Lemur zaprasza
Na bieżąco: Matematyka i przyroda: Humanistyka: Czytaj: Przydatne: Jesteś tutaj: Wirtualny Wszechświat > Historia > Dzieje państw Jesteś tutaj Dziejepaństw © Prószyński i S-ka Warszawa 2000 Spis treści WirtualnyAtlasHistoryczny StarożytnaGrecja Dzieje państw Przeszukaj Wirtualny Wszechświat: LXXXI 182. Epoka Filipa II Filip II (1556-98) był człowiekiem surowym i pewny siebie, a jednocześnie niezmiernie podejrzliwym, pedantycznym i powolnym przy podejmowaniu decyzji. Rządził za pomocą pisemnych rozkazów. Po wprowadzeniu na dworze hiszpańskim burgundzkiego ceremoniału (1548) stracił możliwość kontaktu ze swymi poddanymi. Jako Hiszpan, Habsburg i katolik czuł się zobowiązany do zjednoczenia świata chrześcijańskiego pod przewodnictwem Hiszpanii. Symbolem jego władzy był Escorial (wznoszony od 1557 r.) - monumentalna rezydencja, będąca jednocześnie klasztorem i nekropolią królów Hiszpanii. W skład ogromnej monarchii Filipa II wchodziły, oprócz Hiszpanii i jej bogatych kolonii w Ameryce, dziedzictwo burgundzkie (Niderlandy), królestwo Neapolu i księstwo Mediolanu. Nad poszczególnymi prowincjami władzę sprawowali, mianowani przez króla, wicekrólowie. W polityce wewnętrznej Filip dążył do zapewnienia religijnej i politycznej jedności wszystkich swych ziem dziedzicznych przy pomocy bezwzględnej inkwizycji (tropienie i prześladowanie heretyków), ucisku protestantów (w Niderlandach), morysków (Maurów) i Żydów, dominujących w handlu i rzemiośle. Polityka ta doprowadziła do powstania morysków w Grenadzie (1568-70). Filip II podporządkował również swej władzy Kościół katolicki w Hiszpanii (zarządzenia papieskie wymagały jego akceptacji). Polityka ta doprowadziła do głębokiego kryzysu państwa. Po krwawych wojnach Niderlandy uzyskały niezależność (1581). W Hiszpanii magnateria straciła swą pozycję, a szlachta masowo emigrowała do kolonii. Niekontrolowany napływ srebra z kolonii prowadził z kolei do inflacji i bankructwa państwa. Upadło rolnictwo i rzemiosło. Finanse hiszpańskie przeszły w ręce potężnego rodu bankierskiego Fuggerów. Hiszpania w tym okresie dysponowała doskonałą armią (terzios) i wybitnymi dowódcami: księciem Albą (1507-82), Aleksanderem Farnese (1545-92), Don Juanem d'Austria (1547-78, przyrodnim bratem Filipa II) i Spinolą (1569-1630). W polityce zagranicznej Filip stawiał sobie za cel zapewnienie Hiszpanii dominującej pozycji w Europie. Jego dążenia do hegemonii napotkały na zdecydowany opór Anglii i Francji. W 1556 r. wybucha wojna francusko-hiszpańska. Hiszpanie zwyciężyli w bitwach pod St. Quetin i Gravelingen. Na mocy pokoju w Cateau-Cambrésis (1559) Filip uzyskał Burgundię i Neapol. Filip zaangażował się również w wojny religijne wstrząsające Francją. W 1580 r. Hiszpania zawarła przymierze z tamtejszym stronnictwem katolickim (Ligą). Antyturecka Święta Liga, w której Hiszpania aktywnie działała, odniosła błyskotliwe zwycięstwo w bitwie morskiej pod Lepanto (1571). Połączona flota hiszpańsko-wenecko-papieska pod dowództwem Don Juana d'Austria, zadała klęskę flocie tureckiej. Była to pierwsza wielka klęska Turcji. Położyła ona kres tureckiej dominacji na Morzu Śródziemnym. By zdobyć Anglię, wspierającą antyhiszpańskie powstanie w Niderlandach, Filip zgromadził Niezwyciężoną Armadę (tak brzmiała oficjalna nazwa floty hiszpańskiej) złożoną z 130 okrętów z ok. 27 000 ludźmi na pokładach pod wodzą księcia Mediny Sidonii. Armada ta została jednak rozbita, częściowo w skutek angielskiego ostrzału (Drake), częściowo zaś dzięki sztormowi. Hiszpania utraciła swą hegemonię na morzach na rzecz Anglii i straciła kontrolę nad drogami handlowymi na Oceanie Atlantyckim. Dopełnieniem katastrofy było złupienie przez Anglików Kadyksu w 1596 r. Dominacja Hiszpanii w Europie dobiegła kresu. [góra strony] | Na bieżąco | | | Matematyka i przyroda | | | | | | Humanistyka | | | | | | Czytaj | | | | Przydatne | | | © Prószyński i S-ka SA 2000-2002. All rights reserved. Wszystkie prawa zastrzeżone. |