Lemur zaprasza
Wstecz / Spis treści / Dalej 5. Uczę się żyć na nowej planecie Thao wydawała się być tutaj osobą bardzo popularną. Udzielała teraz odpowiedzi na liczne pytania zawsze z jej naturalnym, szerokim uśmiechem. Wkrótce jednak, kilka naszych gospodyń musiało zająć się swoimi obowiązkami i potraktowaliśmy to jako sygnał do wyjścia. Nałożyłem znowu maskę i opuściliśmy tych ludzi, jak również tych znajdujących się w większym pomieszczeniu, pośród wielu gestów przyjaźni i życzliwości. Z powrotem wróciliśmy do naszego pojazdu i ruszyliśmy natychmiast w kierunku lasu, który widać było w oddali. Lecieliśmy na wysokości około pięciu czy sześciu metrów z szybkością, którą oceniłbym na około 70 80 kilometrów na godzinę. Powietrze było ciepłe i aromatyczne i znów popadłem w rodzaj euforii, jakiej nigdy nie doświadczyłem na Ziemi. Przylecieliśmy nad skraj lasu i pamiętam, jak wielkie wrażenie wywarła na mnie wysokość najwyższych drzew. Wzbijały się do nieba na wysokość około 200 metrów. Najwyższe ma 240 metrów, Michel -Thao wyjaśniła mi bez mojego pytania a jego średnica u podstawy mierzy pomiędzy 20 a 30 metrów. Niektóre z tych drzew mają 8000 naszych lat. Nasz rok składa się z 333 dni po 26 kars. Jedna karsa składa się z 55 lors, lorsa ma 70 kasji, a kasja jest prawie równa waszej sekundzie ( teraz to sobie oblicz). Czy chciałbyś udać się do twojego 'apartamentu' czy wolałbyś najpierw popatrzeć na las? Zwiedźmy najpierw las, Thao. Pojazd zmniejszył znacznie szybkość i mogliśmy szybować pomiędzy drzewami, a nawet zatrzymać się i przyjrzeć się im uważniej. Lecieliśmy na zmiennej wysokości, zmieniającej się od poziomu ziemi do 10 metrów ponad ziemią. Thao potrafiła prowadzić naszą 'latającą platformę' z zadziwiającą precyzją i biegłością. Nasz pojazd i sposób, w jaki Thao go prowadziła, przypominał mi latający dywan, który zabierał mnie w magiczną podróż po tym wspaniałym leśnym poszyciu. Thao pochyliła się w moim kierunku i zdjęła moją maskę. Poszycie było świetliste z lekko złotawym odcieniem i mój wzrok potrafił to znieść. To świetna pora, Michel, abyś przyzwyczajał się do światła i koloru. Spójrz! Podążyłem za jej wzrokiem i zauważyłem trzy olbrzymie motyle o żywym ubarwieniu znajdujące się bardzo wysoko wśród gałęzi. Te lepidoptery, których rozpiętość skrzydeł była nie mniejsza niż metr, fruwały wysoko pośród listowia. Na szczęście przyleciały bliżej nas na niebiesko-zielono- pomarańczowych skrzydłach. Widzę to wyraźnie, jakby to było wczoraj. Ocierały się o nas swoimi skrzydłami o dziwacznym obwodzie, co tworzyło przepiękny i zapierający dech w piersiach widok. Jeden z nich usiadł na liściu w odległości kilku metrów od nas. Mogłem podziwiać jego ciało jakby w srebrno-złotych pierścieniach i jego nefrytowo-zielone czułki. Jego trąbka była złota a góra jego skrzydeł była zielona w jasnoniebieskie pasy na przemian z ciemno-pomarańczowymi rombami. Spód skrzydeł był ciemnoniebieski, ale świecący, jak gdyby oświetlał go z góry projektor. W czasie, kiedy ten gigantyczny insekt pozostawał na liściu, wydawał delikatny świszczący dźwięk, co mnie zupełnie zaskoczyło. Nigdy nie słyszałem, aby jakikolwiek lepidopteron na Ziemi wydawał jakikolwiek dźwięk. Oczywiście w tym momencie nie byliśmy na Ziemi tylko na TJehoobie i był to dopiero początek długiego ciągu moich niespodzianek. Niewiarygodna różnorodność roślin, jedna dziwniejsze od drugiej, pokrywały poszycie leśne. Zakrywały ziemię całkowicie, ale krzaków nie widziałem za wiele. Pewnie leśne giganty nie pozwoliły im się rozwinąć. Jeżeli chodzi o rozmiary roślin, to najmniejsze podobne były do mchu pokrywającego ziemię, a największe były wielkości dużego krzewu róży. Jeden gatunek miał grube jak ręka liście o różnych kształtach czasami w kształcie serca lub okrągłe, czasami bardzo długie i cienkie o kolorze bardziej niebieskim niż zielonym. Kwiaty w każdym kształcie i kolorze, nawet czysto czarne przeplatały się nawzajem. Z wysokości kilku metrów efekt był absolutnie wspaniały. Wznieśliśmy się, aż dosięgliśmy najwyższych gałęzi i znów nałożyłem maskę, zgodnie z poleceniem Thao. Wyłoniliśmy się z firmamentu i poruszaliśmy się powoli tuż nad koronami tych olbrzymich drzew. Światło ponad lasem było znów niezwykle intensywne i miałem wrażenie, że podróżujemy po krainie z czystego kryształu. Cudowne ptaki usadowiły się na szczytach wyższych drzew i patrzyły bez strachu, jak przelatujemy. Ich różnorodne, bogate kolory były istną ucztą dla oczu, pomimo tłumiącego efektu mojej maski. Były tu różne gatunki papugi Ara o błękitnym, żółtym, różowym i czerwonym upierzeniu. Pośród nich gatunek rajskiego ptaka chodził wyniośle pośród chmary czegoś, co przypominało kolibry. Kolibry te miały jaskrawoczerwone upierzenie nakrapiane złotym. Czerwone, różowe i pomarańczowe pióra ogonowe rajskich ptaków dochodziły do 250 centymetrów długości a ich rozpiętość skrzydeł osiągała prawie dwa metry. Kiedy te klejnoty poderwały się do lotu, na spodzie ich skrzydeł pokazywał się delikatny, mglisto różowy kolor z odrobiną jasnoniebieskiego na końcach. Było to zaskakujące, ponieważ górne powierzchnie ich skrzydeł były pomarańczowo-żółte. Ich głowy pokrywały bukiety piór o imponujących rozmiarach, każde pióro w innym kolorze: żółtym, zielonym, pomarańczowym, czarnym, niebieskim, czerwonym, białym, kremowym. Czuję frustrację, próbując opisać słowami kolory, które widziałem na TJehoobie. Wydaje mi się, że przydałby mi się cały, nowy leksykon, ponieważ brak mi słów w moim języku. Zdawało mi się ciągle, że te kolory wychodzą z wewnątrz przedmiotów, na które patrzyłem i że kolory te były czymś więcej niż kolorami. Na Ziemi znamy być może około 15 odcieni czerwonego; tutaj musiało być ich ponad sto. Nie tylko kolory przyciągnęły moją uwagę. Dźwięki, które słyszałem, odkąd zaczęliśmy naszą podróż nad lasem, natchnęły mnie, aby poszukać wyjaśnień u Thao. Była to prawie muzyka w tle, bardzo delikatna i subtelna, przypominająca dźwięki fletu, który ciągle grał tę samą melodię, ale w oddali. Kiedy lecieliśmy, muzyka zdawała się ulegać zmianie, ale potem wracała do pierwotnego brzmienia. Czy to co słyszę, to muzyka? To drgania wydawane przez tysiące insektów, które w połączeniu z drganiami kolorów odbijanych przez promienie słoneczne od pewnych roślin, jak na przykład Xinoxi, tworzą bardzo muzykalne efekty, tak jakie słyszysz. My sami słyszymy je tylko wtedy, kiedy specjalnie zwracamy na nie uwagę, ponieważ stanowią one nieodłączną część naszego życia i naszego środowiska. Prawda, że to bardzo kojące? Wyjątkowo. Nasi eksperci twierdzą, że gdyby drgania te zanikły, mielibyśmy poważne problemy ze wzrokiem. Na pierwszy rzut oka wydaje się to dziwne, ponieważ ucho bardziej niż oko wydaje się te drgania odbierać. Jednakże co eksperci, to eksperci, Michel. W każdym bądź razie, niewiele nas to powinno martwić, ponieważ ci sami eksperci twierdzą, że prawdopodobieństwo zaniku tych drgań jest tak małe, jak szansa, że jutro zgaśnie słońce. Thao zawróciła nasz pojazd i po chwili opuściliśmy leśne szczyty i lecieliśmy nad równiną, którą płynęła nefrytowo-zielona rzeka. Zniżyliśmy się na wysokość około trzech metrów i podążaliśmy jej biegiem. Mogliśmy teraz śledzić ruchy dziwnych ryb, które były bardziej podobne do dziobaków niż do ryb jako takich. Woda była kryształowo czysta i z tej wysokości mogliśmy dostrzec wszystko, co znajdowało się na dole, aż do najmniejszego kamyka. Kiedy spojrzałem w górę, zobaczyłem, że zbliżamy się do oceanu. Drzewa palmowe przypominające palmy kokosowe kołysały swoje majestatyczne liście na imponujących wysokościach na brzegu złotopiaszczystej plaży. Błękitny kolor oceanu przyjemnie kontrastował z jasnoczerwoną barwą skał wkomponowanych w niewielkie wzgórza, z których widok rozciągał się na część plaży. Około stu ludzi wylegiwało się na piasku, niektórzy pływali zupełnie nago w przeźroczystych wodach oceanu. Poczułem się lekko oszołomiony, nie tylko przez nowe i zadziwiające rzeczy, które ciągle odkrywałem, ale także przez nieustanne uczucie lekkości z powodu zmiany grawitacji. Uczucie to przypomniało mi o Ziemi co za dziwne słowo i jak ciężko było mi wyobrazić sobie teraz Ziemię! Słuchowe i wzrokowe drgania w sposób niezwykły oddziaływały na mój system nerwowy. Będąc człowiekiem nerwowym, żyjącym w ciągłym napięciu, czułem się kompletnie rozluźniony tak jakbym zanurzył się w ciepłej kąpieli i pozwolił się unosić bańkom mydlanym na tle delikatnej muzyki. Tak naprawdę to byłem nawet jeszcze bardziej zrelaksowany do tego stopnia, że czułem, że się rozpłaczę. Przelecieliśmy całkiem szybko przez wody olbrzymiej zatoki, lecąc około 12 metrów ponad wodami. Dostrzegłem na horyzoncie kilka kropek niektóre były większe niż pozostałe i uświadomiłem sobie, że musiały to być wyspy, bez wątpienia te same, które widziałem wcześniej zanim wylądowaliśmy na TJehoobie. Skierowaliśmy się w kierunku najmniejszej wysepki. Spojrzałem w dół i zobaczyłem, że podąża za nami ławica ryb, bawiących się przepływając przez cień, jaki nasz pojazd rzucał na wodę. Czy to są rekiny? zapytałem. Nie, to Dajiks bracia waszych delfinów. Lubią się tak samo bawić jak delfiny, widzisz? Popatrz! przerwałem Thao popatrz! Thao spojrzała tam, gdzie wskazałem i zaczęła się śmiać. A ja byłem kompletnie zdumiony widząc, jak grupa ludzi zbliżała się do nas, najwyraźniej nie potrzebując do tego żadnego pojazdu. Znajdowali się dwa metry nad wodą w pozycji pionowej i nie tylko unosili się w powietrzu, ale poruszali się całkiem szybko w naszym kierunku. Wkrótce nasze drogi skrzyżowały się i wymieniliśmy wielkie gesty przyjaźni. W tej samej chwili fala dobrego samopoczucia przepłynęła przeze mnie, trwająca kilka sekund. Było to dokładnie to samo odczucie, które wywołała Latoli i wiedziałem, że jest to znak pozdrowienia od 'latających ludzi'. Jak oni to robią? Czy to jest lewitacja? Nie, mają Tarę [Tara to aparat, który nosi się jak pas, kiedy chce się latać] przypiętą do pasa i Litiolak [Litiolak stosowany jest razem z Tarą, ale trzyma się go w ręku] w ręku. Wytwarzają one pewne drgania, neutralizujące zimną siłę magnetyczną planety i pozwalające na neutralizację siły przyciągania grawitacyjnego. Nawet przedmiot o wadze miliona ton staje się tak lekki jak piórko. Następnie, za pomocą innych drgań, przypominających ultra-dźwięki, mogą skierować się dokładnie tam, gdzie chcą, tak jak to robią teraz. Na tej planecie każdy kto chce podróżować na znaczną odległość używa tej metody. W takim razie po co nam ten pojazd? zapytałem, ponieważ miałem ochotę poeksperymentować z takim urządzeniem, które nawiasem mówiąc nie wydawało żadnego dźwięku. Michel, brakuje ci cierpliwości. Podróżujemy w ten sposób, ponieważ nie potrafiłbyś lecieć przy pomocy Litiolaka. Bez praktyki mógłbyś sobie wyrządzić krzywdę. Być może później, gdy będzie czas, nauczę cię, jak się nim posługiwać. Spójrz, już prawie przylecieliśmy. Rzeczywiście zbliżaliśmy się szybko w kierunku wysepki. Wyraźnie widziałem złotą plażę, gdzie kilku ludzi wylegiwało się w słońcu. Prawie natychmiast przelecieliśmy pod liśćmi palm wzdłuż szerokiej ścieżki obramowanej dwoma rzędami kwiecistych i bardzo pachnących krzewów. Przestrzeń wypełniały ożywione dźwięki i barwy owadów, motyli i ptaków. Pojazd leciał powoli, tuż przy ziemi, i po ostatnim zakręcie na ścieżce, wylądowaliśmy przed 'małym jajkiem', które leżało wśród małych drzew i kwitnącej winorośli. Wyglądało na to, że każdy budynek na tej planecie miał kształt jajka. Większość z nich leżało na swoich 'bokach', ale czasami stały prosto, tak jak to powiedziałem czubkiem do góry. 'Skorupki' były białe z domieszką innych jasnych kolorów i nie miały żadnych okien ani drzwi. Jeżeli chodzi o to szczególne jajko, to leżało ono na boku, do połowy pod ziemią. Miało 30 metrów na długość i 20 metrów w średnicy całkiem małe w porównaniu z tymi, które do tej pory widziałem. Thao zatrzymała pojazd przed jasnym światłem, które znajdowało się na środku ściany jajka. Opuszczając platformę weszliśmy do budynku. Kiedy to robiliśmy poczułem lekki opór, nie większy niż waga puchu. Przypomniałem sobie, że podobne uczucie miałem wcześniej, kiedy przechodziliśmy przez ściany kosmicznego centrum. Sam fakt, że budynki te nie mają ani okien ani drzwi jest niezwykły, ale gdy się wejdzie do środka wszystko wydaje się jeszcze dziwniejsze. Jak już wspomniałem wcześniej, ogólne wrażenie miałem takie, jakbym wciąż był na zewnątrz. Uderzające piękno kolorów promieniowało z otaczającej zieleni; gałęzie drzew rozcinające lazur nieba; motyle; kwiaty. Pamiętam, jak jakiś ptak usiadł prosto na środku 'dachu', tak że mogłem widzieć spód jego stóp. Wyglądało to tak, jak gdyby w jakiś cudowny sposób zawisł w powietrzu efekt był niesamowity. Jedynym elementem kontrastującym z przyrodą świata zewnętrznego była podłoga, którą pokrywało coś w rodzaju dywanu, na którym stały wygodnie wyglądające krzesła i duże stoły w stylu piedestałów. Wszystkie te meble były oczywiście ogromne pasujące do tych wielkich ludzi. Thao zapytałem jak to jest, że ściany u was są przeźroczyste, a jednak z zewnątrz nie widać co jest w środku? I w jaki sposób można przechodzić przez ściany, tak jak to robiliśmy? Michel, przede wszystkim zdejmij tę maskę. Zmniejszę intensywność światła wewnętrz, abyś mógł je tolerować. Thao zbliżyła się do jakiegoś przedmiotu na podłodze i dotknęła go. Kiedy zdjąłem maskę stwierdziłem, że światło było bardziej znośne od tego, gdy nosiłem maskę, chociaż jakość blasku została przywrócona. Widzisz Michel, budynek ten istnieje dzięki specjalnemu polu magnetycznemu. Skopiowaliśmy siły natury i twory natury do naszych własnych celów. Pozwól, że ci to wyjaśnię. Każde ciało człowiek, zwierzę czy też minerał posiada wokół siebie pole. Na przykład ciało człowieka otacza zarówno Aura jak i eteryczne pole siłowe w kształcie owalnym. Wiesz o tym, prawda? Przytaknąłem. Eteryczna pole siłowe składa się częściowo z elektryczności oraz w większym stopniu z drgań, które nazywamy Ariacostinaki. Drgania te chronią cię nieprzerwanie gdy żyjesz i nie należy ich mylić z drganiami Aury. Żeby stworzyć nasze mieszkania, skopiowaliśmy naturę, tworząc pole mineralnych elektro-eterycznych drgań wokół jądra Thao wskazała na 'jajko' o rozmiarze strusiego jaja, które leżało na środku pomieszczenia pomiędzy siedzeniami. Czy mógłbyś popchnąć ten fotel, Michel? Spojrzałem na Thao zdziwiony jej prośbą, biorąc pod uwagę rozmiar fotela i fakt, że przedtem nigdy mnie o nic nie prosiła. Spróbowałem wyświadczyć jej przysługę ale z trudnością, bo fotel rzeczywiście był ciężki; udało mi się go przesunąć o jakieś 50 centymetrów. Świetnie powiedziała a teraz, czy mógłbyś mi podać jajko. Uśmiechnąłem się. W porównaniu z poprzednim zadaniem wyglądało to bardzo prosto. Mógłbym podnieść je jedną ręką bez żadnego wysiłku; ale żeby go nie upuścić, wziąłem jajko w dobie ręce i. upadłem na kolana! Nie sądziłem, że będzie ono takie ciężkie i straciłem równowagę. Wstałem, spróbowałem ponownie, tym razem z całych sił. ani drgnęło. Thao dotknęła mojego ramienia. Popatrz powiedziała. Podeszła do fotela, który z takim trudem przesunąłem, i jedną ręką uniosła go ponad swoją głowę. Następnie wzięła jajko w obie ręce, pchała i ciągnęła je z całych sił, aż żyły nabrzmiały na jej szyi. Jajko nie drgnęło nawet o jedną dziesiątą milimetra. Przyspawane jest do podłogi zasugerowałem. Nie, Michel, to jest Centrum i nie może się ruszać. Jest to jądro, o którym mówiłam ci wcześniej. Stworzyliśmy wokół niego pole siłowe, na tyle silne, że ani wiatr ani deszcz nie mogą przez nie przejść. Jeżeli chodzi o promienie słoneczne to możemy regulować w jakim stopniu je penetrują. Ptaki, które usiadły na górze, także nie są na tyle ciężkie, aby przejść przez to pole. Jeżeli przypadkiem jakiś cięższy ptak na tym polu sił wyląduje, zaczyna w nim tonąć. Wywołuje to u niego uczucie tak silnego strachu, że natychmiast odlatuje nie robiąc sobie żadnej krzywdy. To bardzo pomysłowe powiedziałem ale jakie znaczenie ma światło u wejścia? Czy moglibyśmy przejść przez ściany w którymkolwiek miejscu? Prawdę mówiąc, tak. Tylko że z zewnątrz nie można zobaczyć, co jest wewnątrz. Mógłbyś zderzyć się z meblem po drugiej stronie. Najlepsze wejście wskazuje zewnętrzne światło. Chodź, pokażę ci resztę. Poszedłem za nią i odkryłem naprawdę wspaniałe wnętrze, ukryte za bogato ozdobioną przesłoną. Był tam miniaturowy basen, który wyglądał na zrobiony z zielonego porfiru. Obok znajdowała się umywalka w tym samym stylu, nad którą pochylał się porfirowy łabądź z otwartym dziobem. Widok był przepiękny. Thao zatrzymała rękę pod dziobem łabędzia i natychmiast woda zaczęła płynąć po jej ręce do umywalki. Cofnęła rękę i woda przestała płynąć. Skinęła żebym spróbował sam. Umywalka znajdowała się około 150 centymetrów ponad podłogą, więc musiałem podnieść ramię dość wysoko, ale udało mi się i woda trysnęła znowu. Ale sprytne! Czy macie wodę zdatną do picia na wyspie czy musicie wiercić studnie? Twarz Thao znowu rozjaśnił uśmiech rozbawienia. Rozpoznawałem już ten charakterystyczny uśmiech, który pojawiał się u niej za każdym razem, gdy powiedziałem coś, co wydawało jej się 'oryginalne'. Nie, Michel, nie dobywamy wody tak, jak wy to robicie na Ziemi. Pod tym wspaniałym kamiennym ptakiem jest aparat, który czerpie powietrze z zewnątrz i przemienia je w wodę pitną tyle ile potrzeba. To cudowne! Po prostu wykorzystujemy naturalne prawo. A co jeśli potrzebujecie gorącej wody? Siła elektro-wibracyjna. Jeśli chcesz mieć ciepłą wodę, wkładasz nogę tutaj, a jeśli wrzącą, tam. Komórki umieszczone po każdej stronie sprawują kontrolę nad aparatem. ale to są tylko szczegóły techniczne i bez większego znaczenia. Tutaj powiedziała Thao podążając za moim wzrokiem znajduje się miejsce do relaksacji. Możesz się tu położyć wskazała na gruby materac, który leżał na podłodze, trochę dalej w kierunku podstawy 'jajka'. Położyłem się i natychmiast poczułem, jakbym zawisł nad ziemią. Chociaż Thao mówiła dalej, nie mogłem usłyszeć jej głosu. Zniknęła za mglistą kurtyną i miałem wrażenie, że jestem owinięty gęstą mgłą z waty. W tym samym czasie dało się słyszeć muzyczne drgania. Efekt tego wszystkiego był cudownie kojący. Podniosłem się znowu i po kilku sekundach mogłem ponownie słyszeć głos Thao, który stawał się głośniejszy, gdy 'mgła' podniosła się i zniknęła zupełnie. Co o tym myślisz, Michel? To naprawdę szczyt wygody! odpowiedziałem entuzjastycznie. Ale jest jeszcze coś, czego jeszcze nie widziałem kuchnia. Wiesz, jak ważna jest kuchnia dla Francuzów. Tędy proszę, powiedziała Thao uśmiechając się ponownie i robiąc kilka kroków w innym kierunku. Widzisz tę przeźroczystą szufladę? Wewnątrz znajdziesz kilka przegródek. Od lewej do prawej masz: ryby, mięczaki, jajka, ser, produkty mleczne, warzywa i owoce, a tu w ostatniej mamy to, co nazywacie 'manną', która stanowi nasz chleb. Chyba kpisz sobie ze mnie. Wszystko, co widzę w tej szufladzie jest czerwone, zielone, niebieskie, brązowe i mieszanki tych kolorów. Są to koncentraty różnej żywności ryb, warzyw itd., najlepszej jakości, przygotowane przez znakomitych kucharzy przy użyciu różnorodnych specjalnych metod. Kiedy skosztujesz, zobaczysz, że stanowią one doskonałe i bardzo odżywcze pożywienie. Następnie Thao powiedziała kilka słów w swoim własnym języku i po chwili miałem przede mną na tacy wybrane potrawy ułożone w sposób przyjemny dla oka. Kiedy spróbowałem moje podniebienie zostało mile zaskoczone. Rzeczywiście było to wyśmienite, chociaż bardzo różniło się od czegokolwiek, co przedtem w życiu jadłem. Mannę jadłem już wcześniej na statku kosmicznym. Zjadłem trochę znowu i stwierdziłem, że dobrze pasuje do podanych potraw. Powiedziałaś mi, że ten chleb jest znany na Ziemi jako 'manna'. Jak to się stało, że w ogóle istnieje on na Ziemi? Jest to produkt, który zawsze wozimy na naszych statkach międzygalaktycznych, ponieważ łatwo się go kondensuje i jest wysoce odżywczy. Można powiedzieć że stanowi kompletne pożywienie. Pochodzi z pszenicy i owsa. Można przeżyć wiele miesięcy, żywiąc się wyłącznie manną. Właśnie wtedy naszą uwagę przyciągnęło zbliżanie się jakiś ludzi lecących tuż przy ziemi pod gałęziami drzew. Wylądowali przy wejściu do 'jajka', odpięli swoje Tary i położyli je na marmurowym bloku, który bez wątpienia do tego celu służył. Wchodzili po kolei i z przyjemnością rozpoznałem, Biastrę, Latoli i resztę załogi statku kosmicznego. Zamiast kosmicznych kombinezonów mieli na sobie długie, iskrzące kolorami szaty w stylu arabskim. (Dopiero później zrozumiałem, dlaczego kolor każdej szaty tak bardzo dodawał uroku osobie, która ją nosiła). Przez moment trudno było mi uwierzyć, że są to ci sami ludzie, których poznałem i z którymi rozmawiałem na statku kosmicznym tak bardzo się zmienili. Latoli podeszła do mnie, jej twarz rozświetlał promienny uśmiech. Kładąc rękę na moim ramieniu rzekła telepatycznie: Wyglądasz na oszołomionego mój drogi. Nie podobają ci się nasze mieszkania? 'Odczytała' że wyraziłem podziw dla ich mieszkań i bardzo się tym ucieszyła. Odwracając się przekazała pozostałym moją odpowiedź, co wywołało lawinę komentarzy wszyscy mówili na raz. Następnie usiedli, wyglądając w swoich fotelach znacznie swobodniej niż ja w moim. Czułem się dziwnie, jak kaczątko między kurczętami, ponieważ wszystko co było zrobione na ich miarę do mojego wzrostu nie pasowało. Thao poszła do 'kuchni' i napełniła tacę rzeczami do jedzenia. Następnie na jej komendę wszyscy unieśli ręce w kierunku tacy, i taca uniosła się powoli w powietrzu. Poruszała się po pomieszczeniu sama i zatrzymywała się przed każdym z gości bez potrzeby, by ją ktoś dotykał. W końcu zatrzymała się przede mną. Bardzo ostrożnie, żeby nie upadła (co bardzo wszystkich rozbawiło) wziąłem szklankę hydromelu. Taca sama odleciała na miejsce i wszyscy opuścili ręce. Jak to się robi? zapytałem Thao. Wszyscy telepatycznie zrozumieli moje pytanie i jednocześnie wybuchnęli salwą śmiechu. Za pomocą tego, co nazywacie 'lewitacją', Michel. Możemy z równą łatwością unosić się sami w powietrzu, ale nie służy to do niczego specjalnie ważnego, z wyjątkiem rozrywki. Powiedziawszy to, Thao, która do tej pory siedziała ze skrzyżowanymi nogami, zaczęła wznosić się ponad swoim fotelem. Unosiła się po całym pomieszczeniu i na koniec zawisła w powietrzu. Gapiłem się na nią, ale szybko zrozumiałem, że byłem jedyną osobą, którą zafascynował jej wyczyn. Faktycznie musiałem wyglądać jak idiota, bo wszyscy się patrzyli na mnie. Najwyraźniej zachowanie Thao było dla moich przyjaciół zupełnie naturalne bardziej ich interesował mój zdziwiony wyraz twarzy. Thao opuściła się powoli na swój fotel. Pokazuje to jedną z wielu nauk, które straciliście na Ziemi, Michel za wyjątkiem kilku ludzi, którzy wciąż potrafią to robić. Były czasy, że praktykowało to wielu, razem z wieloma innymi umiejętnościami. Spędziliśmy to popołudnie bardzo mile, wesoło telepatycznie się porozumiewając z moimi nowymi przyjaciółmi, aż słońce opuściło się nisko. Wtedy Thao wyjaśniła: Michel, to 'doko', jak nazywamy budynki na tej planecie, będzie twoim domem podczas twojego krótkiego pobytu na TJehoobie. Opuścimy cię teraz na noc, abyś mógł się wyspać. Jeśli chcesz się wykąpać, wiesz co zrobić. Spać możesz na materacu relaksacyjnym. Ale spróbuj być gotowy do snu w ciągu najbliższej pół godziny, ponieważ w tym pomieszczeniu nie ma oświetlenia. Widzimy tak samo dobrze w nocy jak i w dzień, więc go nie potrzebujemy. Czy w tym budynku jest bezpiecznie? Czy nic mi się tu nie stanie? zapytałem zaniepokojony. Thao znowu się uśmiechnęła. Na tej planecie możesz spać na trawniku w środku miasta i będziesz bezpieczniejszy niż w budynku na Ziemi strzeżonym przez straże, psy i alarmy. Wszystkie istoty są tutaj wysoko rozwinięte i z całą pewnością nie ma tu nikogo przypominającego przestępców, których macie na Ziemi. W naszych oczach tacy ludzie muszą być porównani do najgorszych z dzikich bestii. Z tą myślą dobranoc. Thao odwróciła się i przeszła przez 'ścianę' doko, dołączając do swoich przyjaciół. Musieli przywieźć dla niej 'Litiolak', ponieważ odleciała razem z nimi. Tak więc przygotowałem się, aby spędzić swoją pierwszą noc na TJehoobie. |