Lemur zaprasza
Na bieżąco: Matematyka i przyroda: Humanistyka: Czytaj: Przydatne: Jesteś tutaj: Wirtualny Wszechświat > Historia > Dzieje państw Jesteś tutaj Dziejepaństw © Prószyński i S-ka Warszawa 2000 Spis treści WirtualnyAtlasHistoryczny StarożytnaGrecja Dzieje państw Przeszukaj Wirtualny Wszechświat: XXXVII 72. Państwo Franków za Merowingów (V-VII w.) Plemiona Franków (zarówno Salicckich jak i Ripuarskich) rozprzestrzeniały się od granicy na Renie na południe i zachód. Pozostały one jednak związane ze swymi ojczystymi ziemiami. W V w. Frankowie dotarli do Sommy. Liczni lokalni królowie frankijscy zostali przemocą pozbawieni władzy przez panującego w latach 482-511 Chlodwiga I. Zjednoczył on całe plemię frankijskie. Usunął też relikty władzy zachodniorzymskiej, odnosząc w 486 r. walne zwycięstwo nad rzymskim wodzem Syagriuszem. Dzięki swym sukcesom, Chlodwig stał się panem ziem między rzekami Sommą i Loarą. Ok. 496 r. Chlodwig pokonał Alamanów, których resztki schroniły się pod opieką Teodoryka Wielkiego. Podczas bitwy katolicka żona Chlodwiga, burgundzka księżniczka Chrodechilda (Klotylda), miała go skłonić do przejścia na katolicyzm. W Boże Narodzenie 498 r. W Reims biskup Remigiusz dokonał chrztu władcy. Chlodwigowi i jego następcom, w przeciwieństwie do Teodoryka (system separacji Rzymian i Gotów), udało się, dzięki przemieszaniu Galorzymian i Franków, stworzyć podwaliny trwałej państwowości. Chlodwig I odniósł również zwycięstwo nad Burgundami w bitwie pod Dijon (ok. 500). Gundobab, król Burgundii, utrzymał się jednak przy władzy dzięki pomocy Wizygotów i w ten sposób zapobiegł włączeniu swego państwa w skład monarchii Chlodwiga. Kilka lat później doszło do odwrócenia sojuszy. Chlodwig z posiłkami burgundzkimi rozbił Wizygotów w bitwie pod Vouillé (Vouglé, 507) i podbił ich państwo, rozciągając swe wpływy aż po Pireneje. Tylko dzięki zbrojnej interwencji Teodoryka siły frankijsko-burgundzkie nie dotarły do wybrzeża Morza Śródziemnego. W rękach izygotów pozostała jeszcze Septymania. Na polecenie Chlodwiga, stolicę państwa Franków przeniesiono z Soissons do Paryża. Po śmierci Chlodwiga w Paryżu jego czterej synowie (Chlotar, Teuderyk, Chlodomer, Childebert) podzielili między siebie jego państwo. W 531 r. Frankowie (z pomocą saską) dokonali podboju państwa Turyngów. W latach 532-34 doszło do podporządkowania państwa Burgundów (bitwa pod Autun) przez Chlotara I, Childeberta I i bratanka Chlodwiga, Teudeberta I (534-48). Kontynuując politykę powiększania swego państwa, Frankowie w latach 535-37 uzyskali od Ostrogotów resztę kraju Alamanów i Prowansję z ujściem Rodanu, a tym samym dostęp do Morza Śródziemnego. W 539 r. Teudebert I pokonał Ostrogotów i Bizantyńczyków. Nie udało mu się jednak opanować północnej Italii. W zależność od państwa Franków popadła natomiast Bawaria. Królowi Chlotarowi I (558-61) udało się zjednoczyć państwa Franków. Po jego śmierci jednak królestwo ponownie uległo podziałowi. Wewnętrzne konflikty, wywołane sporami między królem i lokalną arystokracją doprowadziły do powstania trzech królestw dzielnicowych. Austrazja ze stolicą w Reims obejmowała Szampanię oraz rejon Mozy i Mozeli. Obszar między Skaldą a Loarą zajęło królestwo Neustrii. Jego stolicą został Paryż. Trzecie królestwo obejmowało obszar Burgundii oraz rejon Loary i Rodanu, a jego stolicą był Orlean. Arystokracja Burgundii i Austrazji pod przewodnictwem biskupa Metzu Arnulfa (614-29) i Pepina Starszego (zm. 640) poparła wysiłki króla Chlotara II (613-29) na rzecz zjednoczenia. Dzięki temu wsparciu udało mu się scalić państwo Franków. Chlotar musi jednak zapłacić arystokracji za to poparcie. W 614 r. wydał edykt paryski na mocy którego zobowiązał się wybierać swych urzędników (hrabiów) spośród możnych danego hrabstwa. Oznaczało to likwidację administracji podległej panującemu i przekazanie władzy państwowej w ręce arystokracji. Natomiast Kościołowi za wsparcie odwdzięczył się uznając sądownictwo kościelne nad duchownymi. Zachował jednak prawo do mianowania biskupów. Austrazja, Neustria i Burgundia uzyskały pewną samodzielność pod rządami majordoma, który stał na czele królewskich urzędników dworskich. Był on jednocześnie wodzem drużyny królewskiej, a przez to - zwierzchnikiem całej szlachty. W 623 r., pod naciskiem możnych austrazyjskich, Chlotar koronował swego syna Dagoberta I na króla Austrazji. Radą i pomocą niedoświadczonemu władcy mieli służyć majordom Pepin Starszy i biskup Arnulf. Królowi Dagobertowi I (629-39) udało się ponownie zjednoczyć całe państwo Franków. Po jego śmierci nastąpiły jednak nowe podziały terytorialne. "Dobry Król" Dagobert był ostatnim władcą z dynastii Merowingów, który odgrywał samodzielną rolę polityczną. Po coraz większą władzę sięgali majordomowie. Państwo Franków ulegało postępującemu rozkładowi. [góra strony] | Na bieżąco | | | Matematyka i przyroda | | | | | | Humanistyka | | | | | | Czytaj | | | | Przydatne | | | © Prószyński i S-ka SA 2000-2002. All rights reserved. Wszystkie prawa zastrzeżone. |