Lemur zaprasza
Dymitr Bilenkin Reakcja Obronna Oszałamiające, cudowne, prawie zapomniane niebo! Otworzyło się i przyjęło ich po monotonii Kosmosu, gdzie tylko gwiazdy i mrok; po długim zamknięciu znów wicher, blask obłoków, morze, stały ląd. Od bijącego w iluminatory światła przygasły lampy. Wyłączyć, jak najszybciej wyłączyć te żałosne namiastki słońca! Niech prawdziwe obmyte powietrzem światło dotrze do każdego zakamarka statku, zetrze ostatni skrawek cienia! Napływający zewsząd ludzie spoglądali jeden na drugiego z malującym się na twarzach uśmiechem niepewnej radości. Oto wychodzą z katakumb. Oto wydostają się z Kosmosu. Poganiane ostrogami niecierpliwości wściekle terkotały express-analizatory. Jest tlen, można oddychać, jest wiatr, który owieje twarz, jest zieleń i woda, zupełnie jak w kraju. Swierdlin kątem oka zerknął do góry, tam gdzie stygła fioletowa dal opuszczonego Kosmosu, i natychmiast spuścił oczy. Nie trzeba rozpamiętywać, nie trzeba... Oto nagroda za wszystko. W dół jeden po drugim opadały automaty zwiadowcy. Pojawiły się zajmujące cały ekran hologramy obcego świata. Biały piasek na brzegu morza; uginające się pod ciężarem owoców gałązki; step, ponad którym unoszą się ptaki; wydeptana przez zwierzęta ścieżka... Wszystko takie jak na Ziemi. Prawie jak na Ziemi. Jaśniejsze niż na Ziemi. Lawina cyfr w okienkach analizatorów. Temperatura, ciśnienie, wilgotność, promieniowanie... Aparat zachłysnął się i zamilkł: teraz sprawdzał organikę. Bakterie, trawy, wirusy, owady, spory, fitocydy, kurz, opadłe liście... Ludzie czekali. Denerwując się, niecierpliwiąc, marząc. Minął już - jak szybko! - niedawny entuzjazm. Dookoła same zachmurzone twarze. I właśnie wtedy, jakby w odpowiedzi na nie ukrywane obawy, wszyscy usłyszeli suchy, szorstki głos: - Nie należy spodziewać się niczego dobrego po tej planecie. Wszyscy odwrócili się. Wiadomo, Fiokin, jedyny człowiek, który i wcześniej nie wyrażał radości. - Ty pesymisto! - napadli na mego - Nie krakałbyś na zapas! - Co? - żachnął się Fiokin, a jego usta wykrzywił grymas. - Chciałoby się pobiegać bez skafandrów? Wiaterkiem pooddychać, co? Oj, chłopcy, chłopcy... Nie warto na to liczyć. - A to niby czemu? - zapytał Swierdlin. - Bo tak - już serio odpowiedział Fiokin. - Trzeba spodziewać się najgorszego. Człowiek nie naraża się wtedy na rozczarowanie, gdy coś nie wyjdzie. A przecież nie wyjdzie... Najprzyjemniejsza radość to niespodziewana radość. Jak widzisz, mój pesymizm daje więcej szczęścia. - Nieprawda - pokręcił głową Swierdlin. - Nieprawda. Spodziewam się po tej planecie wszystkiego najlepszego i sprawia mi to radość. Wstyd przyznać, ale oczekuję również urzeczywistnienia swego małego skrytego marzenia. Wierzę, że znajdzie się tu ten zakątek, którego nie ma na Ziemi, a który śni mi się po nocach. Widzę go. Zagubione jezioro całe w smugach światła i cienia, delikatny piasek bosymi nogami, zgrabne, sięgające nieba drzewa, ciepło, cisza... - To nostalgia - zauważył lekarz. Widzisz nasze jezioro pośród naszych sosen. Nawiasem mówiąc, takich miejsc na Ziemi nie brakuje. - Komarów również - dodał Fiokin. Zabrzęczał sygnet i spór został zażegnany, gdyż popłynęły informacje. O wirusach i zwierzętach, drzewach i ptakach, kwiatach i mikrobach. O wszystkim tym, co jest życiem, zjawiskiem we Wszechświecie znacznie rzadszym niż geniusz wśród ludzi. - Maski - przeszedł szept. - A więc tylko maski! Automaty przesadzały. Wprawdzie nieco inne były tutejsze związki białkowe, ale różnica byle tak minimalna, że decydowała o wszystkim: obce życie nie mogło zaszkodzić ludziom. A więc maska była niczym innym jak tylko zbędnym zabezpieczeniem, którego wkrótce będzie się można pozbyć. - No Fiokin; czemu się nie cieszysz? - zapytał ktoś. Mężczyzna zignorował pytanie i nie odezwał się słowem. Nawet jasne słońce, nie żółte tu, lecz białe, nie było w stanie zetrzeć pokrywających jego twarz cieni. Zaczęło się lądowanie. W akompaniamencie ryku i gruchotu atmosferę przecięto kosmiczne wiertło. Wyładowania elektryczne rozbiegły się falami, strzelało nagrzane powietrze. I długo jeszcze po lądowaniu nic cichł grom. "Siła - pomyślał Swierdlin - bierzemy tę planetę, siłą, mocą naszych gigawatów. Niczym wrogą twierdzę. Ale to nic, wszystko uspokoi się". I rzeczywiście wszystko uspokoiło się. Opadły fale na jeziorach, uleciały zerwane przez huragan liście, znów rozchyliły swe kielichy kwiaty. Wsparty na potężnych tytanowych łapach statek stanął pośrodku wypalonej łysiny - pogorzelisko skutecznie oddzielało go od świata obcych drzew i traw. Uniknąć tego jednak nie było można. Wymagała przecież tego instrukcja sterylizować grunt w strefie lądowania. Zamienić go w popiół. Nie dopuścić do tego, by jakiś powój oplótł łapę. Niby zbytek ostrożności (w każdym razie na tej planecie), ale w innych warunkach statek nie mógłby usiąść, stąd też w dziewięćdziesięciu dziewięciu przypadkach na sto to zastrzeżenie było bardzo słuszne. Dzień ustąpił miejsca wieczorowi, przeszła noc, a lokatory wciąż Niestrudzenie badały okolicę. Pustka. Wszystko, co mogło uciekać, dawno już uciekło, a to, co nie mogło, zginęło. Nic nie naruszało spokoju sztucznej pustyni. W odległości dziesiątków, setek, tysięcy kilometrów od statku, wciąż sprawdzając i jeszcze raz sprawdzając wszystko, kontynuowały swa wachtę automaty. Kipiało tam życie; na wąsach jednego z nich jakiś pajączek zaczął już tkać swą pajęczynę, tak jakby zwiadowca był sękatym drzewem. Tylko rozum potrafi reagować na wtargnięcie obcych, ale rozumu tu nie było, a przyroda jednakowo przyjmuje i meteoryt, i gwiazdolot. Niekiedy wiat wiatr, a wtedy do statku docierał prócz swądu spalenizny oszałamiający zapach wspaniałych kwiatów i traw, który na razie wyczuwały tylko aparaty, bezlitośnie rozkładające go na komponenty: nieszkodliwy, nieszkodliwy... Miliardy bitów nowych informacji usunęły wreszcie ostatnią barierę. Poranna rosa pokryta pogorzelisko, wschód słońca zastał ludzi w drodze. W lesie śpiewały ptaki. Ręce jakoś tak same z siebie wyłączyły silnik wszędołaza, a ludzie ucichli i słuchali. Nad drzewami wstawało słońce, które wysyłało w zenit promień drżący niczym wbita w niebo kryształowa strzała. - Ruszamy - powiedzie! kapitan. Nikt nie poruszy! się, więc kapitan nie nalega!. Rozpoczynał się długi ekspedycyjny dzień. Wszędołaz pełzł przez błękitne korzenie, rozchylał szeleszczącą trawę, objeżdżał grząską toń blat, płoszył sześcionogie zwierzątka o kawowych zamyślonych oczach, brał pochyłości, a jedna nienaruszona dal ustępowała miejsca następnej. Potem ludzie wyszli, stąpając niepewnie po sprężynującej podściółce z czerwonawego mchu. Mieli na sobie lekkie ubrania i tylko maski oddzielały ich od wszystkiego, co było dookoła. Można było pochylić się i gołą dłonią pogładzić nie oglądane jeszcze przez nikogo kwiaty; można było zadrzeć głowę i pozwolić przesianemu przez listowie promieniowi słonecznemu połaskotać skórę; można było położyć się na wznak; można było iść nie po prostej... Taki drobiazg, lecz jak wiele znaczy! po miliardzie kroków po prostych korytarzach! Niezwykłe wydawało się nawet to, że obcasy nierównomiernie zagłębiały się w gruncie. Cóż to za wspaniałe uczucie po stale tej samej sprężystości pola na statku! Zapomnieli o rzeczach najprostszych: o tym, że powietrze może omywać ciało łaskawą falą; że chłód cienia graniczy z żarem słońca; że istnieją wyboje... Ktoś potknął się i upadł, gdyż jego nogi odwykły już od uwzględniania nierówności gruntu. Leżący na ziemi człowiek roześmiał się, a w jego ślady natychmiast poszła cała reszta. Tak trzeba - trzeba wyzbywać się niepotrzebnych już nawyków, radować się tym, czego człowiek wcześniej nie zauważał i nie docenia!. Wszyscy jakby oszaleli, bo przecież uczucia też mogą upoić. Chmiel informacji, alkohol różnorodności, nalewka z zapachów kwiatów! Formuły ostrzegały, że tak będzie. Do diabla z formułami! Planeta jest gościnna, dostępna od bieguna do równika, a oni są młodzi; życie jest jednak piękne! Zdąży się, jeszcze się zdąży. Obserwacje mogą zaczekać, hipotezy też. To ich planeta! Jak miękko ściele się ona pod nogami; jak wspaniale kołyszą się gałązki; jak czarodziejskie są jej dźwięki i szelesty; jak powabne są jej dale! Dla jej osiągnięcia poświęcili lata, ale to głupstwo. Będzie za to nowa Ziemia. Wraz ze wszystkimi swymi nietkniętymi oceanami, równinami, lodowcami. Postępu nie da się powstrzymać; lata podróży zamkną się w miesiącach, tygodniach, dniach... Tak było na Ziemi, tak będzie też i w Kosmosie. Wszędzie, wszędzie! Śmiałe z ciebie, człowieku, stworzenie. Uparte! Nie ma dla ciebie granic, a jeżeli nawet będą, to usuniesz je. Po to przecież zostały ci dane rozum i wola. O czym myślisz, Fiokin? ...Zabawne to wszystko. A więc mamy to, czego pragnęliśmy. Niebrzydko tu. Można rzec, że jesteśmy szczęśliwi. Ale przecież i na Ziemi stawało się naszym udziałem nie mniejsze szczęście. Tylko że znacznie szybciej i bez specjalnych trudności, bez wyrzekania się na wiele lat prostych ziemskich radości, no i bez ryzyka. Przecież pójście o świcie na ryby i spacer po powierzchni obcej planety z punktu widzenia zadowolenia, jakie człowiek odczuwa, niczym się od siebie nie różnią. Cóż więc osiągnęliśmy? ...Zwycięstwo, ty zatwardziały pesymisto. Rzecz nie w ilości, lecz jakości. W rzeczach niemożliwych, które uczyniliśmy możliwymi. Wyżej podnieśliśmy głowy, ot co. Mocniej, pewniej. Lepiej rozumiemy samych siebie. Więcej wiemy i możemy. Szczyt dla alpinisty nie jest celem samym w sobie, nawet jeżeli ten tak myśli. Bierze się przecież nie fizyczne wyżyny, lecz duchowe. Bez tego ,nie ma rozwoju, a gdzie nie ma rozwoju, tam zaczyna się ruch wstecz, do tyłu, i wkrótce zamyka się nad nami wieko trumny. Ot, chociażby ten ptak tam na niebie. On też rozumie, że-życie to ruch. Jak koziołkuje nad naszymi głowami, zatacza koła... jego upierzenie to cud: lazur i złoto. Boi się nas, a przecież przyciągamy go. Wszystko, co nieznane, przyciąga, gdyż zwykle tam, gdzie natykamy się na coś nieznanego, czai się niebezpieczeństwo, i by przeżyć, trzeba wiedzieć. A nasz ptak najwyraźniej chce żyć... Ptak złożył skrzydła. W słońcu błysnęły lazur i złoto, rozległ się krzyk i nim ludzie zdążyli się opamiętać, o piersi Swierdlina uderzył jeszcze trzepoczący się żywy kamyczek. Przestraszony mężczyzna strząsnął go z siebie, kamyk upadł u jego stóp, drgnął i znieruchomiał. Oszołomieni ludzie spoglądali jeden na drugiego. - Atakował? - Taki mały ptaszek? - Samobójstwo? - Nonsens! - W takim razie co? - Przygotować broń! - Po co? - Na wszelki wypadek. - Przecież nasze białka są diametralnie różne! - Ostrożność nie zaszkodzi... - Uwaga! Z tyłu! Krzak przewrócił się i z jego środka wyleciało zniekształcone prędkością ciało: błysk dezintegratora zamienił je w parę, zanim jeszcze nabrało kształtu. - Do tylu! - ochrypłym głosem krzyknął kapitan. - Do maszyny! Kiedy schodzi lawina, człowiek ma zwykle czas odnotować te pierwsze kamienie, które odrywając się od gruntu ze złowieszczym, narastającym hukiem toczą się po zboczu. Potem nie ma już szczegółów, jest tylko spadająca masa, ogromna, wściekła w szybkości swego upadku. Tak było też i tu. Nagle pociemniało, a w chwilę potem coś runęło zewsząd, przemieszało się. Potopem lecących, biegnących, dużych i małych stworzeń ruszyła dosłownie cała planeta. Fioletowe wybuchy dezintegratorów raziły, gniotły, rwały to, co było ciałem rzucającej się w wir walki przyrody, to, czym ludzie jeszcze nie tak dawno zachwycali się, a co teraz, oszalawszy, powstało nagle przeciwko nim. Biegli, wstrząśnięci, strzelając do wszystkiego, co żywe, bojąc się i nie rozumiejąc, co się stało, że miejsce idylli stało się nagle miejscem boju. - Biosfera oszalała! - wstrzymując oddech krzyknął kapitan, gdy pancerz wszędołaza oddzielił ich od żywego potopu. - Szybko na statek! Posłusznie włączył się silnik, przylepiona do pancerza trawa została błyskawicznie zmiażdżona pierwszymi obrotami kół. - Stójcie - mówi! z trudem Swierdlin. - No stójcieżeż! Wydaje mi się... - Co? - Patrzcie. Żywa zbita masa, której nie mogły powstrzymać ani wystrzały, ani śmierć, topniała, rozlatywała się bryzgami stworzeń, które natychmiast znikały, tak jakby to nie one tworzyły jeszcze przed chwila tę ślepa całość. Wkrótce już tylko grudy zwęglonych trupów mówiły o błyskawicznym starciu. Spokojnie świeciło słońce, a drzewa, których listowie ocalało, cicho kołysały się w strumieniach nagrzanego powietrza. Ludzie wciąż jeszcze nie mogli przyjść do siebie, gdyż nigdzie, w żadnym gwiezdnym systemie, nie zetknęli się jeszcze z czymś tak potwornie bezsensownym. - Coś mi to jednak przypomina powiedział biolog patrzący na grudy martwych ciel, na ranę wypalona w jasnej zieleni obcego świata. - Analogia jest oczywiście czysto zewnętrzna, tym niemniej... - No? - Atak fagocytów. Napaść na wszystko, co cudzorodne... - Nonsens - powiedział kapitan. - Nonsens - zgodził się biolog. Jeżeli dobrze się nad tym zastanowić, to nie można mówić nawet o podobieństwie. Nikt przecież nie napadał na nasze mechanizmy. Nikt nie atakował naszej rakiety... - I nie atakuje wszędołaza - dodał Swierdlin łapiąc za rączkę drzwi. - Dlatego też o wszystkim zadecyduje proste doświadczenie. - Dokąd?! Nie wolno! - Pozwólcie! Skoro nikt nie napadł i nie napada na nas, dopóki znajdujemy się w tym pudełku, to znaczy, że wszystkiemu winni jesteśmy my. - My? - Nasze białkowe podobieństwo, a jednocześnie i niepodobieństwo do tego wszystkiego, co nas otacza. To nie atak fagocytów. Organizm świadomie akceptuje metal i plastik, ale już skomplikowane białka odrzuca. - Czyżby to była reakcja nie dających się pogodzić różnic? - wytrzeszczył oczy kapitan. - Przecież biosfera nie jest organizmem! - Pomysł nieco dziwny, ale, kto wie, może właśnie dlatego słuszny - mruknął po głębokim namyśle biolog. Biosfera rzeczywiście nie jest organizmem, lecz to wcale jeszcze nie znaczy, że nie jest ona systemem mogącym reagować jako jedna całość. Chociaż... Nie, to niemożliwe! Gdzie i kiedy biosfera zachowywała się w ten sposób? - A gdzie i kiedy była na tyle dostępna, że pozwalała nam obchodzić się bez skafandrów? - Zachowywała się spokojnie, by tym boleśniej uderzyć? - uśmiechnął się Fiokin. - A ktoś tu marzył o nowej Ziemi... Był niepoprawnym optymista... Swierdlin nie odpowiedział. - Zgadzacie się na doświadczenie? - zapytał. - Tak. Mężczyzna wyszedł z wszędołaza, z hermetycznego pudełka, z ruchomego więzienia, i stanął pośród kwitnących traw, na tle błękitnego niebo, w ciszy leśnego światka. Był teraz sam na sam z tak bliska człowiekowi przyroda, w głębi której krył się opór, ślepy i wściekły, gotowy zetrzeć człowieka niczym mikroba. 1 tym razem nie trzeba było długo czekać. - To wszystko - powiedział przygnębiony Swierdlin zatrzaskując drzwi, poza którymi roiły się, kotłowały, tysiące stworzeń. - Tu też konieczne są skafandry. - Potrzebna jest izolacja, by nas nie czule... No cóż, ruszamy! Wszędofaz zawrócił i oddalał się coraz szybciej, szybciej, jakby uciekając od rozczarowania... Syczał wentylator tłoczący obrzydłe sztuczne, chemiczne powietrze. Za szkłem znikała coraz to inna wspaniałość obcego dnia. "Znowu zamknięcie - myślał każdy. - Znowu ciało otoczce skafandra, tak jakby dookoła był lodowaty Kosmos. Życie wszędzie nas odrzuca. Bezbronne są tylko martwe światy, bo nad wejściem do każdego kosmicznego ogrodu z różnych przyczyn niezmiennie płonie jeden i ten sam napis: "Postronnym wstęp wzbroniony!". - Człowiek zawsze musi wszystko oswajać - powiedział Swierdlin, kiedy pojawiła się bryła gwiazdolotu. - I nie istotne, czy jest to koń, atom czy też biosfera. Postęp to nieustanne poskramianie! Ale ostatecznie najlepszym przyjacielem nie jest ten pies, który łasi się do każdego przechodnia... I to jest właśnie najwspanialsze. przekład : Michał Siwiec powrót |