając swoją szklaneczkę. Podochocili sobie tego wieczora i dość wszechstronnie przedyskutowali całą sprawę. Uświadomienie sobie środków i możliwości czterech ludzików również wpłynęło na tok ich rozumowania. Żadne z nich nie żywiło już wątpliwości. Wiedzieli, że Bordent i jego towarzysze przybyli z przyszłości, z odległości pięciuset lat, na polecenie przyszłego Aleksandra, który wyrósł na wspaniałego supermana. - Zdumiewające, co? - powiedziała Myra. - Takie grubiutkie bobo w łóżeczku zamienia się w supertajemnicze, cudowne dziecko do dwunastej potęgi. - Gdzieś się to musi zacząć, jak mówił Bordent. - Żeby tylko nie wyglądał jak te skrzaty, fuj! - Będzie supermanem. Deukalion i jak jej tam to my, rodzice nowej odmiany człowieka. - Czuję się dziwnie - zwierzała się Myra. - Jakbym urodziła łosia. - To by się nigdy nie mogło zdarzyć - pocieszał ją Calderon. Pociągnij sobie jeszcze łyczek. - Ale równie dobrze mogłoby się to zdarzyć. Aleksander jest młosiem. - Młosiem? - Ja też potrafię mówić tą ich pseudomową. Dżeczęce ple-ple w wielkim foyer. No proszę. - To jest ich język - zauważył Calderon. - Aleksander będzie mówił po angielsku. Znam swoje prawa. - Nie wygląda na to, żeby Bordent zamierzał je naruszać. Zapewniał, że Aleksander potrzebuje środowiska rodzinnego. - Tylko dlatego jeszcze nie zwariowałam - wyznała Myra. - O ile on... oni... nie zabiorą nam naszego malca... Tydzień później stało się już najzupełniej jasne, że Bordent nie ma zamiaru naruszać praw rodzicielskich - a przynajmniej nie bardziej niż to było niezbędne i tylko dwie godziny dziennie. Przez ten czas czterech mini-ludzików wypełniało swe zadania wtłaczając do głowy Aleksandra całą wiedzę, jaką jego, wprawdzie super, lecz jednak dziecinny, umysł mógł wchłonąć. Nie posługiwali się klockami, dziecinnymi rymowankami czy liczydłami. Broń, której używali w tej bitwie, była tajna, przyszłościowa, ale skuteczna. Nie ulegało wątpliwości, że czegoś Aleksandra nauczyli. I jak witamina BI, która, gdy podleje się nią korzenie, wywołuje rośnięcie rośliny, tak witamina nauk karzełków nasyciła Aleksandra i jego umysł potencjalnego supermana, toteż zareagował rozwijając się w błyskawicznym tempie. Czwartego dnia już zrozumiale mówił. Siódmego dnia z łatwością mógł prowadzić konwersację, jakkolwiek niemowlęce mięśnie twarzy, niedostatecznie wyćwiczone, szybko się męczyły. Policzki miały wciąż jeszcze kształt właściwy ssącym oseskom; nie był jeszcze całkowicie człowiekiem, jeśli nie liczyć pojedynczych wypadków. Jednakże zdarzało się to teraz coraz częściej i gęściej. Na dywanie panował straszny nieład. Ludziki już nie zabierały ze sobą przyborów, zostawiały je do użytku Aleksandra. Malec pełzał nie trudził się teraz zbytnio chodzeniem, bo raczkował bardziej skutecznie - między owymi Przedmiotami, wybierał niektóre z nich i zestawiał ze sobą. Myra poszła do sklepu. Ludziki pojawią się nie wcześniej niż za pół godziny. Calderon, zmęczony całodzienną pracą na uniwersytecie, nalał sobie whisky z wodą sodową i obserwował swego potomka. - Aleksandrze! - zawołał. Aleksander nie odpowiedział. Dopasował jakiś Przyrząd do jakiejś Rzeczy, umieścił ją w specyficzny sposób w Czymś Innym i siadł z zadowoloną miną. Potem dopiero spytał: - Co? Nie była to wymowa doskonała, ale słowo brzmiało jednoznacznie. Aleksander mówił trochę tak jak bezzębny staruszek. - Co robisz? - spytał ojciec. - Nic. - Co takiego? - Nic. - Nic? - Ja wiem, co - rzekł Aleksander - a to wystarczy. - Aha, rozumiem. - Calderon spojrzał na cudowne dziecko z lekką obawą. - Nie chcesz mi powiedzieć? - Nie. - No cóż, w porządku. - Przynieś mi picie - polecił Aleksander. Przez głowę Calderona przemknęła szalona myśl, że malec domaga się whisky z wodą sodową. Potem westchnął, podniósł się i wrócił z butelką. - Mleka - powiedział Aleksander, odmawiając picia podawanego mu napoju. - Mówiłeś, że chcesz pić, a woda to picie, nie? - Na Boga, zapuszczam się w dyskursy z dzieciakiem. Traktuję malca jak... jak dorosłego. A przecież to nie dorosły, tylko tłuściutki bobas siedzący na tyłeczku na dywanie i bawiący się Małym Konstruktorem. Zabawka powiedziała coś cienkim głosem. Aleksander mruknął: - Powtórz! I zabawka rzeczywiście to uczyniła. - Co to jest? - zapytał Caldenon. - Nie. - Bzik. Calderon udał się do kuchni i przyniósł mleko. Sobie nalał następną whisky. Czuł się tak, jakby nagle wpadli w odwiedziny krewni, nie widziani od dziesięciu lat. Jak do licha p o s t ę p o w a ć z superdzieckiem? Zaopatrzywszy Aleksandra w mleko, został w kuchni. Właśnie Myra zachrobotała kluczem w zamku drzwi wejściowych. Jej krzyk ciągnął męża w popłochu do pokoju. Aleksander wymiotował z miną naukowca zaabsorbowanego fascynującym zjawiskiem. - Aleksandrze! - krzyczała Myra. - Kochanie, czy ci niedobrze? - Nie - odparł Aleksander. - Wypróbowuje proces zwracania pokarmu. Muszę się nauczyć kontrolować narządy trawienne. Calderon, uśmiechając się krzywo, oparł się o drzwi. - No tak, powinieneś zacząć z tym już teraz. - Zmęczyłem się - oznajmił Aleksander. - Sprzątnijcie to. Trzy dni później dzieciak zdecydował, że jego płuca wymagają ćwiczeń. Zaczął wrzeszczeć. Wrzeszczał o każdej porze, z ciekawymi wariantami: pianiem, rykiem; zawodzeniem, wysokim, piskliwym wyciem. I nie przestał, dopóki nie był z siebie zadowolony. Sąsiedzi złożyli zażalenie. - Kochasie, może wbiłeś sobie szpilkę? - pytała Myra. - Pozwól, niech zobaczę. - Idź sobie - odparł Aleksander. - Jesteś za gorąca. Otwórz okno. Chcę świeżego powietrza. - Dobrze, kochanie. Naturalnie. Wróciła do łóżka i Calderon otoczył ją ramieniem. Wiedział, że rano będzie miała sińce pod oczami. Aleksander nadal wrzeszczał w swoim łóżeczku. I tak mijały dni. Czterech ludzików przychodziło codziennie, żeby uczyć Aleksandra. Zadowoleni byli z czynionych przez małego postępów. Nie uskarżali się, kiedy Aleksander folgował swoim zachciankom, takim jak walenie ich po nosach czy też rozszarpywanie na strzępy papierowych ubrań. Bordent klepnął się po metalowym hełmie i uśmiechnął triumfalnie w stronę Calderona. - Robi postępy. Rozwija się. - Nie posiadam się ze zdumienia. A co z dyscypliną? Aleksander oderwał się od zajęć z Quatem i oznajmił: - Ludzka dyscyplina mnie nie dotyczy, Josephie Calderon. - Nie nazywaj mnie Josephem Calderon. Ostatecznie jestem twoim ojcem. - To prymitywna biologiczna konieczność. Nie jesteś wystarczająco rozwinięty, żeby nauczyć mnie dyscypliny, której potrzebuję. Twoje zadanie to zapewnienie mi pieczy rodzicielskiej. - Och, więc tylko inkubator - zauważył Calderon. - Ale ubóstwiony - uspokajał go Bordent. - Praktycznie rzecz biorąc logos. Rodzic nowej odmiany człowieka. - Czuję się raczej jak Prometeusz - odparł lodowato rodzic nowej odmiany człowieka. - On też był potrzebny. I skończył, tak, że sęp wydziobał mu wątrobę. - Nauczy się pan wiele od Aleksandra. - On twierdzi, że nie jestem zdolny do pojęcia tego. - No, a czyż tak nie jest? - Z pewnością. Ja jestem po prostu typowym tatusiem - powiedział Calderon i pogrążywszy się w smętnym milczeniu obserwował Aleksandra, który pod bacznym okiem Quata montował. jakieś urządzenie z migotliwego szkła i metalowej spirali. - Quat! Uważaj na jajko! - odezwał się nagle Bordent. Finn chwycił niebieskawy jajowaty przedmiot, zanim mogła go dosięgnąć pulchna rączka Aleksandra. - Nie jest niebezpieczne - zapewnił Quat. - Nie zostało podłączone. - Mógł był je podłączyć. - Chcę to jajko - odezwał się Aleksander. - Daj mi je. - Jeszcze nie teraz, Aleksandrze - tłumaczył Bordent. - Najpierw musisz się nauczyć właściwego podłączenia. Inaczej mogłoby ci wyrządzić krzywdę. Potrafię to zrobić. - Jeszcze nie jesteś na tyle logiczny, żeby zważyć swoje możliwości i braki. Później to będzie bezpieczne. Myślę teraz zapewne trochę filozoficznie. No, Dobish? Dobish kucnął i przyłączył się do Aleksandra. Myra wyszła z kuchni, obrzuciła szybkim spojrzeniem całą scenę i wycofała się pospiesznie. Calderon podążył za nią. - Nigdy się nie przyzwyczaję do tego, nawet gdybym żyła tysiąc lat - powiedziała wolno i dobitnie, odcinając zakalcowaty brzeg placka. - On jest moim dzieckiem tylko wtedy, kiedy śpi. - Nie będziemy żyć tysiąc lat - zapewnił ją Calderon. - Za to Aleksander tak. Szkoda, że nie możemy znaleźć posługaczki. - Próbowałam znowu dzisiaj - powiedziała znużonym głosem Myra. - Bez skutku. Wszystkie teraz pracują w zakładach zbrojeniowych. Wspominałam o dziecku. - Nie możesz robić tego wszystkiego sama. - Ty mi pomagasz, kiedy możesz. Tylko że też ciężko pracujesz. Ale wiecznie tak nie będzie. - Ciekaw jestem, czy gdybyśmy mieli następne dziecko, to... - I ja jestem ciekawa. Ale myślę, że mutacje nie są takie pospolite. Zdarzają się raz w życiu. Zresztą nie wiemy. - Tak czy inaczej, to nie ma teraz znaczenia. Na razie wystarczy nam najzupełniej jedno dziecko. Myra spojrzała w stronę drzwi. - Czy tam wszystko w porządku? Zobacz. Martwię się. - W porządku. - Wiem, ale bo niebieskie jajko... Bordent mówił, że jest niebezpieczne. Sama słyszałam. Calderon zajrzał przez uchylone drzwi. Czterech karzełków siedziało naprzeciw Aleksandra, który miał zamknięte oczy. Nagle malec otworzył oczy i spojrzał gniewnie na ojca. - Nie wchodź - nakazał. - Naruszasz kontakt. - Najmocniej przepraszam - rzekł Calderon wycofując się z pokoju. - W porządku, Myro, jego dyktatorska małość jest cała i zdrowa. - To przecież superman - powiedziała niepewnie. - Nie, to superdziecko, a to różnica. - Jego najnowsza mania - mówiła Myra pochylając się nad piecykiem - to zagadki. Albo coś w rodzaju zagadek. Czuję się taka speszona, kiedy nie umiem zgadnąć. Ale on mówi, że to dobre dla jego jaźni. Kompensuje mu to fizyczną słabość. - Zagadki, patrzcie no! Ja też znam kilka. - Dla niego to będzie kaszka z mlekiem - stwierdziła Myra z ponurą pewnością. I rzeczywiście. "Będziesz dobrym synem, jeśli powiesz, co leci kominem" spotkało się z pogardą, na jaką zasługiwało. Aleksander poddał analizie ojcowskie zagadki, przepuścił je przez swój logiczny umysł, odkrył ich słabe punkty, potknięcia semantyczne i logiczne, po czym zagadki odrzucił. Albo też rozwiązał je, odpowiadając z tak niezwykłą celnością, że Calderon poczuł się zbyt zażenowany, by podać właściwą odpowiedź. Ograniczył się do zapytania, jaka jest różnica między krukiem a biureczkiem, a ponieważ nawet Zwariowany Kapelusznik nie potrafił rozwiązać swojej zagadki, z lekkim przerażeniem stwierdził, że przyszło mu wysłuchać wykładu o ornitologii porównawczej. Następnie pozwolił się Aleksandrowi nękać infantylnymi dowcipami dotyczącymi relacji promieni gamma i fotonów i próbował zachować filozoficzny spokój. Niewiele jest rzeczy tak irytujących jak zagadki dziecka. Jego kpiący triumf zamienia się w proch, w którym się tarzasz. - Och, dajże spokój ojcu - powiedziała Myra wchodząc do pokoju z rozwianym włosem. - Usiłuje czytać gazetę. - Wszystkie te informacje są bez znaczenia. - Oglądam ,historyjkę obrazkową - sprostował Calderon. - Chcę się dowiedzieć, czy Katzenjammerzy" odpłacą Kapitanowi za zawieszenie ich pod wodospadem. - Formuła humoru z kategorią bezsensowności - rozpoczął uczenie Aleksander, ale oburzony Calderon wyniósł się do sypialni, gdzie dołączyła do niego Myra. - Zamęcza mnie znowu zagadkami - zakomunikowała. - Zobaczmy, co zrobili Katzenjammerzy. - Wyglądasz dość mizernie. Jesteś zaziębiona? - Nie, po prostu nie zrobiona. Aleksander poinformował mnie, że choruje od zapachu pudru. - I co z tego! Nie jest przecież mimozą. - Ale choruje. Oczywiście robi to naumyślnie. - Pasłuchaj, znowu tu idzie. Czego chcesz? Aleksander chciał tylko mieć audytorium. Wymyślił nowy sposób wydawania imbecylnych dźwięków przy użyciu palców i warg. Niekiedy normalne fary rozwoju dziecka okazywały się trudniejsze do zniesienia niż okresy, superdziecka. Po miesiącu Calderon poczuł, że najgorsze jest jeszcze przed nimi. Aleksander wkraczał na te tereny wiedzy, na których nie stanęła ludzka stopa; i nabrał zwyczaju przypinania się do ojca niczym pijawka, by wyssać mu mózg jak cytrynę, w pogoni za najdrobniejszymi okruchami wiedzy zgromadzonej przez tego nieszczęśnika. Podobnie postępował z Myrą. Świat był dla niego skarbnicą wszelkich wiadomości. Zachłannie wszystkim się interesował, toteż w domu nic się nie mogło ukryć przed jego okiem. Calderon uciekał się do zamykania przed synem drzwi sypialni na noc - łóżeczko Aleksandra stało teraz w innym pokoju - ale wściekłe ryki mogły go zbudzić o każdej porze. W samym środku przygotowań do obiadu Aleksander zmuszał Myrę do przerywania krzątaniny i wyjaśniania mu kalorycznych tajników funkcjonowania piecyka. Wyciągnął z niej wszystko, co wiedziała, potem przerzucił się na bardziej zawiłe aspekty tej kwestii i natrząsał się z jej ignorancji. Odkrył, że Calderon jest fizykiem - fakt troskliwie przed nim dotąd ukrywany - toteż piłował ojca niemiłosiernie. Zadawał mu pytania z geodezji i geopolityki. Dopytywał się o stekowce i jednoszynowce. Interesował się galerami i biologią. Lecz był sceptyczny i powątpiewał w głębię ojcowskiej wiedzy. - Jednakże ty i Myra Calderon to moje najbliższe kontakty z homo sapkiem, a więc to dopiero początek. Odłóż papierosa. Szkodzi moim płucom. - Dobra - zgodził się Calderon. Podniósł się ze znużeniem, z towarzyszącym mu teraz stale uczuciem, że przepędzany jest z pokoju do pokoju, i wyruszył na poszukiwanie Myry. - Wkrótce przyjdzie Bordent. Możemy się gdzieś wybrać, co ty na to? - Byczo! - W okamgnieniu znalazła się przed lustrem i zaczęła sobie poprawiać fryzurę. - Powinnam zrobić trwałą. Gdybym tylko miała czas!... - Wezmę jutro wolny dzień i posiedzę w domu. Potrzebujesz wypoczynku. - Och, nie, kochanie. Zbliżają się egzaminy. Po prostu nie możesz tego zrobić. Aleksander wrzeszczał. Okazało się, że chce, by matka coś zaśpiewała. Interesowała go skala dźwiękowa homo sapka oraz prawdopodobny efekt emocjonalny i nasenny kołysanek. Calderon przygotował sobie drinka, usiadł w kuchni i zapalił papierosa rozmyślając o oszałamiającym przeznaczeniu swego syna. Myra przestała śpiewać, czekał więc na płacz Aleksandra, tymczasem panowała cisza aż do momentu, kiedy wbiegła lekko rozhisteryzowana Myra i trzęsąc się, z wytrzeszczonymi oczami rzuciła się ku niemu. - Joe! - Padła mu w ramiona. - Szybko, daj mi whisky albo... trzymaj mnie mocno, albo sama już nie wiem co! - Co się dzieje? - Wcisnął jej do ręki butelkę, podszedł do drzwi i wyjrzał. - Aleksander? Jest spokojny. Je cukierka. Myra nie zawracała sobie głowy sięganiem po szklaneczkę. Szyjka butelki dzwoniła jej o zęby. - Spójrz na mnie. Tylko spójrz na mnie. Jestem w strasznym stanie. - Co się stało? - Och, nic. Zupełnie nic. Aleksander uprawia czarną magię, tylko tyle. - Opadła na krzesło i otarła sobie dłonią czoło. - Czy ty wiesz, co właśnie zrobił ten nasz genialny syn? - Ugryzł cię - zaryzykował przypuszczenie Calderon ani przez chwilę nie powątpiewając w tę możliwość. - Gorzej, znacznie gorzej. Poprosił mnie o cukierka. Powiedziałam, że w domu nie ma cukierków. Wtedy kazał mi iść na dół do sklepu i kupić. Tłumaczyłam, że musiałabym się najpierw ubrać, a ponadto że jestem zmęczona. - Dlaczego nie poprosiłaś mnie, żebym poszedł? - Nie miałam kiedy. Zanim zdołałam cokolwiek powiedzieć, ten infantylny Merlin machnął magiczną pałeczką albo czymś w tym rodzaju i... i... już byłam w sklepie na dole. Koło kontuaru z cukierkami. Calderon zamrugał oczami. - Spowodował amnezję? - Bez najmniejszego odstępu czasowego. Po prostu tak... fiku-miku... i już tam stałam. W tych łachach, bez odrobiny pudru, z włosami w strąkach. W sklepie była też parni Busherman i kupowała kurczaka, no wiesz, ta kocica z przeciwka, była tak uprzejma, że powiedziała mi, że powinnam bardziej dbać o siebie. Miau! - zakończyła z furią Myra. - Wielki Boże! - Teleportacja, tak to nazywa Alsander. Nauczył się czegoś nowego. Nie zamierzam tego dłużej wytrzymywać, Joe. Nie jestem ostatecznie szmacianą lalką. - Myra była bliska ataku histerii. Calderon wszedł do pokoju i stanął przypatrując się swojemu dziecku. Aleksander miał buzię umazaną czekoladą. - Posłuchaj, mądralo - powiedział do malca. - Masz zostawić matkę w spokoju, słyszysz? - Nic jej nie zrobiłem - stwierdziło cudowne dziecko niewyraźnie. - Po prostu byłem zręczny. - Więc nie bądź taki zręczny. A gdzie się nauczyłeś tej sztuczki? - Teleportacji? Quat pokazał mi ją wczoraj. On sam tego zrobić nie potrafi, ale ja jestem superman Wolny Iks, więc potrafię. Nie opanowałem jeszcze całkowicie tej umiejętności. Gdybym spróbował przeteleportować Myrę Calderon, powiedzmy, do Jersey, mógłbym przez pomyłkę upuścić ją do rzeki Hudson. Calderon zamruczał coś mało pochlebnego. - Czy to wyraz pochodzenia anglosaskiego? - Mniejsza o to. A w każdym razie nie powinieneś opychać się czekoladą. Rozchorujesz się. Matka już się przez ciebie rozchorowała. I mnie przyprawiasz o mdłości. - Idź stąd - powiedział Aleksander. - Chcę się skoncentrować na smaku. - Nie, mówiłem, że się pochorujesz. Czekolada jest zbyt ciężko strawna dla ciebie. Oddaj mi ją. Zjadłeś już dosyć. - Calderon wyciągnął rękę po papierową torebkę, ale w tym momencie Aleksander zniknął. W kuchni rozległ się pisk Myry. Calderon jęknął zniechęcony i zawrócił do kuchni. Jak przypuszczał, Aleksander tam był, na piecu, i żarłocznie pchał sobie do ust czekoladowy cukierek. Myra zajmowała się butelką. - Co za dom - powiedział Calderon. - Dziecko teleportuje się po całym mieszkaniu, ty zalewasz się w kuchni, a mnie grozi załamanie nerwowe. - Zaczął się śmiać. - Okay, Aleksandrze, możesz sobie zatrzymać cukierki. Wiem, kiedy należy strategicznie skrócić linię obrany. - Myro Calderon - odezwał się Aleksander - chcę wrócić do tamtego pokoju. - Pofruń - zaproponował Calderon. - Chodź, zaniosę cię. - Nie ty, ona. Chodzi w lepszym rytmie. - Zatacza się, to masz na myśli - skonstatowała Myra, ale posłusznie odstawiła butelkę, powstała i wzięła na ręce Aleksandra. Wyszła z kuchni. Calderon wcale się nie zdziwił słysząc po chwili jej krzyk. Kiedy dołączył do szczęśliwej rodzinki, Myra siedziała na podłodze, rozcierając sobie ramiona i zagryzając wargi. Aleksander się zaśmiewał. - Co znowu? - Poraził mnie prądem - odparła Myra dziecinnym głosikiem. Jak węgorz elektryczny. I zrobił to umyślnie. Och, Aleksandrze, przestaniesz już się śmiać czy nie? - Upadłaś - szczebiotał triumfalnie malec. - Wrzasnęłaś i upadłaś. Calderon spojrzał na Myrę i zacisnął usta. - Czy zrobiłeś to umyślnie? - spytał. - Tak. Ona upadła i wyglądała tak śmiesznie. - Ty będziesz wyglądał o wiele śmieszniej za chwilę. Superman Wolny Iks czy nie, zasłużyłeś sobie na porządnego klapsa. - Joe - zawołała ostrzegawczo Myra. - Daj mi spokój, Musi się nauczyć respektować prawa innych. - Jestem homo superior - oznajmił Aleksander z taką miną, jakby wysunął rozstrzygający argument. - Mam zamiar rozprawić się z homo posteriorem - zapowiedział Calderon próbując złapać syna. Nagle doznał silnego wstrząsu. Jego system nerwowy poraził płocnień paraliżującej energii; odrzuciło go sromotnie do tyłu; rąbnął w ścianę waląc w nią głową. Aleksander śmiał się do rozpuku. - Ty też upadłeś - zaszczebiotał. - Wyglądasz śmiesznie. - Joe - krzyknęła Myra. - Joe, zrobiłeś sobie coś? Calderon odparł kwaśno, że przypuszcza, iż wyjdzie z tego z życiem. Jakkolwiek, dodał, byłoby chyba mądrze zaopatrzyć się w szyny i zapas plazmy. - Na wypadek gdyby okazało się, że interesuje go wiwisekcja wyjaśnił. Myra spojrzała na Aleksandra z pełnym troski namysłem. - Mam nadzieję, że żartujesz. - Ja też. - Przyszedł Bordent. Porozmawiajmy z nim. Calderon otworzył drzwi. Czterech ludzików weszło z poważnymi misami. Nie marnowały czasu. Otoczywszy wianuszkiem Aleksandra, wyjęły z zakamarków swoich papierowych ubrań nowe przyrządy i zabrały się do pracy. Malec powiedział: - Przeteleportowałem ją na odległość około dwudziestu pięciu kilometrów. - Tak daleko? - spytał Quat. - Zmęczyłeś się? - Ani trochę. Calderon odciągnął. Bordenta na bok. - Chciałbym z tobą porozmawiać. Myślę, że Aleksandrowi przydałoby się lanie. - Na Foba! - krzyknął wstrząśnięty karzełek. - Ależ on jest A l e k s a n d r e m! To superman Wolny Iks! - Jeszcze nie. Na razie jest jeszcze dzieckiem. - Ale superdzieckiem. Nie, Josephie , Calderon. Muszę raz jeszcze powtórzyć, że środki dyscyplinarne mogą być stosowane wyłącznie przez dostatecznie inteligentne autorytety. - Przez was? - Och, jeszcze nie - odparł Bordent. - Nie chcemy go przeciążać. Nawet superumysł ma swoje ograniczenia, szczególnie w fazie kształtowania. Aleksander ma co robić, a jego stosunek do kontaktów towarzyskich nie wymaga jeszcze przez jakiś czas formowania. Dołączyła do nich Myra i wtrąciła się do rozmowy: - Tu się z wami nie zgadzam. Jak wszystkie dzieci jest nastawiony antytowarzysko. Może sobie dysponować mocami nadludzkimi, ale jeśli w grę wchodzi równowaga umysłowa i uczuciowa to Aleksander jest podczłowiekiem. - Taak - zgodził się Calderon. - A sprawa aplikowania nam wstrząsów elektrycznych... - On się tylko bawi - zapewniał Bordent. - I ta teleportacja. Wyobraźmy sobie, że przeteleportuje mnie na. Time Square, kiedy będę pod prysznicem. - To taka zabawa. Wciąż przecież jest dzieckiem. - A co z nami? - Wy odziedziczyliście rodzicielską cierpliwość - wyjaśnił Bordent. - Jak już mówiłem, Aleksander i taka jak on odmiana człowieka to główna przyczyna, dla której wykształciła się cierpliwość. Nie ma takiej potrzeby, jeśli chodzi o homo sapka. Mam na myśli to, że wielki dystans oddziela normalną cierpliwość od normalnej irytacji. Zwykłe dziecko może niekiedy doprowadzić rodziców do kresu cierpliwości, ale tylko tyle. Irytacja jest zbyt mała, by wyczerpać olbrzymie zapasy cierpliwości, jakimi dysponują rodzice. Inaczej jednakże sprawa się ma w wypadku Wolnych Iksów. - Nawet cierpliwość ma swoje granice - powiedział Calderon. Zastanawiam się nad żłobkiem. Bordent potrząsnął świecącą, powleczoną metalizującą osłoną, głową. - On was potrzebuje. - Ale - wtrąciła Myra - ale! Czy nie moglibyście go choć trochę skarcić? - Och, to nie jest konieczne. Jego umysł jeszcze się nie rozwinął, więc musi się skoncentrować na sprawach znacznie ważniejszych. Musicie to wytrzymać. - Zupełnie jakby to już nie było nasze dziecko - mruknęła. To nie jest Aleksander. - Ależ tak. Właśnie tank. T o j e s t A 1 e k s a n d e r! - Posłuchaj, to normalne, że matka pragnie przytulić swoje dziecko. Tylko że jak może to zrobić, jeśli spodziewa się, że dziecko rzuci ją przez pół pokoju? Calderon pogrążył się w myślach. - Czy dorastając zyska więcej... więcej supermocy? - O tak. Naturalnie. - Stanowi groźbę dla życia i zdrowia. Ja wciąż twierdzę, że zasłużył na karę. Następnym razem włożę gumowe rękawiczki. - To nic nie da - rzekł marszcząc brwi Bordent. - Ponadto muszę nalegać... nie, Josephie Calderon, nie wolno panu ingerować. Nie zdoła pan go utrzymać w ryzach, których zresztą i tak nie potrzebuje. - Jedno lanie - powiedział Calderon pełen zadumy. - Nie po to, żeby się zemścić, lecz by mu pokazać, że musi respektować prawa innych ludzi. - On się nauczy respektować prawa innych Wolnych Iksów. Nie wolno panu próbować niczego takiego. Lanie, jeśli nawet się panu uda mu je sprawić, w co wątpię, może wypaczyć go psychicznie. Jego nauczycielami, jego mentorami jesteśmy my. Musimy go o c h r a n i a ć. Rozumiecie? - Myślę, że tak - rzekł wolno Calderon. - To groźba. - Jesteście rodzicami Aleksandra, ale to Aleksander się liczy. Jeśli będę musiał użyć wobec was środków dyscyplinarnych, to ich użyję. - Och, mniejsza o to - westchnęła Myra. - Joe, chodźmy na spacer do parku, kiedy jest tu Bordent. - Wróćcie za dwie godziny - powiedział mały człowieczek. Do widzenia. Mijały dni, a Calderon nie mógł się zdecydować, co jest bardziej irytujące, czy okresy imbecylizmu Aleksandra, czy przenikliwej inteligencji. Cudowne dziecko nauczyło się nowych sztuczek; najgorsze zaś było to, że Calderon nigdy nie wiedział, co go czeka albo kiedy zaskoczy go jakiś zdumiewający kawał. Jak wtedy, gdy bryłka lepkich cukierków, zwędzonych ze sklepu dzięki zręcznej teleportacji, zmaterializowała się w jego łóżku. Aleksandrowi wydawało się to szalenie zabawne i zaśmiewał się do rozpuku. Albo wtedy gdy Calderon odmówił pójścia do sklepu i kupienia cukierków, gdyż - jak twierdził - nie ma pieniędzy. - Nie próbuj mnie teleportować, bo jestem bez grosza. Aleksander spożytkował energię psychiczną w sposób szokujący; wypaczając reguły przyciągania ziemskiego. Calderon stwierdził, że wisi w powietrzu głową w dół i coś nim potrząsa, a monety sypią się strumieniem z jego kieszeni. Poszedł kupić cukierki. Poczucie humoru rozwinęło się przede wszystkim z okrucieństwa. im prymitywniejszy umysł, tym mniejsza wybredność. Kanibala będą zapewne śmieszyć do łez katusze gotowanej w kotle ofiary. Ktoś pośliznął się na skórce od banana i złamał kark. Człowiek dorosły przestaje się w tym momencie śmiać, tymczasem dziecko nie. A dla cywilizowanego osobnika zażenowanie jest tak samo przygnębiającym przeżyciem jak ból fizyczny. Niemowlę, dziecko, imbecyl nie potrafią się wczuć w kogoś, nie umieją się utożsamić z innym osobnikiem. Są autentyczni, a ich własne zasady arbitralne. Śmieci rozrzucone po całej sypialni nie rozśmieszały ani Myry, ani Calderona. W ich domu był mały człowiek, ale nikt się z tego nie cieszył. Prócz Aleksandra. On się bawił doskonale. - Nie ma chwili spokoju - utyskiwał Calderon. - On zjawia się wszędzie i o każdej porze. Kochanie, chciałbym, żebyś wybrała się do doktora. - I co mi przepisze? - spytała Myra. - Odpoczynek i tyle. Czy zdajesz sobie sprawę z tego, że upłynęły dwa miesiące od chwili, kiedy Bordent wziął w swoje ręce edukację Aleksandra? - Zrobiliśmy nadzwyczajne postępy - rzekł Bordent zbliżając się do nich. Quat pozostawał w kontakcie z Aleksandrem na dywanie, tymczasem dwa inne karzełki przygotowywały montaż nowych urządzeń. - A raczej to Aleksander zrobił wielkie postępy. - Potrzebujemy odpoczynku - warknął Calderon. - Jeśli stracę posadę, kto będzie utrzymywał tego waszego geniusza? Myra spojrzała na męża, zauważywszy, jakiego użył zaimka dzierżawczego. - Ma pan kłopoty? - zainteresował się Bordent. - Dziekan rozmawiał ze mną raz czy dwa razy. Nie mogę już utrzymać w ryzach studentów na zajęciach. Jestem poirytowany. - Nie musi pan trwonić swojej cierpliwości na studentów. Jeśli chodzi o pieniądze, to możemy pana w nie zaopatrzyć. Zajmę się zorganizowaniem pewnej liczby obiegowych monet. - Ale ja chcę pracować. Lubię swoją pracę. - Pańska praca to Aleksander. - Muszę mieć służącą - wtrąciła Myra wyglądając dość bezradnie. - Czy nie moglibyście mi sprokurować jakiegoś robota czy czegoś w tym rodzaju? Aleksander wystraszył wszystkie dziewczyny, jakie udało mi się ugodzić. Żadna nie wytrzyma w tym domu wariatów. - Mechaniczna inteligencja miałaby zły wpływ na Aleksandra oświadczył Bordent. - Nie. - Chciałabym od czasu do czasu zaprosić kogoś w odwiedziny albo iść gdzieś z wizytą, albo po prostu być sama - westchnęła Myra. - Pewnego dnia Aleksander dorośnie i otrzymacie nagrodę jako jego rodzice. Czy mówiłem wam już, że mamy wasze podobizny w Sali Wielkich Staroświeckich? - Muszą być straszne - rzekł Calderon. - Wiem, że my wyglądamy teraz strasznie. - Bądźcie cierpliwi. Myślcie o przeznaczeniu waszego syna. - Myślę. Często. Ale on robi się męczący. Mówiąc oględnie. - I tu wchodzi w grę cierpliwość - zauważył Bordent. - Natura zaplanowała wszystko z myślą o nowej odmianie człowieka. - Hm. - On pracuje teraz nad sześciowymiarowymi abstrakcjami. Wszystko idzie jak z płatka. - Taak - przyznał Calderon i mrucząc coś pod nosem poszedł do kuchni za Myrą. Aleksander z łatwością posługiwał się swoimi przyrządami, jego pulchne paluszki stały się teraz silniejsze i bardziej pewne. Wciąż jeszcze żywił niezdrową ciekawość wobec niebieskiego jaja, którym wolno mu było posługiwać się jedynie pod bacznym okiem mentorów. Kiedy lekcja dobiegła końca, Quat wybrał kilka przedmiotów i schował je, jak zwykle, w szafce. Resztę zostawił na dywanie, żeby zapewnić pomysłowości Aleksandra pole do popisu. - On się rozwija - zapewniał Bordent. - Dziś zrobiliśmy wielki krok do przodu. Myra i Calderon weszli właśnie do pokoju i usłyszeli jego słowa. - A mianowicie w czym? - W usuwaniu psychicznej blokady. Aleksander nie będzie już musiał spać. - Coo? - spytała Myra. - Nie będzie potrzebował snu. To i tak sztuczny zwyczaj. Supermani nie muszą spać. - Nie będzie już spał, tak? - upewniał się Calderon. Wyraźnie zbladł. - Tak jest. Będzie się teraz rozwijać szybciej, dwukrotnie szybciej. O pół do czwartej rano Calderon i Myra leżeli w łóżku, nie zmrużywszy nawet oka, widząc przez otwarte drzwi palące się a giorno światła, przy których bawił się Aleksander. Widzieli go wyraźnie, jak na oświetlonej scenie. Wyglądał teraz zupełnie inaczej. Różnica była subtelna, niemniej była. Pod złocistym puszkiem głowa zmieniła nieco kształt, a jego buzia o dziecięcych niewyraźnych rysach nabrała inteligentnego, rezolutnego wyrazu. Nie wyglądało to wcale ładnie, ten wyraz jakoś do niej nie pasował. W rezultacie Aleksander wyglądał nie tyle jak superdziecko, ile jak jakiś prymitywny podstarzały osobnik. Całe właściwe dzieciom okrucieństwo i egoizm - najzupełniej zdrowe i naturalne cechy u rozwijającego się malca - uwidaczniały się na jego obliczu, kiedy tak bawił się kryształowymi klockami, które dopasował do siebie jakby w jakiejś skomplikowanej łamigłówce. Ta twarz przyprawiała o dreszcz. Calderon usłyszał westchnienie Myry. - To już nie jest nasz Aleksander - powiedziała. - Absolutnie nie. Aleksander podniósł głowę i raptem zalał się łzami. Kiedy otworzył usta i zaczął z wściekłością wrzeszczeć, rozrzucając na wszystkie strony klocki, prysnęło wrażenie paradoksalnej starości i związanej z nią degeneracji. Calderon zobaczył, że jeden z klocków przeturlał się przez drzwi do sypialni i upadł na dywan, a z jego wnętrza wysypało się mnóstwo mniejszych i jeszcze mniejszych klocków, które potoczyły się migocąc w jego stronę. Wrzaski Aleksandra rozbrzmiewały w całym mieszkaniu. Wkrótce poczęły się zatrzaskiwać okna od podwórza, a teraz zadzwonił telefon. Calderon z westchnieniem sięgnął po słuchawkę. Kiedy ją odłożył, skrzywił się i spojrzał na Myrę. Przekrzykując wrzask oznajmił: - Zawiadomiono nas, że musimy się wyprowadzić. - Och! No cóż - rzekła Myra. - Koniec pieśni! Milczeli oboje przez chwilę, po czym Calderon powiedział: - Jeszcze dziewiętnaście latek. Myślę, że możemy oczekiwać czego takiego. Oni mówili, że powinien dojrzeć, jak będzie miał dwadzieścia, prawda? - Będzie sierotą dużo wcześniej - jęknęła Myra. - Och, moja głowa! Myślę, że zaziębiłam się, gdy przeteleportował nas na dach przed obiadem. Joe, czy sądzisz, że jesteśmy pierwszymi rodzicami, którzy zostali... zostali tak urządzeni? - Co masz na myśli? - Czy było jakieś superdziecko przed Aleksandrem? Wydaje się, że zmarnowałyby się chyba wielkie zasoby cierpliwości, gdybyśmy to my mieli jej potrzebować jako pierwsi. - Przydałoby się nam jej więcej. A będziemy potrzebować jeszcze sporo. Nic nie mówił przez chwilę, leżał rozmyślając i próbując nie słyszeć rytmicznych ryków swego superdziecka. Cierpliwość. Wszyscy rodzice muzą mieć wiele cierpliwości. Wszystkie dzieci są od czasu do czasu nie do wytrzymania. Ród ludzki z całą pewnością potrzebuje wielkich zasobów miłości rodzicielskiej, by mogły przetrwać ich dzieci. Lecz dotąd żadnych rodziców nie doprowadzano tak konsekwentnie do granic wytrzymałości. Żadni rodzice dotąd nie musieli znosić czegoś takiego przez dwadzieścia lat, w dzień i w nocy, wyczerpani do ostateczności. Miłość rodzicielska to wspaniałe i wszechogarniające uczucie, ale... - Ciekaw jestem - odezwał się pogrążany w myślach -ciekaw jestem, czy my jesteśmy pierwsi. Rozważania Myry biegły w odwrotnym kierunku. - Przypuszczam, że z tym jest jak z migdałkami i wyrostkiem robaczkowym - mruczała. - Są zbyteczne, ale wciąż istnieją. Cierpliwość jest odwrotnie, szczątkowa. Istnieje przez całe tysiąclecia w oczekiwaniu na Aleksandra. - Może. Ciekaw jestem... a jednak, gdyby był już kiedyś jakiś Aleksander, słyszelibyśmy o nim. Więc... Myra oparła się na łokciu i spojrzała na męża. - Tak myślisz? - spytała miękko. - Ja nie jestem taka pewna. Myślę, że mogło się to już kiedyś zdarzyć. Aleksander nagle zamilkł. Przez chwilę w mieszkaniu panowała cisza. Po czym znany głos, tyle że bez słów, rozległ się jednocześnie w ich mózgach. - Dajcie ani jeszcze trochę mleka. I chcę, żeby było ciepłe, nie gorące. Joe i Myra spojrzeli na siebie w milczeniu. Myra westchnęła i odrzuciła kołdrę. - Tym razem ja pójdę - powiedziała. - Coś nowego, co? Ja... - Nie mitrężyć - polecił głos bez słów. Myra podskoczyła i pisnęła. W pokoju rozległy się wyraźnie trzaski wyładowań elektrycznych, a zza drzwi doleciał gromki śmiech Aleksandra. - Wydaje mi się, że on jest teraz mniej więcej na poziomie dobrze wyszkolonej małpy - zauważył Joe wstając z łóżka. - Ja pójdę. Właź z powrotem. W przyszłym roku może osiągnąć poziom Buszmena. Pot, o ile jeszcze zastaniemy przy życiu, będziemy mieli przyjemność mieszkać z kanibalem dysponującym nadludzkimi umiejętnościami. W końcu może osiągnie poziom dowcipnisia. To powinno być interesujące. - Wyszedł z sypialni mrucząc coś pod nosem. Dziesięć minut później, powróciwszy do łóżka, Joe ujrzał, że Myra klepie się po kolanach i patrzy w przestrzeń. - Nie jesteśmy pierwsi, Joe - oznajmiła, nie spojrzawszy na niego. - Rozmyślam i rozmyślam i jestem całkiem pewna, że pierwsi nie jesteśmy. - Ale przecież nie słyszeliśmy o żadnym dorastającym supermanie... Obróciła głowę i posłała mu długie, pełne zadumy spojrzenie. - Nie - przyznała. Zamilkli. Po chwili odezwał się Calderon: - Tak, rozumiem, o co ci chodzi. W bawialni coś trzasnęło. Aleksander zachichotał, a dźwięk rozłupywanego drewna wydawał się w ciszy nocnej bardzo głośny. Gdzieś zatrzasnęło się kolejne okno. - To jest moment przełomowy - powiedziała cicho Myra. Musi być. - Przesycenie - mruknął Joe. - Przesycenie cierpliwością czy coś w tym rodzaju. To może się zdarzyć. W polu widzenia ukazał się Aleksander ściskając w dłoniach coś niebieskiego. Siadł i zaczął manipulować błyszczącymi drutami. Myra zerwała się gwałtownie. - Joe, on ma to niebieskie jajko! Musiał się włamać do szafki. - Ale Quat mu mówił... - rzekł Calderon. - To jest niebezpieczne! Aleksander popatrzył na nich, uśmiechnął się i wygiął druty na kształt kolebki o wielkości jajka. Calderon uświadomił sobie, że wyskoczył z łóżka i znajduje się w połowie drogi do drzwi. Zatrzymał się, nim do nich dotarł. - Wiesz - powiedział z namysłem - to jajo może go zranić. - Będziemy musieli mu je odebrać - zgodziła się Myra, niechętnie i ze znużeniem wstając z łóżka. - Spójrz na niego - nalegał Calderon. - Spójrz tylko. Aleksander radził sobie świetnie z drutami, jego ręce to pojawiały się, to znikały im z oczu, kiedy manipulował teseraktem poniżej kolebki. Osobliwa maska wiedzy nadawała jego pulchnej buzi wyraz senilizmu, który już tak dobrze znali. - I tak to będzie szło dalej i dalej - burknął Calderon. - Jutro będzie jeszcze mniej podobny do siebie niż dzisiaj. W przyszłym tygodniu, w przyszłym miesiącu... a jak będzie wyglądał za rok? - Ja wiem - odezwała się Myra jak echo. - A jednak przypuszczam, że będziemy musieli... - Urwała. Stała boso obok męża i patrzyła. - Przypuszczam, że to urządzenie będzie gotowe, jak tylko on podłączy ostatni drut. Powinniśmy mu je zabrać. - Myślisz, że zdołamy? - Powinniśmy spróbować. Spojrzeli na siebie. - Wygląda jak pisanka. Nie słyszałem jeszcze, żeby pisanka była dla kogoś niebezpieczna - skonstatował Calderon. - Przypuszczam, że robimy mu naprawdę przysługę - zauważyła cichym głosem Myra. - Dziecko oparzy się i potem boi się ognia. Kiedy malec sparzy się zapałką, na przyszłość zostawi zapałki w spokoju. Stali w milczeniu i patrzyli. Upłynęły jeszcze pewno ze trzy minuty, zanim Aleksandrowi udało się zrealizować to, o co mu chodziło. Rezultat był doprawdy oszałamiający. Błysk białego światła, huk rozdzierający powietrze i Aleksander zniknął w oślepiającym blasku, pozostawiając po sobie jedynie zapach spalenizny. Kiedy mogli znowu cokolwiek zobaczyć, ujrzeli z niedowierzaniem pustą przestrzeń. - Teleportacja? - szepnęła Myra w oszołomieniu. - Pójdę się upewnić. Calderon przeszedł na ukos przez pokój i stanął przyglądając się mokrej plamie na dywanie, tam gdzie znajdowały się buciki Aleksandra. - Nie, to nie teleportacja - orzekł, potem odetchnął głęboko. Wyparował. W porządku. A więc nigdy nie dorośnie i nie wyśle w przeszłość Bordenta, żeby wtargnął do nas. To się nigdy nie zdarzyło. - Nie byliśmy pierwsi - powiedziała niepewnie oszołomiona Myra. - Nadchodzi przełomowy moment i tyle. Jakże mi żal pierwszych rodziców, którzy tego nie doczekali! Odwróciła się gwałtownie, ale nie na tyle gwałtownie, żeby Calderon nie zobaczył, że płacze. Zawahał się patrząc na drzwi. Pomyślał jednak, że lepiej będzie teraz nie iść za nią. Przełożyła Teresa Lechowska powrót |