htmlagencja

Lemur zaprasza

Ustawa

z dnia 23 kwietnia 1964 r.

Kodeks cywilny.

(Dz.U. nr 16, poz. 93 ze zm.)

(wyciąg)

(....)

KSIĘGA TRZECIA

ZOBOWIĄZANIA

Tytuł I.

PRZEPISY OGÓLNE

Art. 353. § 1. Zobowiązanie
polega na tym, że wierzyciel może żądać od dłużnika
świadczenia, a dłużnik powinien świadczenie spełnić.

§ 2. Świadczenie może polegać na
działaniu albo na zaniechaniu.

Art. 3531.
Strony zawierające umowę mogą ułożyć stosunek prawny
według swego uznania, byleby jego treść lub cel nie
sprzeciwiały się właściwości (naturze) stosunku, ustawie ani
zasadom współżycia społecznego.

Art. 354. § 1. Dłużnik
powinien wykonać zobowiązanie zgodnie z jego treścią i w
sposób odpowiadający jego celowi społeczno-gospodarczemu oraz
zasadom współżycia społecznego, a jeżeli istnieją w tym
zakresie ustalone zwyczaje - także w sposób odpowiadający tym
zwyczajom.

§ 2. W taki sam sposób powinien
współdziałać przy wykonaniu zobowiązania wierzyciel.

Art. 355. § 1. Dłużnik
obowiązany jest do staranności ogólnie wymaganej w stosunkach
danego rodzaju (należyta staranność).

§ 2. Należytą staranność
dłużnika w zakresie prowadzonej przez niego działalności
gospodarczej określa się przy uwzględnieniu zawodowego
charakteru tej działalności.

Art. 356. § 1. Wierzyciel
może żądać osobistego świadczenia dłużnika tylko wtedy,
gdy to wynika z treści czynności prawnej, z ustawy albo z
właściwości świadczenia.

§ 2. Jeżeli wierzytelność
pieniężna jest wymagalna, wierzyciel nie może odmówić
przyjęcia świadczenia od osoby trzeciej, chociażby działała
bez wiedzy dłużnika.

Art. 357. Jeżeli dłużnik
jest zobowiązany do świadczenia rzeczy oznaczonych tylko co do
gatunku, a jakość rzeczy nie jest oznaczona przez właściwe
przepisy lub przez czynność prawną ani nie wynika z
okoliczności, dłużnik powinien świadczyć rzeczy średniej
jakości.

Art. 3571.
Jeżeli z powodu nadzwyczajnej zmiany stosunków spełnienie
świadczenia byłoby połączone z nadmiernymi trudnościami albo
groziłoby jednej ze stron rażącą stratą, czego strony nie
przewidywały przy zawarciu umowy, sąd może po rozważeniu
interesów stron, zgodnie z zasadami współżycia społecznego,
oznaczyć sposób wykonania zobowiązania, wysokość
świadczenia lub nawet orzec o rozwiązaniu umowy. Rozwiązując
umowę sąd może w miarę potrzeby orzec o rozliczeniach stron,
kierując się zasadami określonymi w zdaniu poprzedzającym.

Art. 358. § 1. Z
zastrzeżeniem wyjątków w ustawie przewidzianych, zobowiązania
pieniężne na obszarze Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej mogą
być wyrażone tylko w pieniądzu polskim.

§ 2. (skreślony).

Art. 3581.
§ 1. Jeżeli przedmiotem zobowiązania od chwili jego
powstania jest suma pieniężna, spełnienie świadczenia
następuje przez zapłatę sumy nominalnej, chyba że przepisy
szczególne stanowią inaczej.

§ 2. Strony mogą zastrzec w umowie,
że wysokość świadczenia pieniężnego zostanie ustalona
według innego niż pieniądz miernika wartości.

§ 3. W razie istotnej zmiany siły
nabywczej pieniądza po powstaniu zobowiązania, sąd może po
rozważeniu interesów stron, zgodnie z zasadami współżycia
społecznego, zmienić wysokość lub sposób spełnienia
świadczenia pieniężnego, chociażby były ustalone w
orzeczeniu lub umowie.

§ 4. Z żądaniem zmiany wysokości
lub sposobu spełnienia świadczenia pieniężnego nie może
wystąpić strona prowadząca przedsiębiorstwo, jeżeli
świadczenie pozostaje w związku z prowadzeniem tego
przedsiębiorstwa.

§ 5. Przepisy § 2 i 3 nie
uchybiają przepisom regulującym wysokość cen i innych
świadczeń pieniężnych.

Art. 359. § 1. Odsetki od
sumy pieniężnej należą się tylko wtedy, gdy to wynika z
czynności prawnej albo z ustawy, z orzeczenia sądu lub z
decyzji innego właściwego organu.

§ 2. Jeżeli wysokość odsetek nie
jest w inny sposób określona, należą się odsetki ustawowe.

§ 3. Wysokość odsetek ustawowych
określa rozporządzenie Rady Ministrów. Rozporządzenie to
może zakazać zastrzegania, jak również pobierania odsetek
wyższych od tych, które określa jako maksymalne.

Art. 360. W braku odmiennego
zastrzeżenia co do terminu płatności odsetek są one płatne
co roku z dołu, a jeżeli termin płatności sumy pieniężnej
jest krótszy niż rok - jednocześnie z zapłatą tej sumy.

Art. 361. § 1. Zobowiązany
do odszkodowania ponosi odpowiedzialność tylko za normalne
następstwa działania lub zaniechania, z którego szkoda
wynikła.

§ 2. W powyższych granicach, w braku
odmiennego przepisu ustawy lub postanowienia umowy, naprawienie
szkody obejmuje straty, które poszkodowany poniósł, oraz
korzyści, które mógłby osiągnąć, gdyby mu szkody nie
wyrządzono.

Art. 362. Jeżeli poszkodowany
przyczynił się do powstania lub zwiększenia szkody, obowiązek
jej naprawienia ulega odpowiedniemu zmniejszeniu stosownie do
okoliczności, a zwłaszcza do stopnia winy obu stron.

Art. 363. § 1. Naprawienie
szkody powinno nastąpić, według wyboru poszkodowanego, bądź
przez przywrócenie stanu poprzedniego, bądź przez zapłatę
odpowiedniej sumy pieniężnej. Jednakże gdyby przywrócenie
stanu poprzedniego było niemożliwe albo gdyby pociągało za
sobą dla zobowiązanego nadmierne trudności lub koszty,
roszczenie poszkodowanego ogranicza się do świadczenia w
pieniądzu.

§ 2. Jeżeli naprawienie szkody ma
nastąpić w pieniądzu, wysokość odszkodowania powinna być
ustalona według cen z daty ustalenia odszkodowania, chyba że
szczególne okoliczności wymagają przyjęcia za podstawę cen
istniejących w innej chwili.

Art. 364. § 1. Ilekroć
ustawa przewiduje obowiązek zabezpieczenia, zabezpieczenie
powinno nastąpić przez złożenie pieniędzy do depozytu
sądowego.

§ 2. Jednakże z ważnych powodów
zabezpieczenie może nastąpić w inny sposób.

Art. 365. § 1. Jeżeli
dłużnik jest zobowiązany w ten sposób, że wykonanie
zobowiązania może nastąpić przez spełnienie jednego z kilku
świadczeń (zobowiązanie przemienne), wybór świadczenia
należy do dłużnika, chyba że z czynności prawnej, z ustawy
lub z okoliczności wynika, iż uprawnionym do wyboru jest
wierzyciel lub osoba trzecia.

§ 2. Wyboru dokonywa się przez
złożenie oświadczenia drugiej stronie. Jeżeli uprawnionym do
wyboru jest dłużnik, może on dokonać wyboru także przez
spełnienie świadczenia.

§ 3. Jeżeli strona uprawniona do
wyboru świadczenia wyboru tego nie dokona, druga strona może
jej wyznaczyć w tym celu odpowiedni termin. Po bezskutecznym
upływie wyznaczonego terminu uprawnienie do dokonania wyboru
przechodzi na stronę drugą.

(....)

Tytuł XXIII.

UMOWA AGENCYJNA

Art. 758. § 1. Przez umowę
agencyjną przyjmujący zlecenie (agent) zobowiązuje się za
wynagrodzeniem (prowizja) do stałego pośredniczenia przy
zawieraniu umów oznaczonego rodzaju na rzecz dającego zlecenie
albo do zawierania takich umów w jego imieniu.

§ 2. Do zawierania umów w imieniu
dającego zlecenie oraz do odbierania dla niego oświadczeń
agent jest uprawniony tylko wtedy, gdy ma do tego umocowanie.

Art. 759. W razie wątpliwości
poczytuje się, że agent jest upoważniony do przyjmowania
zapłaty za świadczenie, które spełnia, oraz do przyjmowania
świadczenia, za które płaci, jak również do odbierania
zawiadomień o wadach oraz innych oświadczeń dotyczących
wykonania umowy, którą zawarł w imieniu dającego zlecenie.

Art. 760. Agent obowiązany
jest w zakresie powierzonych mu spraw podejmować czynności
potrzebne do zabezpieczenia praw dającego zlecenie.

Art. 761. § 1. Agent może
żądać prowizji od umów zawartych z jego udziałem. Jeżeli
wysokość prowizji nie jest określona w umowie lub w taryfie,
należy się prowizja w wysokości w danych stosunkach
przyjętej.

§ 2. Agentowi należy się prowizja z
chwilą zawarcia umowy z osobą trzecią, a w razie zawarcia
umowy sprzedaży - z chwilą, gdy dający zlecenie otrzymał
rzecz albo cenę. Jeżeli umowa ma być wykonywana częściami,
agentowi należy się prowizja w miarę wykonywania umowy.

§ 3. Jeżeli agentowi należy się
prowizja dopiero z chwilą wykonania umowy, może on żądać
prowizji także w razie niewykonania umowy z przyczyn
dotyczących dającego zlecenie.

Art. 762. W braku odmiennej
umowy agent może domagać się zwrotu wydatków związanych z
wykonaniem zlecenia tylko o tyle, o ile były uzasadnione i o ile
ich wysokość przekracza zwykłą w danych stosunkach miarę.

Art. 763. Umowa agencyjna
zawarta na czas nie oznaczony może być wypowiedziana na trzy
miesiące naprzód na koniec miesiąca kalendarzowego.

Art. 764. § 1. Dla
zabezpieczenia roszczeń o prowizję oraz roszczeń o zwrot
wydatków i zaliczek udzielonych dającemu zlecenie przysługuje
agentowi ustawowe prawo zastawu na rzeczach dającego zlecenie
otrzymanych w związku z umową agencyjną, dopóki rzeczy te
znajdują się u niego lub u osoby, która je dzierży w jego
imieniu, albo dopóki może nimi rozporządzać za pomocą
dokumentów.

§ 2. (skreślony).