SPIOCH

Lemur zaprasza

Jan Brzechwa
¦pioch
Żył sobie raz chłop na ¶wiecie,
Mieszkał w smorgońskim powiecie,
A zwał się Drzemalski Roch,
Największy pod słońcem ¶pioch.

Kto inny sieje i orze,
A on się wyspać nie może.
Od ¶witu ¶pi aż po ¶wiat:
Po prostu hańba i wstyd.

Powiada doń żona: Rochu,
Zagrzałam ci miskę grochu.
Roch mlasn±ł, zasn±ł i ¶ni
Przez nowych czterna¶cie dni.

Przychodzi ¶wiekra i woła:
Wstań, Rochu, idĽ do ko¶cioła!
A Roch pierzynę - hyc!
I ¶pi jakby nigdy nic.

Przyjechał starosta z miasta,
Powiada: Wstawaj i basta!
Roch na to: Nie mogę wstać,
Bo bardzo chce mi się spać.

Aż ¶mierć się zbliża po trochu.
No, wstawaj - powiada - Rochu,
Najwyższy na ciebie czas,
By¶ wreszcie z barłogu zlazł.

Rochowa snadĽ Rocha kocha,
Chce sob± zasłonić Rocha.
Dzieciaki za matk± w szloch:
Nasz tato, nasz Roch, nasz ¶pioch!

A chłop uprzejmie ¶mierć wita:
Wy¶pię się wreszcie do syta!
I zasn±ł na zawsze Roch,
Największy pod słońcem ¶pioch.
  • zanotowane.pl
  • doc.pisz.pl
  • pdf.pisz.pl
  • teen-mushing.xlx.pl
  • WÄ…tki
    Powered by wordpress | Theme: simpletex | © Lemur zaprasza